040 255 23 92 / Valgaten 5 5502 DC Veldhoven

   Logopedische hulp en Dutch Lesson Veldhoven

Spraakafzien is veel méér dan liplezen. Het is net als een hoortoestel niet zaligmakend. Het gaat om de versterkende combinatie van een goed aangepast hoortoestel en de training spraakafzien.  Zó krijg je een ‘optelsom’ van 1+1= 3! Je leert technieken, krijgt allerlei praktische tips. Je goed horende omgeving heeft hierin een belangrijke taak en wordt erbij betrokken!

Lees meer

Over mij

Ik ben opgeleid als logopedist, docent-logopedie en heb
zowel gewerkt met kinderen vanaf 2 jaar als met volwassenen
tot 80+, patiënten en studenten.
Mijn werkervaring heb ik opgedaan als:

• logopedist in het speciaal onderwijs (mytylschool)
• docent stem en uitspraak HBO- Opleiding Logopedie
• praktijkbegeleiding van studenten logopedie
• praktijkhouder/logopedist in mijn logopediepraktijk
• NT2-trainer bij Dutch Lesson Veldhoven

 

Lees meer

Blog

Zien lezen doet lezen, net als zien eten doet eten!
By Silvia Linssen
In Dyslexie en Taal
7 april 2023

Zien lezen doet lezen!

Onbekend maakt onterecht onbemind

Het was druilerig, koud en ronduit onbehaaglijk weer en je zou je eerder in Nederland wanen dan in Spanje die voorjaarsvakantie.
De boodschappen waren gedaan en we slenterden nog wat door het dorpje.
We besloten koffie te drinken, maar vonden het drukke koffietentje van de heenweg in de wirwar van smalle straatjes niet meer terug. Opeens stonden we voor dat kleine, lege koffie-met-gebak-zaakje. In Duitstalige landen de naam ‘Konditorei’ helemaal waardig. Het was nog fris, pas geverfd, onbekend en ‘de loop’ moest er duidelijk nog in komen. Onbekend maakt soms onterecht onbemind. Het oogde gezellig, huiselijk, gastvrij en het gebak in de vitrine lonkte uitnodigend naar ons.
Voor de voorbijgangers duidelijk zichtbaar, zaten we even later met uitzicht op het levendige straatje te genieten van onze cappuccino plus gebak.

Zien eten doet eten

En toen gebeurde het:
Binnen tien minuten stroomde het nieuwe gebakszaakje vol en waren alle tafels bezet.
Zien eten doet eten, nietwaar?

De sympathieke leesactie voor docenten 

Aan dat moment op die druilerige voorjaarsdag in het anders zo zonnige Spanje, moest ik denken toen ik de volgende sympathieke actie las om leraren van het basisonderwijs te stimuleren om meer te lezen.
Voor mij als lezer die zelf wekelijks vrijwilligerswerk op dit gebied doet voor blinden en slechtzienden een onbegrijpelijk feit. Helemaal omdat het wél van de aan hen toevertrouwde leerlingen wordt verwacht.

Zien lezen doet lezen

De actie daarentegen blijkt behalve waardevol, zo aanstekelijk dat vele onderwijsgevenden het plezier van lezen hebben (her)ontdekt.
Fantastisch en hulde voor de initiatiefnemer maar het ís ook broodnodig! Hoe willen we onze jongeren aan het lezen krijgen als ouders en docenten zelf niet het goede voorbeeld geven?

De betekenis van lezen

Lezen betekent je wereld vergroten, je woordenschat uitbreiden, je taal verrijken en al lezend ook je fantasie en empathie te zien groeien.
Lezen betekent bovendien dat je inzicht krijgt in waar jouw interesses liggen en hoe dat meebepaalt welk boek je kiest, welk genre jou aanspreekt, welke krant je leest en hoe je toekomst eruit ziet.
Lezen? Het is zo oneindig veel méér dan een volgend AVI niveau halen.
Het vormt het fundament voor een studie, het begrijpen van een arbeids-, huur- of koopcontract, kortom het is de basis voor een zelfstandig volwassen  leven.

Plezier in lezen doorgeven

Mijn grootste wens op dit gebied? Dat dankzij die sympathieke actie die docenten (die niet of veel te weinig lezen) ontdekken hoe belangrijk het is om het gevoel te ervaren ‘gegrepen’ te worden door  een boek.
Hoe belangrijk het creëren van de voorwaarden is om leerlingen in je klas een blijvende interesse en plezier in lezen mee te geven.
Want net als in dat fantastisch nieuwe eettentje geldt ook hier: zien lezen doet lezen!

Wil je meer lezen hoe je dat aanpakt bij je ( hoogbegaafde) leerling met dyslexie?
Lees dan: Dyslexie en onderwijs: op zoek naar jouw puzzelstuk- Gelijke behandeling leidt niet tot gelijke kansen!
https://www.boekscout.nl/shop2/boek/9789464683707

Ook verkrijgbaar met dit ISBN:
978-94-646-8370-7 in elke boekhandel!

Meer over de noodzaak voor deze actie?
https://www.logopedie-dyslexie-silvia-linssen.nl/taalarmoede-pabo-studenten-en-dyslexiebegeleiding/

Meer weten over de leesactie zelf?https://www.linkedin.com/feed/update/urn:li:activity:7050059910289498112/

Read More
Stellen we te hoge verwachtingen?
By Silvia Linssen
In Dyslexie en Taal
31 maart 2023

Hebben we te hoge verwachtingen?

Je hebt het in ieder geval geprobeerd

“Pas op, misschien is hij nog niet toe aan zijn eerste stapjes.”
“Is ze al toe aan fietsen zonder zijwieltjes?”
Of:
“Zou pianoles iets voor mij zijn?”
“Dat weet ik niet, maar als je het niet probeert, zul je het nooit weten.”
“Zijn de kinderen al oud genoeg om dit jaar in de vakantie grotere bergtochten te maken?”
“We zouden het kunnen proberen en als het tegenvalt, gaan we toch gewoon naar een vaste camping en maken we kortere dagtochten?”
“Is onze dochter wel volwassen genoeg om voor haar studie op kamers te gaan?”
“Zou hij met zijn dyslexie dat voortgezet onderwijsniveau wel aankunnen?”
Herkenbare situaties? Hebben we (te) hoge verwachting of zijn we (te) voorzichtig om eventuele frustraties te vermijden? Meningen zijn verdeeld over dit onderwerp.
Zomaar een paar voorbeelden uit het dagelijks leven zoals bij deze twee gesprekken:

Schooladvies in groep acht en dyslexie

Gesprek een:
Docent: ”Mavo is toch ook goed genoeg, heb ik zelf ook eerst gedaan en toen gekeken of er meer in zat.”
Moeder:”Niets mis met mavo, maar waarom zou hij havo niet meteen mogen proberen met deze cijfers als hij dat zo graag wil? Als het te hoog gegrepen is, kan hij toch altijd nog naar de mavo? Bovendien, wie zegt dat hij over een paar jaar nog steeds kok wil worden, dan heeft hij met een beperkter vakkenpakket misschien al een gewenst studieplan voor zichzelf afgesneden of het voor zichzelf  erg moeilijk gemaakt?”
Stagiaire aanwezig bij het gesprek (deed een universitaire studie Nederlands en was werkzaam geweest als docent Nederlands, maar maakte toen een switch naar de pabo) knikt bevestigend en luistert geïnteresseerd.
Docent (met een blik op haar stagiaire): “Zij is naar een lagere  opleiding overgestapt.”
Stagiaire: “Dat klopt, maar ik had de luxe om alsnog die keuze te kunnen maken, ook qua vakkenpakket, andersom was misschien niet zo gemakkelijk gelukt als ik de pabo niets zou vinden.”
Docent tegen moeder: “Waarom zet je toch altijd zo hoog in, je legt veel te veel druk op je kind. Jouw verwachtingen zijn veel te hoog!”

Hoge verwachtingen en het vangnet

Het tweede gesprek vond onlangs plaats tijdens een promotiefeest met een oud-medestudent van de promovendus.
Ze vertelt over haar afgeronde promotie traject in Amerika. Ze klinkt bevlogen en vertelt enthousiast over haar volgende carrière stap. Nog steeds in het buitenland, maar iets dichter bij haar familie.
Ze wil verder in haar onderzoek, is nieuwsgierig naar volgende onderzoeken en wordt daarin uitgedaagd door een professor waar ze alle ruimte van krijgt.
Op de vraag wat ze gaat doen als die aan haar beloofde ‘gouden bergen en dito toekomst’ misschien gaan tegenvallen? Als die bijna pensioengerechtigde professor misschien wordt opgevolgd door iemand die haar minder ruimte en kansen geeft? Er komt een nuchter antwoord: “Dan heb ik het geprobeerd en ga ik net als de vandaag gepromoveerde vriend een leuke baan zoeken. Dan hoef ik in ieder geval nooit te denken ‘had ik maar’ en dat geeft dan ook rust en tot die tijd ga ik lekker mijn hoge verwachtingen achterna.” Hoog of misschien te hoog? Dat wijst de toekomst wel uit.

Proberen en gaandeweg tot andere inzichten komen

Die houding… Dat heeft toch niets te maken met mislukken of falen? Fantastisch zoals ze dat vangnet al voor zichzelf heeft gevormd.

Het positieve effect van hoge verwachtingen?

Je hebt het in ieder geval geprobeerd!
Het stond onlangs op LinkedIn: “Uit onderzoek blijkt dat een positieve blik op leerlingen, op wat ze wél weten en kunnen en het werken vanuit hogere verwachtingen een positief effect heeft.

Tal van reacties op dit bericht. Twee vielen wat mij betreft op:
De ene reactie:
“Wat meldt het onderzoek over de andere kant van de medaille? Namelijk dat te hoge verwachtingen kunnen leiden tot gebrek aan zelfvertrouwen vanwege te hoge druk van diezelfde verwachtingen?

De andere reactie:
Mooi onderzoek! Brengen wij dit met elkaar ook in de praktijk? Werkt ook goed op andere plekken namelijk :). Op de werkvloer, op de sportclub, thuis! Leg de lat hoog, motiveer, inspireer en moedig aan! Geloof in elkaar. Je zult versteld staan over wat je samen kunt bereiken! Dank voor dit bericht! Laten we het vooral veel delen :).

Welke kies jij?

Grenzen opzoeken betekent:

  • geen angst hebben voor frustraties of om te falen
  • verkennen waar je allemaal toe in staat bent
  • incalculeren dat het misschien te hoog gegrepen was en voor jou niet weggelegd, maar ís dat dan zo erg?
  • later geen spijt hebben dat je een toekomst hebt afgesneden uit angst dat het te moeilijk of te hoog gegrepen was
  • vertrouwen hebben in je hoge verwachtingen
  • net als bij leren lopen, weten dat je na vallen weer kunt opstaan

Bang om te falen?

Zijn we en masse bang geworden om te ‘falen’? Angst voor een frustrerende ervaring of voor eventuele kritiek? Willen we onze kinderen, leerlingen, studenten laten opgroeien tot volwassenen die nog nooit hun grenzen hebben opgezocht?
Gebruiken we voor deze houding het argument van ‘de tijdgeest’?

Een ervaring van falen/frustratie ombuigen tot een leermoment

Hoe erg is een ervaring van falen dan? Hoe hebben we ooit leren lopen, fietsen? Hebben we zelf dan nooit een onvoldoende gehaald om vervolgens bij een herkansing een mooie voldoende te scoren? Stopte dat leerproces bij de eerste valpartij, die onvoldoende of ging je gewoon opnieuw proberen? Waren dat dan geen leermomenten waarmee we verder groeiden en (onbewust) nieuwe inzichten kregen en zelfvertrouwen kweekten als het lukte?

Vrolijk mogen blunderen

Voor mij als moeder, logopedist, dyslexiespecialist, als NT-2 trainer, maar ook als schrijver van SpellingProf* en het onlangs verschenen boek**, is er een rode draad, die ik in mijn opvoeding, maar ook op school  meekreeg. ‘Als je het niet probeert, weet je ook niet of je het kunt.’
Het werd tijdens een nascholing ooit als volgt geformuleerd door de coach:
“Vandaag gaan we met z’n allen vrolijk blunderen. Degene die aan het einde van de cursus niet minstens één zo’n ‘blunder moment’ heeft ervaren, heeft geen waar voor zijn of haar geld gekregen.”
Een opmerking die korte metten maakte met elke opgeworpen drempel of elk koudwatervreesmoment.

Met vallen en (weer) opstaan

Leren doe je met vallen en opstaan in elke situatie!
Daarom: Geef jezelf of een ander die kans om (te) hoge verwachtingen te hebben. Alleen dan weet je waar je toe in staat bent, leer jij je grenzen kennen, ontdek je of een verwachting realistisch was en kun je tenminste vol zelfvertrouwen zeggen:
“Ik heb het in ieder geval geprobeerd.”

Meer over hoge verwachting lezen?
https://www.logopedie-dyslexie-silvia-linssen.nl/hogere-leesverwachting-levert-hoger-leesdoel/

Informatie over realistische verwachtingen en gelijke kansen met dyslexie?**
https://www.boekscout.nl/shop2/boek/9789464683707

Meer over SpellingProf?* https://www.spellingprof.nl 

Informatie over het onderzoek op LinkedIn? https://woa.kohnstamminstituut.nl/praktijkproducten-gelijke-onderwijskansen-en-gebruikmaken-van-digitale-media/ 

 

 

 

Read More
De mens centraal betekent aangepast beleid!
By Silvia Linssen
In Dyslexie en Taal
30 maart 2023

De mens centraal betekent aangepast beleid!

Een tijd geleden hoorde ik op het nieuws dat de overheid de regels rond de bijstand wilde aanpassen. Kortom: De mens centraal betekent een aangepast beleid!
Het hele verhaal in een notendop? Het kwam erop neer dat het doel voortaan moest zijn: de mens centraal stellen en de regels daaraan aanpassen. Zeg maar, het tegenovergestelde van wat vaak gebeurt en bepaald niet alleen door de overheid! De mens moest meer gezíen worden! Kijk, dat opent tenminste deuren en vraagt om navolging op allerlei gebieden!

Minstens één menselijk contact

“Ik zeg hem altijd gedag en kijk hem aan, als ik hem tijdens het uitlaten van mijn hond tegenkom,” vertelde hij me laatst. “Iedereen wil toch minstens één keer per dag gezien zijn door iemand?” Hij doelde op iemand in zijn wijk die iedereen kent, maar nooit groet. “Elk mens is het waard om gezíen te worden, ook als je er verwaarloosd uitziet!” vervolgde hij zijn verhaal.

Centraal staan als patiënt, cliënt, scholier, student, collega, als…. mens

Net afgestudeerd en die maandagmorgen begon mijn deeltijdbaan op de mytylschool. Ik verdiepte me in een kleuterklas in een paar dossiers en de eerste kinderen uit het taxibusje druppelden al binnen. Een kleuter, door haar ouders gebracht verkende haar nieuwe klas en verdiepte zich in een voor haar onbekend speeltje. Net als voor mij was het haar eerste dag. De psycholoog zou de ouders even rondleiden en vroeg terloops ook iets aan het meisje. Alle nieuwe indrukken in zich opnemend, hoorde ze hem niet. “Alvast een klantje voor jou, Silvia want ze hoort vast niet goed!” Pats … een snelle diagnose! Zág hij dan niet dat ze zó opging in het onbekende speelgoed en al die nieuwe indrukken? De diagnose centraal of de kleuter?

Is het niet vervelend, als je anders bent?

“Lijkt me niet echt fijn als je anders bent. Kan me herinneren dat deze kinderen vaak eenzaam zijn.” Een oprecht bedoelde reactie naar aanleiding van een blog. Voor ‘anders’ kun je van alles invullen: hoogbegaafd, dyslectisch, slechthorend, autistisch, roodharig, brildragend… Zolang het maar ‘anders’ is dan…? Maar we zijn toch allemáál anders?

De mens centraal betekent aangepast beleid! 

Wat als dat voornemen van de overheid aan het begin van dit verhaal nu eens écht vertaald wordt naar daadkracht? Dat is dan een mooi voorbeeld voor al die mensen die hulp nodig hebben. Jij staat centraal en daar past overheidsbeleid, het onderwijs- of therapieplan als een puzzelstuk bij aan. Vervelend om ‘anders’ te zijn bijvoorbeeld vanwege je diagnose dyslexie? Nee…, niet zolang ze jou zien, accepteren en respecteren. Laten we gauw beginnen, want ieder mens is toch ‘anders’?

Anders zijn en dyslexiebegeleiding

In het boek dat enige tijd geleden verscheen, vind je veel informatie van ervaringsdeskundigen. Voorbeelden zoals het niet hoort als je vanwege je dyslexie ‘anders’ bent dan je klasgenoten en daarnaast hoe het óók kan om kansengelijkheid te bieden. Het staat vol inspirerende voorbeelden hoe gezien worden eruitziet bij dyslexiebegeleiding. Hoe het niet zou moeten gaan en wat maatwerk in de praktijk betekent. Net als bij de aanleiding tot het voornemen om het overheidsbeleid rond de bijstandsverlening aan te passen.

Gelijke kansen creëren voor leerlingen, studenten en werknemers met dyslexie

De naam van het boek?
Dyslexie en onderwijs: op zoek naar jouw puzzelstuk.
Gelijke behandeling leidt niet tot gelijke kansen!

Onder andere te bestellen bij Boekscout bestel hier
Of met dit ISBN: 978-94-646-8370-7 in elke boekhandel!

Meer over dit onderwerp?
https://www.logopedie-dyslexie-silvia-linssen.nl/dyslexie-op-zoek-naar-jouw-puzzelstuk/

 

Read More
Nederlandse les aan Nederlandse volwassenen.
By Silvia Linssen
In Dutch Lesson Veldhoven
21 maart 2023

Nederlandse les aan Nederlandse volwassenen

De vraag als startpunt naar promotie of een zelfstandige functie

“Ja uh… geef je ook Nederlandse les aan Nederlandse volwassenen?”  De spreker aan de andere kant leek wat onzeker en er ontsnapte een zucht van opluchting toen ik antwoordde. “Ja hoor, vertel gerust waarmee ik u kan helpen.” En zo werd die eerste onzeker gestelde vraag het begin van een lang gesprek.

Confrontatie met je taalprobleem op de werkvloer

Hij was het beu om steeds weer geconfronteerd te worden met zijn probleem. Hij de ervaren, oudere collega die juist iedereen bijstond. Altijd de vraagbaak was waarop jongere collega’s nooit tevergeefs een beroep deden. Hij voelde zich klein en onzeker worden als het weer zover was…..

Zijn taalprobleem?

Tot voor kort meldde hij in een dictafoon wat er was voorgevallen en een secretaresse typte het voor hem uit. Ze waren na al die jaren op elkaar ingespeeld en probleemloos maakte ze goedlopende zinnen van zijn telegramstijl. Taal was nooit zijn favoriete vak geweest en een van de redenen dat hij al vroeg een vak leerde. Steeds kwam hij een stapje hoger op de maatschappelijke ladder. Zijn kwaliteiten vielen steeds weer op. Op die ene na dan…, maar daarvoor had hij Sonja* een gouden secretaresse.

Reorganisaties en zelf schriftelijk rapporteren

Tijden veranderen en gewoontes veranderen. De secretaresse ging vervroegd met pensioen  en wegens reorganisaties ging iedereen zelf rapporteren. Ook Theo*. Het kostte hem veel tijd en zijn baas vroeg hem vaak om uitleg. Af en toe kreeg hij hulp van een collega met wie hij de dienst had gedraaid, maar die had niet altijd tijd voor hem. Hij ging later naar huis, want plichtsgetrouw als hij was, wilde hij dat dit bureauwerk niet ten koste ging van de andere werkzaamheden.

De werkgever wil die ervaren werknemer niet kwijt

Op een dag vroeg zijn baas hem op zijn kantoor. Hij maakte zich zorgen om Theo. Theo zag er moe uit, leek niet meer op die enthousiaste rots in de branding, ging veel later naar huis. Zijn baas wilde weten of er thuis iets speelde, of hij zijn werk nog met plezier deed en of het werk in de buitendienst fysiek te zwaar werd. Kortom, hij wilde weten wat er speelde zodat hij hem kon helpen.

Voor een taalprobleem oplossingen bedenken 

Toevallig lagen een aantal rapportages van hem op het bureau om nog besproken te worden. De bezorgde hartelijkheid deed Theo goed en hij besloot open kaart te spelen. Hij deelde zijn frustraties en zijn inspanningen om alles duidelijk op papier te zetten. Zijn angst om niet meer mee te tellen. Zijn baas luisterde aandachtig en voelde zich uiteindelijk net zo opgelucht als Theo. Hij was bang deze gewaardeerde collega en werknemer te verliezen, maar dit probleem konden ze toch oplossen?

Leren rapporteren in het Nederlands

“Wat denk je ervan als we iemand vragen je te léren rapporteren? Al onze werknemers hebben recht op passende bijscholingen die voor hun baan nodig zijn. Ga maar eens op zoek naar iemand die Nederlands geeft. Ik zou het geweldig vinden als jij je daarin bijschoolt, want ik heb daarna misschien ook nog een mooie functie voor je in gedachte.”

Denken in kansen

Denk jij in kansen voor je werknemers en voor het bedrijf? Ben jij ook zo’n werkgever?  Eentje uit duizenden die voor elk probleem een oplossing zoekt? Die behalve zijn oprechte betrokkenheid bij zijn werknemers ook aan de continuïteit in zijn bedrijf denkt? Die er niet aan moet denken als zijn trouwe werknemer dé vraagbaak voor alle nieuwkomers uitvalt?

Nederlandse les aan Nederlandse volwassenen als oplossing

Ik zorg ervoor dat zíjn rapportageprobleem wordt opgelost, zodat hij weer die tevreden, blije rots in de branding wordt! De investering helemaal waard want als hij straks niet meer zo graag ‘buiten’ werkt, is hij óók op de binnendienst van onschatbare waarde.

 Vanwege privacy zijn de namen* gewijzigd.

Voordelige hulp bij de spelling? https://www.spellingprof.nl 

Meer weten over Nederlands leren voor je buitenlandse medewerkers bij Dutch Lesson Veldhoven?
https://www.logopedie-dyslexie-silvia-linssen.nl/blog140-nieuwe-taal-sneller-onthouden-en-gebruiken/

Read More
Jeugd leest liever Engelstalige boeken
By Silvia Linssen
In Dyslexie en Taal
10 februari 2023

Jeugd leest liever Engelstalige boeken

Is het niet vreemd dat de jeugd liever Engelstalige boeken leest dan Nederlandse? Eerlijk gezegd verbaast het me eigenlijk niet eens.
‘De jeugd’ leest liever Engelstalige boeken, want er zal zeker een reden zijn voor die voorkeur. Er wordt in ieder geval nog steeds gelezen en dat is het positieve nieuws. De keerzijde? De teloorgang van goed Nederlands, de afnemende woordenschat in het Nederlands, woordvindingsproblemen compenseren met Engels en de ‘ratjetoe’ zinnen. Nederlandse zinnen zijn namelijk ‘al enige tijd’ doorspekt met Engelse uitdrukkingen.

Het cadeautje van Pieter Omtzigt

Het kwam  daarom als een cadeautje en sloot naadloos aan bij deze blog over de voorliefde van ‘onze jeugd’ om Engelse boeken te lezen in relatie tot het huidige leesonderwijs.
Het cadeautje? De motie van dhr. Pieter Omtzigt* van 31 januari in de Tweede Kamer. Het sloot voor mij aan bij de genoemde taalarmoede van pabo studenten te lezen in het Eindhovens Dagblad van 30 januari en het bericht ergens in diezelfde week in het nieuws dat er nog wel gelezen wordt door jongeren, maar dan vooral in het Engels.

De noodzaak van Nederlands om je volwassen uit te kunnen drukken

Zijn betoog ging onder andere over de noodzaak om Nederlands weer als voertaal te gebruiken aan elke universiteit. “Om je volwassen te kunnen uitdrukken in je eigen taal is het van groot belang dat je ook aan de universiteit in principe Nederlands als hoofdtaal gebruikt.” Want ik citeer nogmaals: “Jongeren krijgen les in het Engels, maar ze gaan straks gewoon in Nederland werken.”

Waar zijn de Nederlandse vertalingen/plaatsvervangers (synoniemen) gebleven?

Wil je een paar voorbeelden?

“Ik moet weg want ik heb zo een meeting (vergadering, bijeenkomst).”
“De kids (kinderen) moeten worden opgehaald.”
“Even tijd om te chillen (ontspannen).”
“Het is zo awkward.”  (beschamend, bevreemdend, dwaas, gênant, hachelijk, hinderlijk, knullig, lastig, merkwaardig, misplaatst, naar, onaangenaam, onbehoorlijk, ongemakkelijk, onwerkelijk, pijnlijk)

Het ontstaan van ‘steenkolen Nederlands’

Je ziet, het is echt niet omdat er geen Nederlands woord voor te vinden is. Vervolgens spreken we niet alleen steenkolen Engels maar intussen ook steenkolen Nederlands, want behalve de eerder genoemde voorbeelden, hoor je ook:
Hij is groter dan ons/mij. Letterlijk vertaald vanuit het Engels: He is bigger than us/me.

Hoe is die Engelse vertaling naar het Nederlands ontstaan?

Hoe dit zo is ontstaan? Dat is gissen, maar een paar factoren spelen zeker een rol. Behalve de opkomst van allerlei internetspelletjes (games), heeft het ook te maken met het steeds ‘multicultureler’ worden van Nederland, waarin juist opleidingen een grote rol spelen. In het filmpje hieronder ook bevestigd.*

Het Engels als voertaal op de universiteit en in mindere mate bij hbo-opleidingen

Studierichtingen waarbij de voertaal steeds meer Engels is, dragen eraan bij dat bij studenten de taalverrijking tijdens hun studie vooral ten goede komt aan het Engels in plaats van aan het Nederlands. Tijdens die hbo- of universitaire studie gebeuren discussies (als Engels de voertaal is) ook in het Engels. Woordvindingsproblemen in de Nederlandse taal vangt men op door ‘modieus’ voor een Engels woord te kiezen. Dit in tegenstelling tot de periode waarin de studentenpopulatie nog vooral Nederlandstalig was en elk nieuw woord bijdroeg aan verdergaande taaluitbreiding.

Waarom die voorkeur voor Engelstalige boeken?

Jongeren aan wie gevraagd werd waarom ze liever Engelse boeken lazen, antwoordden onder andere dat ze de taal mooier vonden. Het zou me niets verbazen als er sprake is van een optelsom van factoren:

  • de opgedane negatieve leeservaring van de basisschool door een twijfelachtige leesmethode waarbij je ‘afgerekend’ wordt op tempo
  • de keuze voor Engels als voertaal bij veel studierichtingen

Natuurlijk, over smaak valt niet te twisten, maar een taal mooi vinden, heeft onder andere te maken met:

  • land van herkomst
  • emotie
  • ervaringen (van jongs af aan)
  • de (voor)leescultuur thuis en op school
  • herinneringen
  • gedachten makkelijker kunnen formuleren
  • de gebruikte taal tijdens je studie
Nederlands leesonderwijservaring versus Engelse leeservaring

In hoeverre lag de basis voor de voorliefde voor Engelse boeken bij het Nederlandse leesonderwijs en in hoeverre zijn de keuze voor de toestroom van buitenlandse studenten en die Engelse voertaal versterkende factoren?
Wat is het verschil tussen de leeservaringen in het Nederlands op school en de latere leeservaringen in het Engels?
Nederlandse boeken gekoppeld aan leesmethodes, aan regels, tijd, stopwatch, AVI niveaus, frustratieniveaus tegenover Engelse boeken gekozen uit eigen vrije wil en interesses?

Hoe mooi zou het zijn als daar eens verder onderzoek naar wordt gedaan.

In het boek:
Dyslexie en onderwijs: op zoek naar jouw puzzelstuk
  Gelijke behandeling leidt niet tot gelijke kansen!

Gaat het ook over lezen, leesplezier en wat daarvoor nodig is. Een begin van het antwoord op de vraag waarom jongeren liever Engelse boeken kiezen.

Lees het en verplicht het daarna iedere docent en aankomende docent, maar ook diegenen die het beleid bepalen rond het Engels als voertaal in veel studierichtingen.
Laten ‘we’ het Nederlands weer in ere herstellen en opnieuw ontdekken hoe mooi onze taal is. De Nederlandse taal zien als onderdeel van ons Nederlands erfgoed. We mogen er trots op zijn en het weer een sport vinden om onze Nederlandse uitdrukkingsvaardigheid te verrijken. Verrijken door allerlei Nederlandse synoniemen te gebruiken voor woorden als ‘meeting’ of ‘awkward’!

Meer over het boek?
Onder andere te bestellen bij Boekscout https://www.boekscout.nl/shop2/boek.php?bid=13934&sl=05431b&utm_source=Promotiemailing&utm_medium=email&utm_content=bestelhier

Of met dit ISBN: 978-94-646-8370-7 in elke boekhandel!

Meer lezen over leesplezier?

https://www.logopedie-dyslexie-silvia-linssen.nl/omgevingsfactoren-bij-leesniveau-en-leesplezier/

Interesse in de (aangenomen) motie van dhr. Pieter Omtzigt? *
Motie Pieter Omtzigt 31-1-2023

Read More
Taalarmoede pabo-studenten en dyslexiebegeleiding?
By Silvia Linssen
In Dyslexie en Taal
7 februari 2023

Taalarmoede pabo-studenten en dyslexiebegeleiding?

Brief aan René Peters Lid CDA

Beste meneer Peters,

Lang heb ik getwijfeld of ik het volgende zou publiceren, maar toch… het gaat mij aan het hart. Die al bijna verkeerd genomen beslissing en misschien helpt dit verhaal om tot inkeer te komen. Alles te overwegen, onderzoek te doen.

Plannen om het dyslexieprobleem naar onderwijs over te hevelen

Het was aangekondigd door Balans en door BNN VARA/ Kassa:
Het onderwerp dyslexie en de plannen om dit probleem over te hevelen naar het onderwijs. Ik was benieuwd en hoopte op iets moois namelijk een uitgestrekte hand voor al die leerlingen met dyslexie en hun ouders. Helaas tegen beter weten in en nee ik ben van nature geen zwartkijker maar wel een kritische ervaringsdeskundige dyslexiespecialist.

Pleidooi voor een verantwoorde beslissing

In het kielzog van allerlei stichtingen die zich met deze problematiek bezighouden daarom mijn bijdrage in een vurig pleidooi voor een verantwoorde beslissing. Deze kinderen hebben talenten en zijn het waard die ook te mogen gebruiken. Wie ik dan wel niet ben om me bij dit illuster gezelschap van stichtingen te willen scharen?

Dertig jaar ervaring met onderwijsverhalen rond dyslexie

Meer dan veertig jaar werkzaam als logopedist waarvan bijna dertig jaar als dyslexiespecialist. Aan het bijna einde van mijn loopbaan was een diep in de nacht verstuurd bericht voor mij uiteindelijk de bekende druppel.

De bekende druppel… rond dyslexiewanhoop

Een ouder die slapeloze nachten heeft vanwege haar kind. Op school  wordt hij en wat hém speciaal maakt niet ‘gezien’. Zijn bovengemiddelde intelligentie niet en de dyslexie ook niet, want het één beïnvloedt het andere. De gevolgen? Een kind dat zo in de knoop zit met zichzelf dat hij liever kiest voor een langdurig ziekenhuisverblijf in het gunstigste geval dan weer naar school te gaan. Gelukkig voor hem is er zijn moeder die hem steunt en zijn wanhoopsdaad voorkomt. De moeder die steeds ten onrechte werd gerustgesteld door de docenten.

Een verhaal als model voor veel verhalen in die dertig jaar

Voor mij was het de druppel om al die wanhoop, frustratie over het onbegrip, het steeds weer horen dat ouders met vermoedens of twijfels met een kluitje in het riet werden gestuurd. Ik besloot dit in een boek te vertalen. Hoe deze moeder mij vond? Via een blog om vier uur ’s nachts. De volgende dag hadden we een gesprek en kon ik verwijzen naar een meer dan deskundig bureau.

Toelaten van expertise van buiten het onderwijs lijkt een unicum

Als dyslexiespecialist herken ook ik de wanhoop en frustratie. Niet alleen omdat de ervaringen van ouders en kinderen in dertig jaar tijd nauwelijks minder ernstig zijn geworden, maar ook omdat de wil en de bereidheid om de expertise van niet tot de onderwijswereld behorende hulpverleners serieus te nemen, erg vaak ontbrak en ontbreekt. Een paar uitzonderingen daargelaten. Het raakt mij dat ik ondanks al mijn inspanningen in die lange periode nog steeds dit soort verhalen hoor.

Een leven lang leren en gezondheidszorg?

 Heel normaal, ja zelfs al voordat het verplicht werd en er richtlijnen werden opgesteld. Ik hoor het de directeur van mijn opleiding logopedie destijds nog zeggen tijdens de feestelijke speech bij de diploma-uitreiking.
Logopedist zijn betekent een beroepsleven lang leren ofwel na- en bijscholen. Zoals in alle sectoren binnen de gezondheidszorg zijn er verplichtingen waaraan elke beroepsbeoefenaar moet voldoen. Al enkele decennia gelden strenge individuele eisen en is er een puntensysteem rond bijvoorbeeld het aantal nascholingen die elke vijf jaar opnieuw moeten worden gehaald.

Een leven lang leren in de onderwijswereld?

Beste betrokken onderwijsgevende die wel vakinhoudelijk na- en bijschoolt behalve tijdens de studiedagen wanneer je leerlingen een dag vrij krijgen: vergeef me het dat ik het volgende vertel, want het  geldt dan niet voor jou. Jij hebt mijn boek dan waarschijnlijk ook al gelezen of gekocht, want jij hoort dan niet bij de groep collega’s die zegt: “Daar heb ik geen tijd voor.”  Zij hebben/nemen ook geen tijd voor een boek over hoogbegaafdheid of voor een onderzoeksrapport van een orthopedagoog/psycholoog, maar die kinderen zitten wel bij jou en je collega’s in de klas! Dat zijn de kinderen waarvan de ouders constateren dat het rapport wel in het dossier zit, maar de inhoud niet in het hoofd van de ‘juf of meester’.

Hoe verklaar je de combinatie geldstroom en taalarmoede

Het onderwijs en met name het basisonderwijs krijgt keer op keer zakken met geld. Salarisverhoging en nu die zak met geld als de plannen doorgaan rond het overhevelen van de dyslexieproblematiek. U komt uit Eindhoven en hebt misschien ook het artikel in het Eindhovens Dagblad van 30 januari jl. gelezen? Het gaat daarin onder andere over de taalarmoede van pabo-studenten.

Pabo studenten met taalarmoede worden onderwijsgevenden? 

Zo’n taalarmoede dat de pabo-docenten Nederlands zich afvroegen of ze dat wel voldoende konden repareren voordat ze afgestudeerd zijn. Ze praten dan over de studenten die dadelijk bevoegd zijn om onze kinderen te onderwijzen onder andere in taal, spelling en lezen. Dat er met het leesniveau in Nederland ‘wat’ mis is, bewijzen de statistieken die P. Kirschner aanhaalt in zijn artikel zie verderop*

Zonder de kennis zie je ook geen problemen

Wordt het niet eens tijd om eerst onderzoek te doen? Onderzoek naar verplichte na- en bijscholing tegenover die zak geld of die salarisverhoging? Vraagt u zich wel af of zij de experts op dit gebied zijn, of gaat u er gewoon van uit dat zij de juiste kennis hebben? Realiseren zij en u zich dat in het programma waarin u een pleidooi hield over het overhevelen van de dyslexiezorg naar het onderwijs een grote groep afwezig was die juist wél de expertise had en heeft om hier in te zetten? Ik doel bijvoorbeeld op de situatieschets van die vader met die twee kinderen met dyslexie en een taalstoornis. Een zeer relevant beroep dat op het merendeel van de scholen helemaal wegbezuinigd is, namelijk de logopedist met specialisatie dyslexie. De experts die je inzet bij taalstoornissen en in het verlengde bij dyslexie.
De taalexpert bij uitstek van de wieg tot aan het graf, zullen we maar kort samengevat zeggen.

Vergaar kennis bij ervaringsdeskundigen

Lees om te beginnen het volgende boek dat geschreven is om ouders en hun kinderen met dyslexie een gezicht te geven. Laagdrempelig en uiteraard rekeninghoudend met de groep lezers met dyslexie in een dyslexievriendelijk lettertype en lay out. Voor al die docenten die ‘geen tijd hebben’, is het zelfs bijna scannend te lezen.

Lees het boek en ontdek dat:
  • er (hoogbegaafde) leerlingen met dyslexie zijn die niet de juiste aandacht krijgen
  • dit zelfs kan leiden tot de diagnose ‘didactische verwaarlozing’
  • dyslexiebegeleiding volgens veel leerkrachten wel met behulp van de op school gebruikte methode moet gebeuren
  • in hun optiek dyslexiebegeleiding aanbodgericht plaatsvindt in plaats van (de principes van passend onderwijs in gedachte houdend) vraaggericht zou moeten gebeuren. Iedereen kent toch intussen de uitdrukking: “Als je doet wat je deed, krijg je wat je kreeg?”
  • het huidige leesonderwijs juist ontlezing in de hand werkt
  • die taalarmoede kennelijk al heel lang woekert en het gevolg is van het leesonderwijs

En misschien zou u dan in nog zo’n uitzending van BNN VARA/Kassa een pleidooi kunnen houden voor verplichte na- en bijscholing binnen het onderwijs op onder andere dit gebied. Om te beginnen met een laagdrempelig, makkelijk te lezen boek. Verplicht vooral ook dit boek voor elke pabo-student met of zonder taalarmoede.

Dyslexie en onderwijs: op zoek naar jouw puzzelstuk – Gelijke behandeling leidt niet tot gelijke kansen!
Onder andere te bestellen bij Boekscout https://www.boekscout.nl/shop2/boek.php?bid=13934&sl=05431b&utm_source=Promotiemailing&utm_medium=email&utm_content=bestelhier

Of met dit ISBN: 978-94-646-8370-7 in elke boekhandel!

https://www.kirschnered.nl/2023/02/03/leugens-verdomde-leugens-en-statistieken/ *

Meer informatie over het prachtige beroep logopedie?
https://www.logopedie-dyslexie-silvia-linssen.nl/dyslexie-op-zoek-naar-jouw-puzzelstuk/

#RenéPetersCDA

Read More
Lees meer
Testimonials