040 255 23 92 / Valgaten 5 5502 DC Veldhoven

   Logopedische hulp en Dutch Lesson Veldhoven

Spraakafzien is veel méér dan liplezen. Het is net als een hoortoestel niet zaligmakend. Het gaat om de versterkende combinatie van een goed aangepast hoortoestel en de training spraakafzien.  Zó krijg je een ‘optelsom’ van 1+1= 3! Je leert technieken, krijgt allerlei praktische tips. Je goed horende omgeving heeft hierin een belangrijke taak en wordt erbij betrokken!

Lees meer

Over mij

Ik ben opgeleid als logopedist, docent-logopedie en heb
zowel gewerkt met kinderen vanaf 2 jaar als met volwassenen
tot 80+, patiënten en studenten.
Mijn werkervaring heb ik opgedaan als:

• logopedist in het speciaal onderwijs (mytylschool)
• docent stem en uitspraak HBO- Opleiding Logopedie
• praktijkbegeleiding van studenten logopedie
• praktijkhouder/logopedist in mijn logopediepraktijk
• NT2-trainer bij Dutch Lesson Veldhoven

 

Lees meer

Blog

Fokke & Sukke hebben eindtoets stress!
By Silvia Linssen
In Dyslexie en Taal
20 april 2023

Fokke & Sukke hebben eindtoets stress

Fokke &Sukke hebben eindtoets-stress
(Vanwege auteursrechten mag ik waarschijnlijk de cartoon niet gebruiken maar even googelen en je zult hem vast vinden).

Strekking van de inhoud: “Jij kan nu bewijzen dat mama en ik al die tijd gelijk hadden en de juf niet!” Mooie aanleiding op LinkedIn voor een discussie.

De noodzaak van de eind Cito in groep acht

Rond de eindtoets in groep acht laait meestal de discussie weer op over de noodzaak van die Cito.
Allerlei argumenten worden daarbij gegeven en natuurlijk wil elke liefdevolle ouder zijn of haar kind onnodige stress besparen. Het zou strikt genomen ook eigenlijk niet noodzakelijk hoeven te zijn. Overbodig zelfs als: Alle tweemaal per jaar afgenomen Cito toetsen vanaf groep drie (de zogenaamde leerling-volg- systeemtoetsen) of soms zelfs al in de kleuterperiode begonnen, goed zouden worden geanalyseerd en er een persoonlijk onderwijsplan op maat aan gekoppeld wordt. Precies zoals ‘passend onderwijs’ behoort te zijn. Heeft niets te maken met een prestatiemaatschappij, maar gewoon met goed, passend onderwijs waarvoor leerlingen de school bezoeken. Daar hebben ze uiteindelijk recht op. Een aantal voorbeelden waarbij ik zowel de vloek als de zegen van Cito als eindtoets bespreek:

De vloek van Cito als eindtoets, twee voorbeelden

Bij dyslexie:
“Ik kom ook niet meer naar je voor mijn dyslexie want de meneer heeft gezegd dat ik de Cito toch slecht maak en ik daarom geen toets hoef te doen.” Zijn tot dan toe goede motivatie leek een flinke deuk opgelopen te hebben. De opmerking kwam van een zeer intelligente jongen met een ‘flinke dyslexie’, waardoor hij schriftelijk niet goed uit de verf kwam. Mondelinge toetsafname en indien mogelijk mondeling beantwoorden, worden (door Cito) niet toegestaan en het toestaan van faciliteiten blijkt niet op elke school hetzelfde, zoals ook hier het geval was. Faciliteiten zoals gebruik van markeerstiften, voorgelezen teksten, extra leeg kladblaadje, kortom middelen om te gebruiken om zijn dyslexieprobleem te kunnen compenseren.*
Met zijn twaalf jaar opmerkelijk slim, met een brede belangstelling en kennis waardoor hij in een discussie zelfs een volwassene met feiten onderbouwd een goed weerwoord kon geven.

Bij faalangst:
“Tja, waarschijnlijk was de druk zo hoog net als de faalangst. Wij als team herkennen ons niet in deze lage score en besluiten het niet te laten meetellen.” De persoon heeft een Master op zak. In die beginperiode was Cito nog facultatief en hielden de leraren (van die school) gelukkig een goed leerlingvolgsysteem bij. Het advies van Cito werd genegeerd omdat de verzamelde gegevens van jaren een totaal andere en positievere uitslag gaf. Leerling haalde zonder studievertraging vwo en hbo, later aangevuld met onder andere een Master.

De zege van Cito als eindtoets, twee voorbeelden

Migratieachtergrond:
De leerling kreeg een laag vervolgadvies van de docent. Vermoedelijk vanwege de migratieafkomst, hoewel dat niet hardop werd gezegd. Zijn ouders waren (maar) hardwerkende arbeiders die hun best deden om in hun nieuwe vaderland te integreren. Ze wilden hun kinderen een goede toekomst geven. De Cito is objectief en de score houdt geen rekening met afkomst, de opleiding van ouders, hun Nederlandse taalbeheersing of etnische achtergrond. Deze jongen kreeg daarom een objectief advies dat paste bij zijn intelligentie: havo-vwo.

Onderpresteren bij hoogbegaafdheid die niet wordt gezien
“Tja, wat moeten we met uw zoon? Hij let nooit op, kijkt alleen maar uit het raam, is lui en zet de klas op stelten. Soms denk ik vwo, maar ik neig toch meer naar havo of…” Helaas treft deze leraar ‘lastige ouders’; ouders die mondig zijn en dit gesprek al lang voelden aankomen.
“Weet je wat, zet er ook maar een vmbo-advies bij, dan heb je jezelf keurig ingedekt,” reageerde de moeder geërgerd. Hij noemde precies de redenen waardoor ze al jaren aandrongen op meer uitdaging, maar gaf er een andere interpretatie aan.
De Cito score? Het allerhoogste, 550. Inmiddels is deze jongen onlangs gepromoveerd als microbioloog.
Hoogbegaafdheid soms ook nog met dyslexie die niet op school worden opgemerkt kunnen tot rampzalige adviezen leiden. Gesprekken dat hij zich verveelde op school, verzoeken om meer uitdaging… Het werd gezien als ‘pushen’ door veeleisende ouders, product van de ‘prestatiemaatschappij’, maar deze jongen zat gewoon z’n tijd uit op school. Buiten schooltijd zochten zijn ouders samen met hem naar activiteiten die pasten bij zijn honger naar uitdaging. Activiteiten ook waardoor hij leerde léren zodat hij niet afgestompt werd en de belangstelling voor studeren zou verliezen.

De reacties op Fokke&Sukke hebben eindtoets-stress 

Ik ging ‘aan’ op de opmerking in een reactie op de cartoon.
“Op welke school hebben die ouders gezeten?”
Gelukkig kwam prompt daaronder die fantastisch voorgehouden spiegel van een andere respondent: “Ik vraag me af naar welke school een aantal juffen en meesters zijn geweest.”
Zo ook de reactie dat het hoog tijd wordt om van de ‘prestatiemaatschappij’ naar een ‘relatiemaatschappij’ te gaan. Hebben we het hier nu over passend onderwijs geven op school of over relatietherapie?

Gelijke kansen vraagt om een andere behandeling

Laten we stoppen om onder het mom van stress voor elke leerling dezelfde behandeling te willen nastreven. Het te polariseren tot twee kampen. Tussen zwart en wit zitten vele tinten grijs…
De eindtoets zomaar afschaffen?

  • Zolang al die leerling-volg-analyses niet deskundig en effectief worden ingezet zoals ze bedoeld zijn? Zolang er kennelijk onvoldoende gekeken wordt naar wat die toetsen vertellen over die leerling en hoe je als docent daarop een ‘op maat’ onderwijsplan maakt?
  • Zolang subjectiviteit, vooringenomenheid en/of te weinig kennis over onderliggende factoren voor een aantal leerlingen een doorslaggevende ongunstige rol spelen, leidt dit tot een niet passend schooladvies.
  • Een objectieve eindtoets is dan de oplossing en geeft ieder een eerlijke kans.

De hoogste score bepalend

Wat die stress betreft? Ook daar is een oplossing voor te vinden. Voor sommigen pakt het negatiever uit maar als we dan als stelregel aannemen en vooraf afspreken dat de hoogste score doorslaggevend is, geef je ieder kind dezelfde eerlijke, objectieve kans en daalt het stressniveau vanzelf. In de brugklasperiode bewijzen ze dan wel of er aanpassingen nodig zijn.

Over Cito en allerlei fabels en feiten met betrekking tot bijvoorbeeld dyslexie, verwijs ik graag naar het door mij geschreven boek.
De titel draagt een duidelijke boodschap uit:

Dyslexie en onderwijs: op zoek naar jouw puzzelstuk – Gelijke behandeling leidt niet tot gelijke kansen!
Onder andere te bestellen bij Boekscout bestel hier
Of met dit ISBN: 978-94-646-8370-7 in elke (digitale) boekhandel!

Meer over signalen missen?
https://www.logopedie-dyslexie-silvia-linssen.nl/als-de-diagnose-dyslexie-wordt-gemist/

Informatie over spellingvolgorde (en dyslexie?)
https://www.spellingprof.nl

Read More
Als je signalen consequent negeert
By Silvia Linssen
In Dyslexie en Taal
18 april 2023

Als je signalen consequent negeert

Wat gebeurt er met genegeerde signalen?

Logopedisten protesteerden hevig toen tijdens de periode van het invoeren van het passend onderwijs de logopedie op scholen werd wegbezuinigd. Zij zagen de gevolgen voor de toekomstige generatie! Een manoeuvre van het ministerie van onderwijs destijds misschien wel handig gebruikmakend van het feit dat rond die tijd logopedie officieel paramedisch werd. Gemakshalve werden de talloze raakvlakken met het onderwijs genegeerd en logopedische zorg tijdens een debat gereduceerd tot ‘slechts’ hulp bij het afleren van slissen. Een mooi voorbeeld van niet weten hoe veelomvattend het beroep logopedie is, maar er wel ‘over gaan’ qua wegbezuinigen. Van oudsher en ook nu nog speelt het werkterrein zich af op het gebied van onderwijs, cultuur en gezondheidszorg, preventief en curatief. Vaststaat dat vrijwel iedereen ergens in zijn of haar leven met logopedie in aanraking zal komen.

Logische gevolgen van het afstoten van een ondersteunende onderwijstaak

De gezondheidszorg kreeg alle kosten op het bordje, omdat bijna alle logopedische zorg uit het onderwijs naar de eerste lijn ging. Later werd de screening van logopedische klachten ook wegbezuinigd en werd er met sluimerende logopedische klachten/ diagnoses niets gedaan. De reden? Tja, waar je geen verstand van hebt, merk je doorgaans ook niet op. Lekker goedkoop ook, want dat hoef je dan ook niet te behandelen/ financieren.

De gevolgen voor leerlingen met onopgemerkte logopedische klachten

Een van de oorzaken waardoor het onderwijs- en het taalniveau achteruit holt met onvermijdelijk lange termijn gevolgen voor de maatschappij.

Het voorbeeld van eigen bijdrage in de eerste lijnzorg in 2010

In 2010 lekte vlak voor het zomerreces uit dat het ministerie van gezondheidszorg van plan was patiënten (paramedisch, nietwaar) voor elk logopedisch consult €10,00 wilde laten betalen. Samen met collega’s uit andere paramedische beroepen gingen we naar Den Haag. Het plan werd ternauwernood voorkomen dankzij onder andere Renske Leijten, ook toen al actief en betrokken als het om het opsporen van misstanden ging.
Reden van het plan uit Den Haag? De gezondheidszorg werd te duur en iemand moest dit betalen, dus dan maar een eigen bijdrage. Helaas over de hoofden van in ons geval mensen met een communicatieve hulpvraag.

Werkinhoud/verantwoordelijkheid versus tarief uit balans

Diverse (dure) onafhankelijke onderzoekbureaus vertelden keer op keer dat de balans tussen werkinhoud en tarieven niet in verhouding stond.

De macht van de gefuseerde zorgverzekeraars en de onvoorwaardelijke overheidssteun

Zorgverzekeraars krijgen steeds meer macht. Mede dankzij de opeenvolgende fusies steeds groter geworden. Via juridische procedures, gegoochel met formuleringen, het verbieden van gezamenlijke afspraken uit het beroepsveld (kartelvorming) is het klip en klaar dat dankzij hun (door ons verzekeringsgeld) duur betaalde advocaten, zorgverzekeringen steeds weer aan het langste eind trekken.

De kruik gaat te water tot ze barst

Steeds langere wachtlijsten omdat groepspraktijken hun vacatures niet meer gevuld krijgen.
De reden? De gezondheidszorg loopt niet, maar stróómt leeg. Hoge werkdruk, onnodige bureaucratische regeltjes, de wildgroei aan controlerende dure instanties die deels door de beroepsbeoefenaren zelf moeten worden betaald. Het is niet vol te houden. Het is net als die kruik… Hoeveel je ook van je beroep houdt, er is een grens!

Koekje van eigen deeg oftewel afgekeken in 2010

En dan lees ik dat mijn collega’s in de (para) medische sector aan hun patiënten een extra bijdrage gaan vragen. Een soort herhaling van wat in 2010 dreigde te gebeuren, maar toen door het ministerie van gezondheidszorg. Wij, de beroepsbeoefenaren namen het  destijds op voor onze hulpvragenden.

Overeenkomsten en verschillen

Anno 2010? De gezondheidszorg werd te duur en het ministerie was op zoek naar een post die voor een sluitende begroting zou zorgen.  Het ministerie van onderwijs was in het geval van de logopedisten de lachende derde.
Anno 2023? Wij, de hulpverleners doen nu met bloedend hart precies dat, waar ze ooit met succes voor hun patiënten tegen in opstand kwamen. Nu ís er geen keuze meer, want er is geen sluitende begroting. Je kunt geen goede zorg verlenen als het financieel een keuze wordt tussen je praktijk verwarmen, nieuw materiaal aanschaffen, een nascholingscursus volgen of je vaste lasten en je boodschappen betalen.

De uitstroom van logopedisten

Het alternatief? De gezondheidszorg verlaten en op zoek gaan naar een baan met een betere financiële basis. Een goede balans tussen werk en inkomen.
De lachende derden in 2010 (en nog) op financieel gebied was het ministerie van onderwijs die de kosten ongegeneerd over de schutting gooide op het bord van de gezondheidszorg.
De steeds machtigere gezondheidszorg is mede die lachende derden. Onder het mom van kostenbewaking trekken ze de grote broek aan en dicteren na allerlei fusies groot geworden, gezamenlijk waar al die (para) medische beroepsbeoefenaren aan moeten voldoen. Een dik rood potlood in de hand bij elke weigering. Het zorggeld met bakken onder andere uitgevend aan dure wervingsreclames die steeds vroeger in het najaar beginnen.

Scrooge en de relatie met eerste lijn (logopedische) zorgverlening

Het doet me denken aan Scrooge…
Hopelijk realiseren ze zich net als hij op tijd dat ze met veel geld maar zonder goede zorgverlening zelf ook ten dode opgeschreven zijn.
Tot slot voor minister Kuipers: krab u nog eens achter de oren als u zegt dat in het tarief ook alle inflaties en hoge energierekeningen zijn inbegrepen. Het gemiddelde tarief dat een logopedist in de eerste lijn nu verdient, was precies dát tarief dat door onafhankelijke  onderzoeksbureaus minstens 10 jaar geleden al werd geadviseerd. Logopedisten eerste lijn verdienen dat nu pas ‘dankzij’ de hoge inflatie ‘geholpen’.
Precies, heel treffend geformuleerd door een collega: “Een tarief uit grootmoeders tijd!”

Ingezoomd op ‘slechts’ het gevolg van wegbezuinigen voor een (van de vele) logopedische zorgverleningen?

Wil je weten hoe desastreus die wegbezuiniging uitpakte voor  bijvoorbeeld het taal- en leesniveau in het algemeen en voor ( hoogbegaafde) leerlingen met dyslexie in het bijzonder?

Lees dan mijn het boek:
Dyslexie en onderwijs: op zoek naar jouw puzzelstuk – Gelijke behandeling leidt niet tot gelijke kansen!
Onder andere te bestellen bij Boekscout bestel hier
Of met dit ISBN: 978-94-646-8370-7 in elke (digitale) boekhandel!

Meer over logopedie?
https://www.logopedie-dyslexie-silvia-linssen.nl/het-ontbrekende-puzzelstuk-is-logopedie/

Meer weten over logopedie en een logische spellingopbouw? https://www.spellingprof.nl 

 

Read More
Rust, regelmaat, reinheid bij dyslexiebegeleiding
By Silvia Linssen
In Dyslexie en Taal
17 april 2023

Rust, regelmaat, reinheid bij dyslexiebegeleiding

“Rust, regelmaat en reinheid,” antwoordde ik als kersverse moeder op de belangstellende vraag van mijn moeder. We spraken over het bezoek met de oudste aan het consultatiebureau. Het zal vast gegaan zijn over het omgaan met te veel prikkels waar de ene baby nou eenmaal meer last van heeft dan de andere baby.
“Niets nieuws onder de zon dus,” constateerde ze met een olijke glimlach.

Niets nieuws onder de zon

Inderdaad: rust, regelmaat en reinheid, zo simpel en toch… het kan niet vaak genoeg herhaald worden en bepaald niet alleen als het om baby’s gaat. Tijdens elk mensenleven komt het steeds weer als rode draad terug. In de opvoeding, op school, studie of tijdens ziekte…

Rust, regelmaat en reinheid op de (basis)school

Die laatste van de drie is dan misschien niet altijd perse letterlijk te nemen. Hoewel… We kennen het gezegde: ‘een opgeruimd huis zorgt voor een opgeruimde geest.’
Voorbeelden van de drie R’s?
Rust: Op school bijvoorbeeld. Hoe heerlijk is het als er na een pauze weer een oase van rust is in het gebouw, in de klas en daarom in ieders hoofd. Rust om zich te concentreren.
Regelmaat dat wil zeggen: weten dat iets een terugkerend moment is in een week, dag of tijdens een les.
Reinheid? Misschien in dit soort situaties geen afleidende prikkels. Zoals een opgeruimde, schone omgeving, een leeg bureau en de afwezigheid van een afleidende telefoon of straatgeluiden.

Rust, regelmaat en reinheid bij dyslexiebegeleiding

“Oh ja, de remedial teaching voor Nederlands is gestopt. Nu zou ze het zonder de remedial teacher moeten kunnen redden, “ deelde haar moeder terloops mee aan het einde van de afspraak.
Een paar weken geleden vertelde ze nog dat haar dochter met dyslexie ook begeleiding kreeg op school en we ons konden beperken tot de algemene studievaardigheden en de vreemde talen. Via school zou (tijdens schooltijd) de remedial teacher van school het Nederlands begeleiden.
Op mijn verbaasde blik, vervolgde ze onzeker:”Misschien moeten we  toch maar weer tijd voor Nederlands inplannen, want iedereen die nog problemen heeft, moet dan maar naar een lager schooltype, heb ik begrepen.”

Dyslexiebegeleiding op school tijdens schooltijd

Het klinkt leerlingen en ouders vaak als muziek in de oren. Ook wat betreft het kostenplaatje klinkt het aantrekkelijk. Zo zie ik dan geregeld scholieren uit mijn praktijk verdwijnen, maar ook na verloop van tijd weer terugkomen. Steeds weer een dilemma om hier mee om te gaan. Uiteindelijk heb ik in de ogen van ouders ook financiële belangen als ik ze zou overtuigen bij mij te blijven. Een andere categorie zoals het voorbeeld hierboven, verdeelt de taken (tijdelijk) tussen de remedial teacher op school en mij en er is de categorie die zonder er woorden aan vuil te maken, trouw blijft aan ons stramien van rust, regelmaat en ‘reinheid’. De categorie die de remedial teacher van school vooral te hulp vraagt bij organisatorische zaken rondom dyslexie en daarbij hoort dan ook de voorlichting aan de collega-docenten over dyslexie.

Het is niet alles goud wat er blinkt…

Hoe aantrekkelijk ook qua kostenplaatje en geen ‘rompslomp’ na school; het lijkt mooier dan het is.
Remedial teaching op school is een groot goed om alle docenten steeds weer te motiveren en te informeren over leerlingen met ( tijdelijke) leerproblemen en daarnaast hoe om te gaan met die leerlingen met onder andere dyslexie.
Voor het daadwerkelijk begeleiden van leerlingen met dyslexie zijn er toch bedenkingen want:
Wanneer vindt die begeleiding plaats?
Ten koste van welke lessen?
Hoeveel tijd is er wekelijks voor ingepland en hoelang kan dit gerealiseerd worden?
Is er continuïteit in die begeleiding?

Naar aanleiding van een post over rust regelmaat en reinheid (in de post ging het over de middelbare school) op LinkedIn, plaatste ik in een reactie een pleidooi om dyslexiebegeleiding na schooltijd te laten gebeuren.

Reacties op pleidooi voor begeleiding na school

Veelzeggende reacties volgden, waarbij de meningen gebaseerd waren op basis- en middelbare schoolervaringen:

  • “Dus terwijl alle andere kinderen lekker spelen, wordt het kind met dyslexie gestraft met begeleiding buiten schooltijd? Dyslexie begeleiding is iets anders dan RT.”
  • “Ik denk dat dyslexiebegeleiding erg belangrijk is, maar in de praktijk merk ik helaas dat deze leerlingen (doordat het lastig organiseren is), vaak belangrijke lessen missen in de klas door de tijdstippen van deze begeleiding. En wanneer het buiten schooltijd plaatsvindt, gaat het ten koste van momenten waarop ze met andere kinderen kunnen spelen. Dit is voor veel ouders en leerlingen reden om dit niet te willen. Dus vanuit PO context zijn er een aantal haken en ogen aan de begeleiding. VO is wellicht een ander verhaal.”
    Of:
  • “Helemaal waar. Vaak worden die NPO** gelden ook nog eens ingezet om leerlingen buiten de klas in kleine groepjes te helpen (onderwijsassistent, RT, etc). Hierdoor missen ze niet alleen vaak belangrijke lesstof in de klas, maar de leerkracht verliest het zicht op de ontwikkeling van het kind.”
  • “Oh zo mee eens. Ik lees de agenda voor komende week: excursie, challenge, taaldorp, coc voorlichting, halve marathon, dag van Spaanse taal, galadiner en afsluiting examenklassen. En dan verbaasd zijn over onrust op school…”

De ervaringen van de terugkomers?

Ze komen aardig overeen met de reacties op LinkedIn hierboven.

Wat betreft rust:
De begeleiding door de remedial teacher was maar van korte duur, want ze had te weinig uren of te veel leerlingen. Voor herhaling was geen tijd, het ging vaak te snel en bovendien was de begeleiding maar voor een korte termijn. Meestal gedurende de les van dat vak en dan werd juist die laatste informatie vaak gemist. Dat zorgde voor veel onrust bij de scholier in kwestie.
Wat betreft de regelmaat:
Afspraken waren niet als vanzelfsprekend wekelijks gepland, want soms was daarvoor geen tijd, vanwege andere activiteiten.
Reinheid?
Afhankelijk van gebouw en de faciliteiten voor de remedial teacher.

Rust, regelmaat en reinheid bij dyslexiebegeleiding?

Het heeft een prijskaartje net zoals het voor jonge ouders een  prijskaartje heeft. Het goed organiseren van werk, gezin en misschien nog andere verplichtingen om een gezonde balans te vinden voor die rust, regelmaat en reinheid. Het gaat niet vanzelf en vraagt behoorlijk wat van ouders. Wat het oplevert? Een gezonde, tevreden baby, zelf rust hebben wat een belangrijke voorwaarde is en een goede basis meegeven voor het latere (studie)leven.
Die glimlach en opmerking: “Er is dus niets nieuws onder de zon.”
Zij wist, wat ik nog moest ontdekken en daarna ook meenam in mijn opvoedende taak en in mijn werk, zoals in het boek hieronder beschreven wordt: *

Voor diegenen die al bij voorbaat negatief reageren en denken in problemen?
Voor degene die denkt dat het zielig is om leerlingen na schooltijd te begeleiden? Bekijk zeker ook die andere kant van de medaille!

Denk in kansen en niet in problemen en hopelijk stel je je standpunt bij na het lezen van dit boek:

Dyslexie en onderwijs: op zoek naar jouw puzzelstuk – Gelijke behandeling leidt niet tot gelijke kansen!
Onder andere te bestellen bij Boekscout bestelhier
Of met dit ISBN: 978-94-646-8370-7 in elke (digitale) boekhandel!

Meer lezen zoals over een logische spellingopbouw? https://www.spellingprof.nl

https://www.logopedie-dyslexie-silvia-linssen.nl/dyslexiebegeleiding-overhevelen-naar-het-onderwijs/

Informatie over NPO gelden?**https://www.nponderwijs.nl/documenten/publicaties/2022/04/22/informatietool-bedragen-per-school

 

Read More
Als de diagnose dyslexie wordt gemist.
By Silvia Linssen
In Dyslexie en Taal
13 april 2023

Als de diagnose dyslexie wordt gemist

“Had ik maar eerder toegegeven aan mijn eigen intuïtie en doorgezet,” zuchtte ze met een spijtige uitdrukking op haar gezicht.
Op zo’n moment voel ik mee, maar tegelijkertijd strijdt dat gevoel van opkomende irritatie, ja misschien zelfs boosheid om de eerste plaats.
Het meevoelen, omdat ook ik ooit zo’n moeder was die zich wel voor haar hoofd kon slaan. Gelukkig was er toen nog genoeg tijd om in dit geval zelf in te grijpen. Genoeg tijd om een toekomstdroom te helpen realiseren, daarbij geholpen door een gedegen orthopedagogisch onderzoek.
Dat is lastiger als de persoon in kwestie halverwege groep 8 nog getest moet worden en er sprake is van een wachtlijst.
De dyslexiebegeleiding/therapie startte vervolgens medio mei en dan is er nog maar weinig tijd. Te weinig tijd om eerst te kunnen ‘repareren’ om vervolgens de dyslexiebegeleiding annex pre-teaching in een ander jasje te gaan geven. Dit gebeurt er als de diagnose dyslexie op de basisschool wordt gemist.

Didactische verwaarlozing

Dat betekent in deze situatie, dat een voortgezet onderwijs advies op VWO niveau qua intelligentie (hoogbegaafd) mogelijk zou moeten zijn, als…
Vanwege de ‘didactische verwaarlozing’ is het nog maar zeer de vraag of dit haalbaar is, gelet op de beperkte tijd.
Een hard oordeel die term ‘didactische verwaarlozing‘? Misschien, maar voor de leerling en zijn ouders die jarenlang tevergeefs hierover in gesprek wilden, komt het nog veel harder aan. In dit geval als beide diagnoses gemist worden, lijkt me de term gerechtvaardigd. Een term die snoeihard uit het orthopedagogisch onderzoek kwam. Natuurlijk is het lastig deze combinatie van dyslexie en hoogbegaafdheid, want de diagnoses kunnen elkaar maskeren.
Het voelt alsof je het kind met het badwater weggooit.

Onvoldoende expertise op scholen door wegbezuiniging logopedie

Hoeveel talent, zelfvertrouwen en levensgeluk worden zomaar genegeerd door gebrek aan kennis?
Wat is het gevolg van onvoldoende tijd nemen voor een luisterend oor voor het verhaal van de ouders en andere experts?
Hoeveel ouders en hun kinderen ervaren dat hun verhaal met opgebouwde inzichten dankzij eigen ervaringen niet of onvoldoende serieus wordt genomen?
Welke kansen voor hun leerlingen mist een school als het team of leden ervan volharden in het eigen gelijk?
Hoe is het gesteld met de samenwerking met experts?
Kijk, dit bovenstaande is nu zo’n voorbeeld van wat er gebeurt als je de logopedist/ dyslexiespecialist wegbezuinigt uit het onderwijs. Dankzij een ministerie van onderwijs die destijds bedacht dat dit op het bordje van het ministerie van gezondheidszorg hoorde.

Meer praktijkervaringen om van te leren?

Dyslexie en onderwijs: op zoek naar jouw puzzelstuk- gelijke behandeling leidt niet tot gelijke kansen!
Een boek voor ouders maar zeker ook het lezen waard voor ieder die in het onderwijs werkt.
Een gewaarschuwd mens…. weet je nog?

Voor geïnteresseerden daarom dit boek:
https://www.boekscout.nl/shop2/boek/9789464683707

Meer lezen over kansen(on)gelijkheid?
https://www.logopedie-dyslexie-silvia-linssen.nl/dyslexiebegeleiding-overhevelen-naar-het-onderwijs/

Read More
Zien lezen doet lezen, net als zien eten doet eten!
By Silvia Linssen
In Dyslexie en Taal
7 april 2023

Zien lezen doet lezen!

Onbekend maakt onterecht onbemind

Het was druilerig, koud en ronduit onbehaaglijk weer en je zou je eerder in Nederland wanen dan in Spanje die voorjaarsvakantie.
De boodschappen waren gedaan en we slenterden nog wat door het dorpje.
We besloten koffie te drinken, maar vonden het drukke koffietentje van de heenweg in de wirwar van smalle straatjes niet meer terug. Opeens stonden we voor dat kleine, lege koffie-met-gebak-zaakje. In Duitstalige landen de naam ‘Konditorei’ helemaal waardig. Het was nog fris, pas geverfd, onbekend en ‘de loop’ moest er duidelijk nog in komen. Onbekend maakt soms onterecht onbemind. Het oogde gezellig, huiselijk, gastvrij en het gebak in de vitrine lonkte uitnodigend naar ons.
Voor de voorbijgangers duidelijk zichtbaar, zaten we even later met uitzicht op het levendige straatje te genieten van onze cappuccino plus gebak.

Zien eten doet eten

En toen gebeurde het:
Binnen tien minuten stroomde het nieuwe gebakszaakje vol en waren alle tafels bezet.
Zien eten doet eten, nietwaar?

De sympathieke leesactie voor docenten 

Aan dat moment op die druilerige voorjaarsdag in het anders zo zonnige Spanje, moest ik denken toen ik de volgende sympathieke actie las om leraren van het basisonderwijs te stimuleren om meer te lezen.
Voor mij als lezer die zelf wekelijks vrijwilligerswerk op dit gebied doet voor blinden en slechtzienden een onbegrijpelijk feit. Helemaal omdat het wél van de aan hen toevertrouwde leerlingen wordt verwacht.

Zien lezen doet lezen

De actie daarentegen blijkt behalve waardevol, zo aanstekelijk dat vele onderwijsgevenden het plezier van lezen hebben (her)ontdekt.
Fantastisch en hulde voor de initiatiefnemer maar het ís ook broodnodig! Hoe willen we onze jongeren aan het lezen krijgen als ouders en docenten zelf niet het goede voorbeeld geven?

De betekenis van lezen

Lezen betekent je wereld vergroten, je woordenschat uitbreiden, je taal verrijken en al lezend ook je fantasie en empathie te zien groeien.
Lezen betekent bovendien dat je inzicht krijgt in waar jouw interesses liggen en hoe dat meebepaalt welk boek je kiest, welk genre jou aanspreekt, welke krant je leest en hoe je toekomst eruit ziet.
Lezen? Het is zo oneindig veel méér dan een volgend AVI niveau halen.
Het vormt het fundament voor een studie, het begrijpen van een arbeids-, huur- of koopcontract, kortom het is de basis voor een zelfstandig volwassen  leven.

Plezier in lezen doorgeven

Mijn grootste wens op dit gebied? Dat dankzij die sympathieke actie die docenten (die niet of veel te weinig lezen) ontdekken hoe belangrijk het is om het gevoel te ervaren ‘gegrepen’ te worden door  een boek.
Hoe belangrijk het creëren van de voorwaarden is om leerlingen in je klas een blijvende interesse en plezier in lezen mee te geven.
Want net als in dat fantastisch nieuwe eettentje geldt ook hier: zien lezen doet lezen!

Wil je meer lezen hoe je dat aanpakt bij je ( hoogbegaafde) leerling met dyslexie?
Lees dan: Dyslexie en onderwijs: op zoek naar jouw puzzelstuk- Gelijke behandeling leidt niet tot gelijke kansen!
https://www.boekscout.nl/shop2/boek/9789464683707

Ook verkrijgbaar met dit ISBN:
978-94-646-8370-7 in elke boekhandel!

Meer over de noodzaak voor deze actie?
https://www.logopedie-dyslexie-silvia-linssen.nl/taalarmoede-pabo-studenten-en-dyslexiebegeleiding/

Meer weten over de leesactie zelf?https://www.linkedin.com/feed/update/urn:li:activity:7050059910289498112/

Read More
Stellen we te hoge verwachtingen?
By Silvia Linssen
In Dyslexie en Taal
31 maart 2023

Hebben we te hoge verwachtingen?

Je hebt het in ieder geval geprobeerd

“Pas op, misschien is hij nog niet toe aan zijn eerste stapjes.”
“Is ze al toe aan fietsen zonder zijwieltjes?”
Of:
“Zou pianoles iets voor mij zijn?”
“Dat weet ik niet, maar als je het niet probeert, zul je het nooit weten.”
“Zijn de kinderen al oud genoeg om dit jaar in de vakantie grotere bergtochten te maken?”
“We zouden het kunnen proberen en als het tegenvalt, gaan we toch gewoon naar een vaste camping en maken we kortere dagtochten?”
“Is onze dochter wel volwassen genoeg om voor haar studie op kamers te gaan?”
“Zou hij met zijn dyslexie dat voortgezet onderwijsniveau wel aankunnen?”
Herkenbare situaties? Hebben we (te) hoge verwachting of zijn we (te) voorzichtig om eventuele frustraties te vermijden? Meningen zijn verdeeld over dit onderwerp.
Zomaar een paar voorbeelden uit het dagelijks leven zoals bij deze twee gesprekken:

Schooladvies in groep acht en dyslexie

Gesprek een:
Docent: ”Mavo is toch ook goed genoeg, heb ik zelf ook eerst gedaan en toen gekeken of er meer in zat.”
Moeder:”Niets mis met mavo, maar waarom zou hij havo niet meteen mogen proberen met deze cijfers als hij dat zo graag wil? Als het te hoog gegrepen is, kan hij toch altijd nog naar de mavo? Bovendien, wie zegt dat hij over een paar jaar nog steeds kok wil worden, dan heeft hij met een beperkter vakkenpakket misschien al een gewenst studieplan voor zichzelf afgesneden of het voor zichzelf  erg moeilijk gemaakt?”
Stagiaire aanwezig bij het gesprek (deed een universitaire studie Nederlands en was werkzaam geweest als docent Nederlands, maar maakte toen een switch naar de pabo) knikt bevestigend en luistert geïnteresseerd.
Docent (met een blik op haar stagiaire): “Zij is naar een lagere  opleiding overgestapt.”
Stagiaire: “Dat klopt, maar ik had de luxe om alsnog die keuze te kunnen maken, ook qua vakkenpakket, andersom was misschien niet zo gemakkelijk gelukt als ik de pabo niets zou vinden.”
Docent tegen moeder: “Waarom zet je toch altijd zo hoog in, je legt veel te veel druk op je kind. Jouw verwachtingen zijn veel te hoog!”

Hoge verwachtingen en het vangnet

Het tweede gesprek vond onlangs plaats tijdens een promotiefeest met een oud-medestudent van de promovendus.
Ze vertelt over haar afgeronde promotie traject in Amerika. Ze klinkt bevlogen en vertelt enthousiast over haar volgende carrière stap. Nog steeds in het buitenland, maar iets dichter bij haar familie.
Ze wil verder in haar onderzoek, is nieuwsgierig naar volgende onderzoeken en wordt daarin uitgedaagd door een professor waar ze alle ruimte van krijgt.
Op de vraag wat ze gaat doen als die aan haar beloofde ‘gouden bergen en dito toekomst’ misschien gaan tegenvallen? Als die bijna pensioengerechtigde professor misschien wordt opgevolgd door iemand die haar minder ruimte en kansen geeft? Er komt een nuchter antwoord: “Dan heb ik het geprobeerd en ga ik net als de vandaag gepromoveerde vriend een leuke baan zoeken. Dan hoef ik in ieder geval nooit te denken ‘had ik maar’ en dat geeft dan ook rust en tot die tijd ga ik lekker mijn hoge verwachtingen achterna.” Hoog of misschien te hoog? Dat wijst de toekomst wel uit.

Proberen en gaandeweg tot andere inzichten komen

Die houding… Dat heeft toch niets te maken met mislukken of falen? Fantastisch zoals ze dat vangnet al voor zichzelf heeft gevormd.

Het positieve effect van hoge verwachtingen?

Je hebt het in ieder geval geprobeerd!
Het stond onlangs op LinkedIn: “Uit onderzoek blijkt dat een positieve blik op leerlingen, op wat ze wél weten en kunnen en het werken vanuit hogere verwachtingen een positief effect heeft.

Tal van reacties op dit bericht. Twee vielen wat mij betreft op:
De ene reactie:
“Wat meldt het onderzoek over de andere kant van de medaille? Namelijk dat te hoge verwachtingen kunnen leiden tot gebrek aan zelfvertrouwen vanwege te hoge druk van diezelfde verwachtingen?

De andere reactie:
Mooi onderzoek! Brengen wij dit met elkaar ook in de praktijk? Werkt ook goed op andere plekken namelijk :). Op de werkvloer, op de sportclub, thuis! Leg de lat hoog, motiveer, inspireer en moedig aan! Geloof in elkaar. Je zult versteld staan over wat je samen kunt bereiken! Dank voor dit bericht! Laten we het vooral veel delen :).

Welke kies jij?

Grenzen opzoeken betekent:

  • geen angst hebben voor frustraties of om te falen
  • verkennen waar je allemaal toe in staat bent
  • incalculeren dat het misschien te hoog gegrepen was en voor jou niet weggelegd, maar ís dat dan zo erg?
  • later geen spijt hebben dat je een toekomst hebt afgesneden uit angst dat het te moeilijk of te hoog gegrepen was
  • vertrouwen hebben in je hoge verwachtingen
  • net als bij leren lopen, weten dat je na vallen weer kunt opstaan

Bang om te falen?

Zijn we en masse bang geworden om te ‘falen’? Angst voor een frustrerende ervaring of voor eventuele kritiek? Willen we onze kinderen, leerlingen, studenten laten opgroeien tot volwassenen die nog nooit hun grenzen hebben opgezocht?
Gebruiken we voor deze houding het argument van ‘de tijdgeest’?

Een ervaring van falen/frustratie ombuigen tot een leermoment

Hoe erg is een ervaring van falen dan? Hoe hebben we ooit leren lopen, fietsen? Hebben we zelf dan nooit een onvoldoende gehaald om vervolgens bij een herkansing een mooie voldoende te scoren? Stopte dat leerproces bij de eerste valpartij, die onvoldoende of ging je gewoon opnieuw proberen? Waren dat dan geen leermomenten waarmee we verder groeiden en (onbewust) nieuwe inzichten kregen en zelfvertrouwen kweekten als het lukte?

Vrolijk mogen blunderen

Voor mij als moeder, logopedist, dyslexiespecialist, als NT-2 trainer, maar ook als schrijver van SpellingProf* en het onlangs verschenen boek**, is er een rode draad, die ik in mijn opvoeding, maar ook op school  meekreeg. ‘Als je het niet probeert, weet je ook niet of je het kunt.’
Het werd tijdens een nascholing ooit als volgt geformuleerd door de coach:
“Vandaag gaan we met z’n allen vrolijk blunderen. Degene die aan het einde van de cursus niet minstens één zo’n ‘blunder moment’ heeft ervaren, heeft geen waar voor zijn of haar geld gekregen.”
Een opmerking die korte metten maakte met elke opgeworpen drempel of elk koudwatervreesmoment.

Met vallen en (weer) opstaan

Leren doe je met vallen en opstaan in elke situatie!
Daarom: Geef jezelf of een ander die kans om (te) hoge verwachtingen te hebben. Alleen dan weet je waar je toe in staat bent, leer jij je grenzen kennen, ontdek je of een verwachting realistisch was en kun je tenminste vol zelfvertrouwen zeggen:
“Ik heb het in ieder geval geprobeerd.”

Meer over hoge verwachting lezen?
https://www.logopedie-dyslexie-silvia-linssen.nl/hogere-leesverwachting-levert-hoger-leesdoel/

Informatie over realistische verwachtingen en gelijke kansen met dyslexie?**
https://www.boekscout.nl/shop2/boek/9789464683707

Meer over SpellingProf?* https://www.spellingprof.nl 

Informatie over het onderzoek op LinkedIn? https://woa.kohnstamminstituut.nl/praktijkproducten-gelijke-onderwijskansen-en-gebruikmaken-van-digitale-media/ 

 

 

 

Read More
Lees meer
Testimonials