Slechthorend en de top 5 communicatie ergernissen tussen goed- en slechthorenden.

De top 5 ergernissen tijdens de communicatie met een goed horende. Het kwam even ter sprake in een verder vrolijke les spraakafzien. Dat “ze” steeds vergeten dat ik slechthorend ben. In cursussen spraakafzien hoor ik geregeld opmerkingen van deze strekking. Als goedhorende hulpverlener moet ik eerlijk bekennen dat ik het ook weleens vergeet.

Meer begrip voor elkaar krijgen, hoe doe je dat?

Met elkaar van gedachte wisselen. ”Horen en gehoord worden”.  Mijn eerste vraag werd gesteld aan de goedhorende mensen onder ons: Kun jíj je verplaatsen in je slechthorende gesprekspartner?
Stel: Jíj bent slechthorend, waar denk je dat je tegenaan loopt?
Geef jouw “top 5 ergernissen” in gesprekken met je goed horende omgeving.

Een aantal top 5 ergernissen in willekeurige volgorde:

• Met stip op 1 volgens een reactie! Mensen die op de hoogte zijn van mijn slechte gehoor, wéten dat ik een hoortoestel draag. Geïrriteerd reageren als je regelmatig vraagt wat ze zeggen. Daar word ik heel onzeker van…..
• Mompelen.
• De spreker kijkt jou niet aan.
• Niet echt articuleren, te snel praten.
• Misschien te hard gaan schreeuwen, zodat iedereen eromheen opkijkt …
• Wegkijken.
• Ongeduldig worden.
• Geïrriteerd omdat het gesprek wellicht anders loopt dan gedacht.
• Je afsluiten in een groep, als je het gesprek niet kan volgen.
• Aan bijv. een vriendin vragen hoe het met jou gaat, terwijl je erbij zit 😖
• Meerdere mensen die tegelijkertijd iets zeggen lijkt me ook moeilijk voor hardhorenden.
• Te veel mensen in 1 kamer. Zo lastig!!

Nu de top 5 communicatie ergernissen andersom.

De slechthorende mensen aan zet. Kun jíj je verplaatsen in je goed horende gesprekspartner? Stel jij bent góed horend: waar denk je dat je tegenaan loopt?
Geef jouw “top 5 ergernissen” in gesprekken met je slechthorende medemens.

Een aantal antwoorden in willekeurige volgorde.

• Er van uitgaan dat mensen het expres doen of laks zijn, terwijl je het gewoon echt niet weet dat iemand slechthorend is.
• Dat je zo luid moet praten .. bijna schreeuwen.
• Lastige vraag. Ik kan zelf eigenlijk geen ergernissen bedenken.
• Dat je je best moet doen om duidelijk te spreken wanneer je snel wilt praten omdat je haast hebt.
• Continue herhalen, niet even iets kunnen fluisteren.
• Tegen je praten op een toon dat ze denken dat je dom bent.

Het verplaatsen in elkaars top 5 communicatie ergernissen.

Het leek redelijk te lukken, maar …. hoe zou het toch komen dat die goed horenden het lijken te vergeten? Ik hoor dit zó vaak tijdens cursussen spraakafzien. Bij de dokter, KNO arts, partner, collega…. De ervaringen die daarbij worden genoemd, spreken voor zich. Het antwoord ligt voor mij voor de hand, maar is misschien iets te makkelijk? Want: Alle hoortoestellen zijn ook zo “ieniemienie klein” geworden. Al helemaal als ze “verstopt” zitten in een bril of onder het kapsel.

Zichtbaarheid een vloek of vooral een zegen? 

Onwillekeurig gaan mijn gedachten naar slechtziende/blinde medewerkers die ik wel eens ontmoet in Grave waar ik vrijdags kranten of tijdschriften inspreek. De man die een flink eind voor me liep met de blindenstok. Behendig ging de route via bushalte naar de oversteekplaats met een speciaal pad voor blinden en geluid van het oversteeklicht naar het gebouw. Hij stopte abrupt voorbij de schuifdeur. In de verte zag ik zijn obstakel. Nieuwe plafondtegels die de leverancier even midden in de entree had neergezet bij het laden en lossen. De receptioniste leek hem voor een valpartij te willen behoeden en schoot te hulp. Niet nodig bleek achteraf… Hij liep er bijna als vanzelfsprekend omheen. Zijn sterk ontwikkelde gehoor (hij is een fantastische geluidstechnicus) vertelde hem dat het anders klonk en zijn stok deed de rest.

Zichtbaarheid een zegen voor slechtzienden, ook voor slechthorenden?

De lieve labrador van een andere medewerker… “Liever niet aaien want het dier is aan het werk!” Iedereen weet het en de regel is heilig behalve als zijn baas het af en toe toelaat. Door de hond zie je van een afstand zijn visuele probleem. Iedereen houdt als vanzelfsprekend steeds op een respectvolle manier rekening met hem.

Waarom bestaat er een verschil in de zichtbaarheid van een auditieve handicap en een andere handicap?

Een tijdje terug las ik op een FB pagina van slechthorenden een discussie over het onderwerp zichtbaarheid van je slechthorendheid. Dit n.a.v. een vernederende opmerking van een onwetende mede weggebruiker. De meningen waren verdeeld en sommige reacties waren fel en emotioneel. Zowel bij de voor- als bij de tegenstanders van zichtbaar  slechthorend zijn. Het zette mij aan het denken, want rust er misschien een taboe op niet goed horen? Is het dragen van een hoortoestel dan niet te vergelijken met slechtziendheid (bril of blinde geleide hulpmiddelen), slecht ter been zijn (rollator, wandelstok of rolstoel)?

Wat denk jij? Hoe kunnen we het “vergeten” van de auditieve handicap voor alle partijen oplossen? Reacties zijn welkom op de FB pagina of via mijn e-mail info@slin.nl

Wil je meer blogs over dit onderwerp lezen? https://www.logopedie-dyslexie-silvia-linssen.nl/hoe-leer-je-klankproevend-van-aa-tot-p-bij-slechthorendheid/

Wil je meer lezen over slechthorendheid, spraakafzien of zoek je een gespecialiseerde logopedist in je woonplaats? https://www.ggmd.nl/