040 255 23 92 / Valgaten 5 5502 DC Veldhoven

   Logopedische hulp en Dutch Lesson Veldhoven

Spraakafzien is veel méér dan liplezen. Het is net als een hoortoestel niet zaligmakend. Het gaat om de versterkende combinatie van een goed aangepast hoortoestel en de training spraakafzien.  Zó krijg je een ‘optelsom’ van 1+1= 3! Je leert technieken, krijgt allerlei praktische tips. Je goed horende omgeving heeft hierin een belangrijke taak en wordt erbij betrokken!

Lees meer

Over mij

Ik ben opgeleid als logopedist, docent-logopedie en heb
zowel gewerkt met kinderen vanaf 2 jaar als met volwassenen
tot 80+, patiënten en studenten.
Mijn werkervaring heb ik opgedaan als:

• logopedist in het speciaal onderwijs (mytylschool)
• docent stem en uitspraak HBO- Opleiding Logopedie
• praktijkbegeleiding van studenten logopedie
• praktijkhouder/logopedist in mijn logopediepraktijk
• NT2-trainer bij Dutch Lesson Veldhoven

 

Lees meer

Blog

De paradox van principle-based toezicht.
By Silvia Linssen
In Uncategorized
29 juni 2023

De paradox van principle-based toezicht

VIDE-publicatieprijs: de paradox van principle-based toezicht*
Citaat:

20 juni 2023:
‘Stop de checklijsten weg, laat strenge eisen varen en stimuleer verbetering via je feedback. Dat is principle-based toezicht in een notendop. Is deze toezichtsvorm een slimme keus? De Onderwijsinspectie doet hier ervaring mee op.’

Dit las ik onlangs in een post op LinkedIn van Matthijs van den Berg, Directeur Kennis bij de Inspectie van het Onderwijs.

Vide publicatieprijs 2022

Met hun recente publicatie ‘What is the impact of a principle-based inspection approach?’ wonnen Marlies Honingh, Marieke van Genugten, Vincent de Gooyert en Rutger Blom onlangs de Vide Publicatieprijs 2022, een prijs die jaarlijks uitgereikt door Vide – beroepsvereniging aan vernieuwende publicaties over toezicht, inspectie en handhaving.
De jury stelt dat toezicht gebaseerd op open normen met vertrouwen als uitgangspunt voor veel toezichthouders relevant is. ‘Hiermee raakt dit onderzoek ook aan de huidige discussies over de legitimiteit van toezichthouders en hoe zij het beste kunnen bijdragen aan het oplossen van maatschappelijke problemen.’

Hoe bruikbaar is ‘principle-based toezicht’ voor het oplossen van de problemen in de gezondheidszorg in het algemeen en voor de eerste lijn in het bijzonder?

Wat kunnen wij hiervan leren in de (para)medische gezondheidszorg en vooral… wat kunnen al die beleidsmedewerkers en controlerende zorgverzekeraars hiervan leren? Wat kan het ministerie van VWS hiervan leren?

De impact van sancties op behandelgemiddelden

Is het alleen voor mij herkenbaar wat er dan door mij heen gaat? Er borrelen gedachten en heinneringen op zoals deze verzuchting van een bevlogen collega:
“Elke keer als er weer een brief van deze zorgverzekeraar komt met behandelgemiddelden en indexen heb ik de neiging om hem niet te openen. Dan vrees ik dat ik weer een overschrijding heb en dat terwijl ik in mijn administratie het tegendeel zie. Hoe berekenen ze dat? Meten ze ook de lange termijn oplossing van die klacht? Dan heb ik de neiging om alle ‘complexere’ klachten en diagnoses maar niet meer te behandelen, want die zijn de oorzaak van mijn hoger behandelgemiddelde. Dan begin ik zelfs mijn beste collega’s te wantrouwen, want misschien houden ze de makkelijke (lees: weinig therapietijd vragende) patiënten wel voor zichzelf. Maar… dan laat ik toch een categorie hulpzoekende in de kou staan?”

Afstraffing voor behandeling van complexere hulpvragen

Dan denk ik aan eigen, soortgelijke ervaringen: ”Jij bent al wat langer in het vak, deze hulpvraag is echt iets voor jou.” Ze voelden opeens vanwege die behandelgemiddelden als een dolksteek in plaats van als een blijk van waardering en vertrouwen in mijn opgedane ervaring… Dan spookte ook het vreselijke woord ‘concollega’ door mijn hoofd, dat zomaar opeens werd gebruikt en synoniem leek voor marktwerking en reclame maken.

Die eerste verlossende ervaring met contractvrij  behandelen

Dan denk ik aan mijn eerste ervaring met contractvrij behandelen. Alweer vele jaren terug omdat die ene zorgverzekeraar me zó op mijn ziel trapte dat ik besloot ‘geen zaken meer met deze verzekering te willen doen’. In datzelfde jaar gebeurde het: Hoogzomer en in de omgeving waren alle gecontracteerde collega’s op vakantie of onbereikbaar volgens de hulpzoekende.

Hoe dat uitpakte? Het smaakte naar meer. Ik werd er weer blij van. Je kunt het in de volgende blog lezen.* https://www.logopedie-dyslexie-silvia-linssen.nl/contractvrij-logopedie-met-restitutiepolis/

De bronexpert*** vertrouwen 

Over efficiency, vertrouwen, verantwoordelijkheidsgevoel en werkplezier gesproken. Over doelmatigheid en goede zorgverlening waarbij de patiënt/cliënt centraal staat. Zo werken is wat ik voor ogen had toen ik dit beroep koos en ik ben daarin denk ik geen uitzondering! Werken op basis van vertrouwen, respect voor mijn expertise en vooral voor de hulpvraag van de hulpzoekende.Die opgeborrelde gedachten inspireren me tot reacties als hieronder en helemaal als ik de inhoud lees die gaat over niet gecontracteerde zorg.** Als ik zie vanuit welke instelling het is bedacht. Dan krijg je dit antwoord:

Kies je voor wantrouwen als vertrekpunt of voor vertrouwen?

Als wantrouwen eens plaats maakt voor vertrouwen? Is er ooit weleens onderzocht hoeveel efficiënter en met meer arbeidsvreugde hulpverleners werken zonder verstikkende regels en bemoeizucht van zorgverzekeraars en auditbureaus? Het wordt tijd om de zaken om te draaien en eens uit te zoeken hoeveel we uitsparen als zorgverzekeraars drastisch inkrimpen en aanzienlijk minder macht krijgen. Hoeveel we uitsparen als de banen verdwijnen van beleidsmedewerkers die steeds maar nieuw beleid bedenken om zelf hun goed betaalde baan te kunnen behouden. Wat ervoor in de plaats komt? Uitgedunde of zelfs het verdwijnen van overbodige banen want verdienen aan de zorg is een onzinnige kostenpost. Daartegenover: een eerlijk zorgverlenerstarief, kostendekkend, financiële ruimte voor investeringen en na- en bijscholing. Efficiënter werken met minder overbodige (administratieve) regeltjes en als sneeuw voor de zon verdwijnende wachtlijsten! Kijk, dat is een wetsvoorstel waar zorgvragenden en zorgverleners blij van worden! Sleutelwoorden? Vertrouwen in de bronexperts.

Gebruikmaken van opgedane kennis uit andere sectoren

Onderwijs en zorg zijn dienstverlenende instanties die betaald worden door Nederlandse belastingbetalers. Wij hoeven niet het wiel opnieuw uit te vinden. Laten we over de schutting kijken en gebruikmaken van kennis die er al is. Kijk ook eens hoe het ooit was en nee ‘vroeger was niet alles beter’, maar collegialiteit, vertrouwen, beroepseer en werkplezier zijn tijdloze kwalificaties. Omarm dat en laat het uitgangspunt zijn voor een gezond functionerend zorgstelsel.

De inhoud van VIDE-publicatieprijs: de paradox van principle-based toezicht*
https://www.toezine.nl/vide-publicatieprijs-de-paradox-van-principle-based-toezicht/

**In het Integraal Zorgakkoord (IZA) is afgesproken aanvullende maatregelen te nemen om de contractering tussen zorgaanbieders en zorgverzekeraars **te verbeteren. Eén van deze maatregelen is het verlagen van de vergoeding van niet-gecontracteerde zorg. Deze maatregel is uitgewerkt door het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport in overleg met zorgverzekeraars, patiëntenorganisaties en zorgaanbieders.

Bekijk de post op: https://www.dejuistezorgopdejuisteplek.nl/actueel/nieuws/internetconsultatie-wetsvoorstel-bevorderen-zorgcontractering/

Kijk voor de volledigheid ook op LinkedIn naar de reacties: https://www.linkedin.com/feed/update/urn:li:activity:7079811259528835073/

***De bronexpert. In een post reageerde prinses Laurentien op mijn reactie en van haar kwam dit mooie woord.

Read More
De noodzakelijke basis voor het voortgezet onderwijs
By Silvia Linssen
In Dyslexie en Taal
22 juni 2023

De noodzakelijke basis voor het voortgezet onderwijs

“Nog iemand die weet dat jij van bloemen houdt of die wel blij met jou is,” lachte manlief die met een mooi veldboeket binnenkwam.
We zaten in de tuin te lunchen toen de deurbel ging.
Het begeleidende kaartje verraadde de afzender.
‘Dag Silvia, heel erg bedankt voor alle hulp dit schooljaar. We wensen je een hele fijne vakantie. Tot ziens in augustus.
Hartelijke groeten van…’
Vorig jaar vlak voor de zomer begonnen we, bijna groep acht verlatend toch die laatste maand nog meepakkend. Na het ongeruste telefoontje rond de feestdagen, duurde het een poosje voor er plaats was voor een uitgebreid onderzoek bij de in dyslexie gespecialiseerde orthopedagogiek / psychologiepraktijk.
We hadden weinig tijd gehad om een stevige basis te leggen. De noodzakelijke basis voor het voortgezet onderwijs.

Een zwaar brugklasjaar

Het werd een brugklasjaar van zwoegen, heel hard zwoegen, want die ontbrekende basis speelde hem parten. Zijn drijfveer?
In dezelfde klas kunnen blijven als zijn beste vrienden.

Vakanties kwamen eigenlijk te laat maar de lat bleef hoog

Vakanties kwamen eigenlijk altijd voor hem te laat, want wat was hij steeds weer toe aan rust, ontspanning, even lekker niets doen.
Natuurlijk kwam dit ter sprake en bespraken we zelfs de optie om volgend jaar naar een lager schooltype te gaan. Hij zweeg dan, maar leek net iets harder te gaan werken.
Wat is wijs en hoe haal je een achterstand in, die je op de basisschool vanwege de niet ontdekte dyslexie opliep? Ik heb me meermalen afgevraagd of hij zelf de lat niet te hoog legde. Hij volhardde in zijn doel en wilde van geen ander schooltype weten, koos vastberaden voor zijn vrienden in de klas. De cijfers bleven mager en vaak zelfs onvoldoende ondanks zijn inzet.
Het voelde oneerlijk, maar hij ging stug door. Uiteindelijk in die laatste periode na de meivakantie kwamen de lichtpunten en ze kwamen steeds vaker.

Onmisbare ingrediënten bij dyslexieaanpak

Het vertrouwen in zichzelf, de hechte vriendschap, zijn onverwoestbare doorzettingsvermogen, de onvoorwaardelijke steun en het vertrouwen van zijn ouders…
Wat heb ik een respect voor deze doorzetter en voor zijn moeder die steeds weer op tijd schoolinformatie doorstuurde zodat de dyslexiebegeleiding heel praktisch toegespitst kon worden op waar hij in de praktijk hulp bij nodig had.
Deze week was zijn laatste les die in het teken stond van de toetsweek. Begrijpend lezen stond op ons programma maar dan gericht op de toets aardrijkskunde. Steeds weer samen zoeken naar een zo efficiënt mogelijke vertaling van de dyslexiebegeleiding.
Zijn tevreden glimlach toen wij onze samenvattingen met elkaar vergeleken. Die van hem bleek vollediger!

Een bos ‘bedankbloemen’

“Zijn jullie niet wat voorbarig met die mooie bos bloemen? We weten nog niet wat het rapport en het begeleidend schooladvies voor volgend jaar is?” Zijn moeder lachte: “Nee hoor, wij weten waar hij qua basiskennis dit schooljaar vertrok, een bijna onmogelijke achterstand ondanks zijn intelligentie. We weten óók wat hij dit jaar tijdens de dyslexiebegeleiding heeft geleerd. Dat was veel, heel veel en dat vertrouwen in hem zagen wij ook bij jou. We gaan na de toetsweek lekker ontspannen, in afwachting van de resultaten, maar ook dertig minuten dagelijks alvast de verplichte boeken voor het komend jaar lezen voor Nederlands. Jouw tips om de inhoud te onthouden nemen we mee. Zullen we na onze gezinsvakantie alvast plannen om een voorschot op Duits te starten? Dan begint zijn tweede jaar misschien iets relaxter dan het afgelopen jaar.”

Onvoorwaardelijke steun

Moeder en zoon, zij steunt hem door dik en dun en hij is trots op wat hij in dit jaar heeft bereikt. Bij zijn vrienden in de klas blijven, was zijn doel en daar wilde hij veel werk voor verzetten. Dat dit gaat lukken? Dat voelen we alledrie, want hij maakt opeens de langverwachte sprongen!

Meer weten over de aanpak van dyslexie omdat je hulp zoekt voor jouw brugklasser met dyslexie? Stuur me gerust een bericht of vind meer informatie in mijn boek:

Dyslexie en onderwijs: op zoek naar jouw puzzelstuk- Gelijke behandeling leidt niet tot gelijke kansen! 
Onder andere te bestellen bij Boekscout bestel hier
Of met dit ISBN: 978-94-646-8370-7 in elke (digitale) boekhandel!

Meer over een betere spellingvolgorde voor iedereen?
https://www.spellingprof.nl

Read More
Daar doe je het voor!
By Silvia Linssen
In Dyslexie en Taal
21 juni 2023

Het zwaard van Damocles: de verboden vijf

Het is weer juni en de straten worden opgefleurd met vrolijk wapperende vlaggen mét of zónder boekentas. Een traditie waarvan ik me afvraag of dat typisch Nederlands is. Ik word er altijd weer vrolijk van en helemaal omdat tussen die bonte verzameling aan ‘boekentasvlaggen’ jaarlijks een aantal exemplaren zijn waaraan ik heb meegewerkt. Ook dit jaar weer komen de blije berichtjes binnen. Sommige van families waarvan ik meer kinderen heb begeleid. Soms berichten van leerlingen bij wie ik vanaf de kleutertijd al logopedisch betrokken was en die ik later vanwege de diagnose dyslexie terugzie. Toch dreigt er ‘Het zwaard van Damocles’: de verboden vijf!

Verschillende onderwijsniveaus met een gemeenschappelijke factor

Variërend van vmbo tot vwo speelt dyslexie altijd een rol bij het begrijpend lezen en/of de spelling. Niet alleen bij het Nederlands maar ook in de vreemde talen of in vakken zoals geschiedenis. Verrassend genoeg blinken ze allemaal in andere zaken uit: techniek, briljant in de bètavakken, creatief, artistiek of ontpoppen ze zich als sporttalenten. In het oog springt daarbij steeds die ene gemeenschappelijke eigenschap waarvan je zou wensen dat we die allemaal in hoge(re) mate bezitten: Doorzettingsvermogen!

Het zwaard van Damocles: Die verboden vijf

In al die jaren speelt het Nederlands maar ook het Engels bij deze leerlingen een niet te onderschatten rol van betekenis. Het bezorgt hen stress, verdriet, frustratie en veel tijd. Bijna altijd lukt het ons om in een groot aantal gevallen met veel inspanning een vijf te voorkomen of voldoende compensatiepunten bij elkaar te sprokkelen. Het helpt als de diagnose zo vroeg mogelijk is gesteld en het orthopedagogisch onderzoeksverslag goede adviezen geeft rond de therapie. Goed onderwijs en begripvolle docenten die wéten wat passend onderwijs in de praktijk betekent voor deze categorie leerlingen. Onnodig om uit te leggen dat dit laatste een absolute eis is.
En dan treft het mij als dyslexiespecialist en vertegenwoordiger van al die leerlingen die ik zag, zie en nog mag gaan zien dat er een zwaard van Damocles boven hen hangt.

Minder schooltasvlaggen in juni?

Gaan we binnenkort minder schooltasvlaggen zien? Lukt het die briljante leerling straks nog, die helaas vanwege dyslexie al bij voorbaat een achterstand heeft om een diploma te halen? Uiteraard het type diploma waar hij of zij gezien de intellectuele capaciteiten recht op heeft? Of volgt straks voor een aantal uitsluiting, een diploma op veel lager niveau? Welke rampzalige gevolgen heeft dat voor de persoon maar ook voor ons als samenleving?
Geen Nederlandse nieuwe versie van:
Jan des Bouvrie, ruimtevaarder/piloot Wubbo Ockels, Einstein,  Alexander Graham Bell (uitvinder telefoon), Leonardo da Vinci, Steven Spielberg of Walt Disney?

Het paard achter de wagen spannen

Aan die uitdrukking denk ik bij deze maatregel en ook aan een uitdrukking als ‘boter op je hoofd hebben’. Laten we dan eerst beginnen met de volgende stappen, ervan uitgaand dat deze toekomstige maatregel hét signaal is dat we onze Nederlandse taal eindelijk gaan herwaarderen. Ja eindelijk! Want… ook dat lijkt typisch Nederlands: het verwaarlozen van het meest bindende culturele erfgoed. Dat wat ons als samenleving boven alles verbindt. Onze Nederlandse taal en alles wat daarmee te maken heeft. Daarom:

Een stappenplan voor ons Nederlandse taalonderwijs:

  1. Neem het Nederlandse taalonderwijs eens grondig onder de loep op het gebied van: lezen, schrijven, spelling en uitdrukkingsvaardigheid.
  2. Laten we ons serieus afvragen waarom de algemene taalvaardigheid en de uitdrukkingsvaardigheid gevarieerder is en het foutloos schrijven en de leesvaardigheid van de gemiddelde ‘laagopgeleide’ vijftiger en van iedereen die qua leeftijd daarboven zit als vanzelfsprekend beter is dan die van de huidige jonge academicus.
  3. Als er -zoals ik laatst als verweer kreeg- al lang onderzoek is gepleegd, waarom zie ik dat dan niet in de praktijk terug?
  4. En… nee beste mevrouw die meldt dat de oorzaak vooral in de eerste vier jaar zou liggen, omdat veel kinderen nu ‘ongeletterd’ op school komen. Ook al ondersteun ik dat er een belangrijke rol voor ouders is, dit gaat mij veel te ver!
  5. Schrap al die gemakzuchtige uitdrukkingen die te pas en te onpas worden gebruikt, hypes als ‘aan de voorkant- aan de achterkant’, ‘je ding doen’ , ‘onder de streep’ , ‘hoe dan?’ en noem het beestje concreet bij de naam. Schrap vooral ook die belachelijke Engelse woorden uit Nederlandse zinnen of is dat een signaal dat men de Nederlandse variant niet eens meer kent? Een gebrek aan woordenschat dus!

Zo typisch Nederlands:

Ook zo typisch Nederlands, maar waarover ik me steeds weer verbaas als ik naar andere landen kijk:
Waarom spreken we bijna liever Engels dan Nederlands? Is het schaamte voor ons gebrek aan kennis van onze eigen taal? Misplaatste ‘hoffelijkheid’ om bij het minste accent Engels te praten om elkaar vervolgens de maat te nemen of lacherig te doen over de kwaliteit van dat Engels? Waarom niet gewoon geduldig wachten als teken van beleefdheid en waardering of het bieden van hulp bij het zoeken naar dat Nederlandse woord? Ooit eens bij buurlanden gekeken hoe zij nieuwkomers direct via een taalbad snel laten integreren ongeacht het opleidingsniveau? Geduldig en respectvol stimuleren om die taal te leren? Weet je niet dat studenten in België, Duitsland maar ook in een land als Spanje college krijgen in de taal van dat land? Dat het geen kwestie is van: ‘dit zijn nu eenmaal niet te stoppen ontwikkelingen’ of een teken van beschaving of beleefdheid is, maar een kwestie is van oprechte trots op en trouw aan jouw land en de cultuur ervan met de taal als het centrale middelpunt.

Discrimineren bij het opleggen van taaleisen bij buitenlanders

De buitenlandse stukadoor die onlangs bij ons werkte, sprak perfect Nederlands. Het was geen onderwerp van gesprek tijdens onze communicatie. Hij vond dit maar heel normaal. Een teken van erbij willen horen en dat tonen via de taal van het land waar hij woont, werkt, een gezin heeft en belasting betaalt.

Andere taaleisen

Waarom stellen we andere (lagere) eisen aan hoogopgeleide buitenlandse studenten of werknemers die uit de Europese Unie komen? Waarom blijven zij, ook als ze hier een gezin stichten, vaak gewoon Engels spreken? Een kwestie van desinteresse, gemakzucht of arrogantie? We maken het hen ook wel erg gemakkelijk om te volharden om in het Engels te spreken. Passen wij ons met de taal aan in ons eigen land of passen zij zich aan en hoe verloopt dat proces in andere landen? Je kind aanmelden voor logopedie (meestal taalgerelateerde zaken) en meteen als vanzelfsprekend verwachten dat zij en jij in het Engels communiceren?

Verdeelde meningen over zich aanpassen in de taalkeuze

Meningen over het gebruik van Engels in het dagelijkse leven zijn verdeeld, maar realiseer je je eigenlijk dat je met Engels als voertaal op de universiteit en in bedrijven Nederlandse leerlingen/studenten en werknemers tekort kunt doen?

Schoolniveau Engels voor academisch niveau ontoereikend?

Van nabij hoorde ik de opmerking dat het schoolniveau Engels ontoereikend is om op academisch niveau te kunnen communiceren. Dat geldt trouwens ook voor veel professoren. Het zou op z’n minst aangevuld moeten zijn met ‘Cambridge Engels’ om op de universiteit uit de voeten te kunnen. Diepgaande discussies blijken toch het beste gevoerd te worden door docent én student in de eigen taal. Als je daarbij bedenkt dat voor de meeste buitenlandse studenten en werknemers het Engels niet de moedertaal is, dan zijn alleen studenten en werknemers uit Engelstalige landen in het voordeel. In het voordeel ten opzichte van ieder andere student ongeacht of je wel of niet in je eigen land studeert.

Afhaken vanwege Engels

Het is een realiteit dat er Nederlandse studenten (met dyslexie) zijn die op een Nederlandse universiteit afhaken. Niet vanwege hun opleidingsniveau voor die bepaalde studie, maar vanwege het feit dat de voertaal Engels is.
Is dat wat we willen voor onze toekomstige maatschappij? Een zwakke beheersing van het Nederlands en een niveau Engels dat bij lange na niet toereikend is om te discussiëren op academisch niveau?

Meer over dit onderwerp:
https://logopedie-dyslexie-silvia-linssen.nl/geen-vijf-voor-Nederlands/

Meer lezen over spelling verbeteren? https://www.spellingprof.nl

 

Read More
Geen vijf voor Nederlands op eindexamen.
By Silvia Linssen
In Dyslexie en Taal
15 juni 2023

Geen vijf voor Nederlands op eindexamen

Wie gaan we missen bij een voldoende voor Nederlands?

“Begrijp jij waar ze het over hebben?” Hij keek me vragend aan. Hoogopgeleid en altijd gekscherend onze ‘wandelende encyclopedie’ genoemd, maar nu was een lacherige verwarring op zijn gezicht te lezen. De jongste en zijn vader waren in een serieuze discussie over hoe het ‘elektronische’ montageprobleem het beste kon worden opgelost in de keuken. Beiden hoogopgeleid, afgestudeerd in de  elektrotechniek en beiden een vorm van dyslexie. Toeval?
Bij de vader nooit gediagnostiseerd, dus die kreeg bij de talen altijd het etiket dat hij harder moest werken. De resultaten van de exacte vakken waren toch ook zonder uitzondering briljant?
De zoon had het geluk dat een goed orthopedagogisch onderzoek bevestigde dat hij heel intelligent was. Helaas zat dyslexie hem qua talen steeds weer in de weg, maar goede begeleiding kan wonderen doen.

Een onverantwoord oordeel 

Wat zijn de gevolgen als iedereen een voldoende voor Nederlands op de eindexamenlijst móet halen om te slagen? Bij deze vraag denk ik aan de anekdote hierboven en aan al die talentvolle scholieren met dyslexie. De laatste dertig jaar heb ik hen mogen begeleiden zodat ze nu optimaal hun talenten gebruiken en wij als samenleving daarvan profiteren. Ze zouden vanwege die eis zijn gestruikeld aan het begin van wat een glansrijke carrière beloofde te worden.

Een vijf die ‘voelt’ als een zeven

In het NRC stond op 23 mei een artikel geschreven door Léon Biezeman, voor wie het wil nalezen met de titel:
Voor jongere met dyslexie is een vijfje voor Nederlands al een hele prestatie!*
Ik kan dat alleen maar volmondig bevestigen.
En: natuurlijk probeer ik ze op een zo hoog mogelijk niveau te brengen. Niet elke dyslexie is echter hetzelfde en dat geldt ook voor de mens erachter. Het IQ waarmee we samen verkennen waar de compensatiemogelijkheden zitten, speelt een belangrijke rol. Net als hun verschil in motivatie en overige talenten.

Een fysiotherapeutische ‘gastarbeider’

Dan dat andere bericht, het haalde het acht uur journaal en later ook LinkedIn** Die twee berichten waren zo in strijd met elkaar! Waarom?

Als een vijf voor Nederlands op de eindlijst niet toegestaan is en er is sprake van dyslexie…

  • Zijn er dan nog genoeg technisch geschoolde (hoogopgeleide) Nederlandse mensen en waar haal je dan die extra mensen vandaan?
  • Hebben we dan nog voldoende Nederlandstalige vaklui, die trouwens nu al schaars zijn?
  • Werken er dan nog genoeg Nederlandse (para) medici die ondanks alle andere capaciteiten en talenten niet meer worden toegelaten op de medische faculteit, vanwege die vijf?
  • Zijn er nog succesvolle schrijvers zoals de bekende boekenschrijver Jacques Vriens*** en de auteur van het artikel in het NRC**?
  • Hadden we dan ooit van Wubbo Ockels gehoord? (hij was natuurkundige, ruimtevaarder en piloot)
  • Hoe verhoudt zich dat tot de trend om steeds meer ‘gastarbeiders’ aan te trekken waarbij ironisch genoeg er geen taaleisen worden gesteld aan vooral de hoger opgeleide expats, omdat we er (in sommige situaties) een tekort aan hebben?
  • Hoe verhoudt zich dat tot de gastarbeider/fysiotherapeut** die we kennelijk aantrekken omdat we in Nederland wél opleiden tot een beroep met alle bijhorende, strenge eisen en dus ook zonder die ongeoorloofde vijf, maar vervolgens niet willen betálen voor hun diensten? Is bij deze buitenlandse werknemers het taalniveau opeens van ondergeschikt belang? Hoe gaan ze communiceren en rapporteren of wordt dan de Nederlandstalige patiënt geacht zich aan te passen?

Begrijp jij het nog of is dit pure discriminatie?

  • Waarom stellen we die taaleisen dan weer wél aan lager opgeleide buitenlandse werknemers of werknemers die van buiten de Europese Unie komen?
  • Ben je als buitenlandse student gevrijwaard van taaleisen die we onze studenten wel opleggen?
  • Hebben ze dezelfde rechten wat betreft de studiebeurs die weer wordt ingevoerd?
  • Betalen wij als Nederlandse belastingbetaler voor deze studenten?
  • Hoe zit dat als ze daarna met de opgedane kennis weer vertrekken?

Vreemde volgorde

Nog zoiets…
Waarom pas aan het einde van je schoolcarrière opeens deze strenge eis, terwijl we (wat veel in dyslexie gespecialiseerde logopedisten al heel lang weten) in alle media kunnen lezen hoe het taal-, lees- en spellingniveau al decennia achteruitgaat?
Is het dan niet veel zinvoller en vooral eerlijker om eerst eens te bekijken waaróm die genoemde niveaus zo achteruitgingen?

Effectieve spelregels afspreken

Oorzaak-gevolgbeleid of alleen de gevolgen benoemen en ‘straffen’?
Ongeacht of de reden van de vijf voor Nederlands met dyslexie te maken heeft:

  • begin je dan niet eerst bij de oorzaak namelijk het onderwijs en in het verlengde daarvan de rol van de ouders?
  • hoe goed en logisch is dat taal-, lees-, en spellingonderwijs didactisch opgebouwd?
  • hebben alleen leerlingen met dyslexie een te lage score?

Bij een diagnose dyslexie:

  • bekijk en bespreek je dan samen met de orthopedagoog zijn unieke onderzoekgegevens of denk je dat elke dyslexie hetzelfde is?
  • heb je overleg gehad met die in dyslexie gespecialiseerde logopedist of remedial teacher hoe je dat in je passend onderwijs programma implementeert voor die leerling in kwestie?
  • vraag jij je af wat jij als docent kunt doen om de adviezen uit dat onderzoek in al je lesstof te realiseren?
  • heb je kennis van de gevolgen van interferentie bij spellingdidactiek of vraag je hulp bij de specialist op dat gebied?
  • zorg je ervoor dat niet alleen de volgende docent maar het hele team die kennis opdoet en adviezen volmondig ondersteunt?

Zo maar een aantal vragen die bij mij opkomen als ik dit lees.

De rode draad voor het hele leven

Taal en spelling, het is de rode draad voor elke studie en de basis voor een zelfstandig volwassen leven, maar:
Geef iedereen dan wél gelijke kansen, gelijke rechten/plichten en soms betekent dat een ongelijke behandeling wat betreft die vijf als er sprake is van dyslexie.
Begin bij de oorzaak en maak werk van goed Nederlandstalig onderwijs en stel die verplichte eisen dan óók aan buitenlandse studenten en werknemers, dus óók aan die hoogopgeleide buitenlandse studenten op de universiteit of in bedrijven.

Geen discriminatie rond die ongeoorloofde vijf voor Nederlands betekent:

  • niet discrimineren wat betreft de taal- en spellingeisen die je wél stelt aan je eigen bevolking ongeacht of er sprake is van dyslexie
  • ook geen voorkeursbehandeling voor buitenlandse werknemers, een fysiotherapeutische gastarbeider of bij een internationaal bedrijf dat zich in Nederland heeft gevestigd

Gebruik die (neuro divergente) talenten

Voor al die talenten die dankzij hun doorzettingsvermogen en ondanks hun dyslexie zo’n waardevolle bijdrage leveren aan onze samenleving.
Als je opeens bij bijvoorbeeld een buitenlandse fysiotherapeute geen taaleisen stelt en rapportages of protocollen opeens van ondergeschikt belang lijken te zijn? Dat is toch niet uit te leggen of wel?

Meer over neurodivergentie lezen? Je vindt informatie over  neurodivergente mensen in mijn boek:
Dyslexie en onderwijs: op zoek naar jouw puzzelstuk- Gelijke behandeling leidt niet tot gelijke kansen! 
Onder andere te bestellen bij Boekscout bestel hier
Of met dit ISBN: 978-94-646-8370-7 in elke (digitale) boekhandel!

Het artikel NRC* staat achter een betaalzuil, maar neem gerust een kijkje op de website van de auteur van het artikel.
https://leonbiezeman.nl

Het bericht lezen van de fysiotherapeutische gastarbeider?**

Kijkje nemen op de website van Jacques Vriens?***https://www.jacquesvriens.nl

 

 

 

Read More
Leerpotentieel benutten via verwachtingen en rolmodellen.
By Silvia Linssen
In Dyslexie en Taal
4 juni 2023

Leerpotentieel benutten via verwachtingen en rolmodellen

Ouder hoorde het volgende tijdens een ouderavond: ”Wie zegt dat je tweede kind ook zo slim is als je oudste? Het is geen garantie dat je tweede ook hoogbegaafd is.”
Ze zuchtte en keek me vragend aan: “Waarom reageert ze zo, net alsof wij niet net zoveel van haar houden als ze minder intelligent zou zijn? Het voelde als een terechtwijzing en … oh ja we moesten eens ophouden met pushen. Maar… wij kennen ons kind toch het beste en vermoeden toch echt dat er een reden is waarom ze op school niet uit de verf komt.”
Een kwestie van een ‘pushende’ ouder of van leerpotentieel benutten via verwachtingen en rolmodellen?

De inspirerende titel over leerpotentieel benutten van alle leerlingen

Aan gesprekken zoals deze moest ik denken toen ik onlangs de inspirerende titel van een nog te verschijnen boek las. Ik werd er blij van toen ik de korte recensie las over het eerste hoofdstuk.**
Net zoals van de terecht gemaakte opmerking op de post dat de verwachtingen van een leraar grote invloed hebben op de prestaties van elke leerling. In mijn boek* lees je veel ervaringen op dat gebied en de invloed ervan op de leerling in kwestie.
Gaat er dan na enkele decennia toch iets veranderen in de onderwijsvisie van alle docenten en hopelijk ook bij alle ouders?

Gesprekken over leerpotentieel benutten via verwachtingen en rolmodellen

Dan denk ik aan oudergesprekken als moeder, maar ook aan overleggesprekken als logopedist en als dyslexiespecialist over leerlingen die waren verwezen.
Voorbeelden?
Als ouder:
“Je wilt altijd zoveel, wat ben je toch altijd kritisch!”  En:
“Als ouders zulke kritische vragen aan jou zouden stellen, hoe zou jij dat vinden?”
Mijn reactie? “Graag, hoe kritischer hoe beter. Zolang we respectvol met elkaar omgaan, is alles bespreekbaar en in het belang van dit deels aan mijn zorg toevertrouwde kind prima.
Als dyslexiespecialist tijdens een gesprek met de mentor:
Mentor: “VMBO is toch ook goed en een 6 is toch ook voldoende? Bovendien, ze gaat dadelijk puberen en dan wordt school minder belangrijk voor haar.”
Mijn reactie: “Wéét jij dan al dat dit het plafond is voor deze leerling en hoe heb je dat bepaald? Gaan ándere brugklassers dan niet puberen? Je weet toch ook niet hoe de schoolmotivatie wordt van die nu nog ijverige vwo-brugklasser als die gaat puberen?”
Een ouder over het commentaar van de docent tijdens het ouderavondgesprek:
Docent: “Een school moet toch vooral leuk, veilig en gezellig zijn en …  misschien kun je maar beter naar (naam school) gaan, want dat is een echte, ouderwetse leerschool. Dat zoek je toch voor jouw kind?”
Ouder: “Ja, serieus! Natuurlijk is veiligheid een vereiste, maar wie zegt dat leren niet leuk, veilig en ook nog gezellig kan zijn? Dat het ouderwets is en… wat is dán de basistaak waaraan een (basis)school moet voldoen?

De kiem van elke ontwikkelingsfase van baby tot volwassene

Iedere ouder en alle mensen die betrokken zijn in de fases die elk mens doorloopt naar de volwassenheid kan de kiem tot het zich ontwikkelen toch niet zijn ontgaan?
De oorsprong van iets leren zit in ’nieuwsgierigheid’ en in het verlengde daarvan in de wisselwerking en imitatie van en uitlokking door het rolmodel.
Daar is zelfs een heel taalontwikkelingsprogramma op gebaseerd: V.A.T.****

Nieuwsgierig zijn:

  • waar een geluid vandaan komt
  • of papa of mama weer achter het doekje tevoorschijn komt bij het eeuwenoude kiekeboespelletje
  • bij het vraag en antwoordspelletje bij brabbeltaal
  • bij het napraten ‘papegaaien’ van volwassenen in rollenspelletjes

Elk leermoment is terug te voeren naar nieuwsgierigheid, wisselwerking en de aanwezigheid van een stimulerend rolmodel.

Rolmodellen

We vormen (on)bewust allemáál een rolmodel voor onze omgeving:

  • de politie op straat
  • de diëtist/personal trainer die zijn of haar cliënt een gezonde leefstijl voorschrijven
  • ouders in de opvoeding van hun kroost
  • docenten op school
  • zorgverleners
  • politici

Rolmodel als dyslexiespecialist: is dat pushen of hoge (reële)verwachtingen hebben?

Hoge verwachtingen hebben? Misschien was ik me daarvan lange tijd niet bewust totdat ik het verwijt als ouder kreeg dat ik te veel zou ‘pushen’. Dat het kind zich intussen krom verveelde op school en kattenkwaad ging uithalen? Als dat laatste de enige uitdaging wordt op school? Dan is er iets fundamenteel mis in passend onderwijs bieden in mijn optiek. Dat werd helaas anders geïnterpreteerd. Misschien had het te maken met mijn eigen no nonsens opvoeding die ik van mijn ouders meekreeg?
Dat verwijt van pushen hoor ik ook vaak van ouders die zich daarover beklagen als hun (hoogbegaafd) kind met dyslexie ‘voor hun bestwil’ bepaalde toetsen niet hoeft te doen.
In mijn eerder verschenen blog* had ik het over het effect van hoge verwachtingen/ hoge doelen enerzijds en lage verwachtingen die tot lage doelen anderzijds leiden.

Hoe uit ‘rolmodel’ zich?

Bij eindexamenleerlingen met dyslexie die ik aanmoedig via vragen om (samen) te ontdekken welke leesstrategie bij die tekst het beste bij hen past bijvoorbeeld. Zolang we onze keuze maar kunnen uitleggen, wordt elk antwoord gerespecteerd. Duidelijk dat nieuwsgierigheid naar, uitlokking en imitatie hierbij noodzakelijke ingrediënten zijn.

Rolmodel als logopedist

Ook bij docenten met bijvoorbeeld stemklachten werkt hoge verwachtingen hebben uitstekend. Ik herinner me de gesprekken met die docent van groep acht met stemklachten. Hij was een leeftijdgenoot, type ‘oude rot in het vak’, maar nog net zo bevlogen en fris alsof het zijn eerste jaar als docent was. Tikje eigenwijs ook, wat tot mooie discussies leidden in de therapie. Een docent die je elke leerling toewenst omdat hij nieuwsgierig blééf naar de persoon achter die leerling. Bij elke individuele leerling betrokken en oog hebbend voor de mogelijkheden van elk kind.
Maar… daar kwam die karakteristieke eigenschap, die eigenwijsheid toen ik volgens hem het uiterste van zijn motivatie vroeg. Het ging over stemhygiëne en hij betwijfelde of de lessen net zo didactisch verantwoord zouden zijn met stemsparende maatregelen. Ik beëindigde een discussie die hij met gemak zou hebben gewonnen met de opmerking: ”Weet je nog? Zachte heelmeesters maken stinkende wonden.” Hij zuchtte en staakte onze discussie. Een week later gaf hij ruiterlijk toe dat dit gezegde hem over de streep had getrokken.

Rolmodel als:

Collega:
Het mooiste compliment van hem kwam vele jaren later.
Hij stuurde een jonge, pas begonnen en veelbelovende collega met beginnende stemklachten naar mij. Bij binnenkomst kreeg ik de groeten van hem. Met zijn stem ging het nog steeds goed. Ze keek me vragend aan: “Ik moest vooral niet vergeten door te geven dat die aanpak van hoge verwachtingen en dat spreekwoord goed werkte!”

Docent:
Ik hoor en merk zo vaak dat collega-docenten niet meer lezen, dat het taalniveau van een percentage onderwijsgevenden onvoldoende is. Dat er onvoldoende tijd is voor de basisvakken die zo kenmerkend zijn voor een basisschool. De overheid maar ook ouders die steeds meer publieke en opvoedkundige taken afschuiven op het onderwijs. Die ontwikkeling werkt daarbij ook niet mee…!
Zoals ouders zich moeten realiseren dat zij het rolmodel zijn in de opvoeding en het gedrag van hun kinderen, zo geldt dat ook voor de onderwijsgevende en andere betrokkenen.

Iedereen is een rolmodel:

Vanaf zeer vroege leeftijd wordt dit rolmodel zijn, dagelijks veel uren uit handen gegeven en dan is het belangrijk dat eenieder zich daarvan bewust is.

In mijn boek
Dyslexie en onderwijs: op zoek naar jouw puzzelstuk- Gelijke behandeling leidt niet tot gelijke kansen! komt het rolmodel ook ter sprake bij de aanpak van spelling, het bevorderen van leesplezier en het nieuwsgierig zijn en blijven naar de persoon achter die leerling.
Onder andere te bestellen bij Boekscout bestel hier
Of met dit ISBN: 978-94-646-8370-7 in elke (digitale) boekhandel!

Meer over hoge verwachtingen?
https://www.logopedie-dyslexie-silvia-linssen.nl/hebben-we-te-hoge-verwachtingen/

De inspirerende link bekijken?**hier

V.A.T.**** betekent: Volgen-Aanpassen-Toevoegen. Interesse?
https://kiind.nl/samen-spelen-volgen/

Read More
Verplicht boek voor pabostudenten en onderwijsgevenden.
By Silvia Linssen
In Dyslexie en Taal
22 mei 2023

Logopedie-dyslexiespecialisatie ook relevant in 2030

Vorige week gaf ik antwoord op de eerste inspirerende vraag:
Hoe leg jij in 2030 uit dat jouw vak relevant is? De reacties, het reposten en het aantal weergaven op LinkedIn overtroffen mijn stoutste verwachtingen. Hartelijk dank daarvoor!
Vandaag het antwoord op de vraag:
Bereidt het onderwijs leerlingen voor op een leven in 2030 of remt het (huidige) onderwijs die voorbereiding?** Daaraan gekoppeld de vraag:
Is Logopedie-dyslexiespecialisatie ook relevant in 2030?

Van ‘allround’ naar specialisatie dyslexie

Ongemerkt ging mijn ‘allroundheid’ als vrijgevestigde logopedist via de spraak-en taalontwikkeling waarop ik destijds (cum laude) afstudeerde door in dyslexie. Eerst via voorschotbenaderingen die zich zo mooi leenden om ingepast te worden in de therapie bij spraak-en taalproblematiek. Later groeide ik mee met de behoefte in de bovenbouw en ‘als vanzelf ’ breidde zich dat uit naar het voortgezet onderwijs, examenbegeleiding en zelfs daarna. Uiteraard ondersteund door allerlei na- en bijscholingen en mede dankzij een inspirerende orthopedagoog die mij aanmoedigde.

Hoe relevant is die dyslexiespecialisatie?

Een paar voorbeelden uit mijn praktijk, die ongetwijfeld herkenbaar zijn voor mijn collega’s logopedie met dyslexiespecialisatie.

Voorbeeld 1:
“Vorige week hadden we weer een oudergesprek met de leraar van onze zoon. Hij liet ons zien dat Hans flink aan het stijgen is in zijn schoolresultaten. Zijn conclusie was dat dit door Hans en jou tot stand is gekomen. Hiervoor verdienen jullie beiden een compliment en willen we je hartelijk danken! Ik dacht dat jij het misschien ook wel fijn zou vinden om dit te weten.” (Uiteraard is vanwege de privacy Hans niet zijn echte naam.)

Voorbeeld 2:
Op mijn vraag hoe de eindcito was verlopen, antwoordde hij:
“De eerste dag was vrij makkelijk, misschien wel te makkelijk. De volgende dag waren de opdrachten veel moeilijker, maar toch goed te maken. Ach, waarschijnlijk had ik de opdrachten die eerste dag wel te goed gemaakt en waren ze daarom veel moeilijker? Hij oogde vol zelfvertrouwen terwijl hij dit vertelde en dan te bedenken hoe hij ruim een jaar geleden werd aangemeld. Geen zelfvertrouwen, faalangstig, timide. Nu vol vertrouwen op een mooie uitslag en toegang tot het middelbare schoolniveau dat bij zijn capaciteiten past.

Voorbeeld 3:
“Eindelijk is dankzij jouw taaltests ons vermoeden bewezen en duidelijk geworden hoe hoog ze scoorde, maar ook dat er aanwijzingen waren die nader onderzocht moesten worden door een orthopedagoog/psycholoog gespecialiseerd in dyslexie. Met behulp van dat deskundige bureau kwam nog meer boven water, namelijk dat ze hoogbegaafd is en niet zo’n beetje ook! Door die niet ontdekte dyslexie op school bleven beide diagnoses onder de radar! We zien haar opbloeien en haar zelfvertrouwen groeit, nu we weten wat we kunnen doen! Jouw aandeel als dyslexiespecialist is voor ons daarbij van groot belang!”

Voorbeeld 4:
 Het telefoontje vorig jaar van een afgestudeerde student Master bouwkunde:
“Hoi Silvia, weet je nog wie ik ben? Je hebt me in de bovenbouw van de basisschool begeleid vanwege mijn dyslexie en daarna ook in de onderbouw VWO. Halverwege klas 6 zag je me terug ter voorbereiding op het eindexamen Engels en Nederlands. Weet je eigenlijk wel dat ik dankzij jou naar het VWO kon gaan en hoe belangrijk die ondersteuning bij de talen was voor mijn diploma? Zo kon ik toch naar Delft en nu heb ik mijn droomstudie afgerond. Ik wil je dat toch even vertellen, want ik ben zo blij!”

Bereidt het onderwijs leerlingen voor op een leven in 2030 of remt het (huidige) onderwijs die voorbereiding?

Als ik denk aan alle berichten over het huidige taal-, spelling-,lees- en rekenniveau en de aanbevelingen om dit te verbeteren, dan is het zeer de vraag of het onderwijs op dit moment op de goede weg zit. Positieve uitzonderingen  en inspirerende publicaties van gedreven onderwijsmensen daargelaten. Dat het zoveel beter wás ooit en dat het anno nu ook zoveel beter kán? Daarvan ben ik overtuigd, want die voorbeelden hierboven zijn er slechts een paar en ik weet zeker dat mijn collega’s dezelfde ervaringen hebben. Helaas is logopedie al erg lang op veel scholen wegbezuinigd en is het niet voor elke ouder financieel mogelijk om zoon of dochter buiten school te laten begeleiden.

Waren Corona en het lerarentekort de enige reden van het dalend onderwijsniveau?

Vreemd als je dan in de media leest dat de problemen grotendeels samenhangen met Corona en met een lerarentekort. Het zal zeker een rol spelen, maar bovengenoemde voorbeelden zijn een willekeurige greep uit meer dan dertig jaar dyslexiespecialisme. Een situatie die al langere tijd speelt en waar logopedisten voor waarschuwden. Helaas werd niet naar ons geluisterd, want als je bezorgdheid toont over het wegbezuinigen van jouw beroep? ‘Daar zit dan toch vast een luchtje aan?’ Drastische bezuinigingen waarvoor we nu als maatschappij de tol betalen en waardoor al enkele generaties lager presteren dan waar ze toe in staat zouden zijn.

Openstaan voor de kennis van experts van logopedisten buiten het onderwijs

Wat wel kan? Sta open voor de kennis en adviezen die aangereikt worden buiten de onderwijswereld. Werk samen en wéét dat er ooit ondersteuning was van mensen met een beroep dat veel raakvlakken had en heeft met het onderwijs. Vanuit die toegevoegde expertise is bijvoorbeeld de website SpellingProf ontstaan, omdat daar de spellingvolgorde en uitleg staat (voor elke leerling dus ook bij dyslexie) rekening houdend met interfererende spellingproblematiek. Een spellingvolgorde voor iedereen van belang!

Een boek over het zoeken naar het juiste puzzelstuk voor ieder individuele leerling

Wat voor ouders, collega’s, studenten pabo en alle onderwijsgevenden ook kan? Je onder andere laten inspireren door het boek* dat ik schreef vol ervaringen zoals:

  • over leesplezier en hoe je dat stimuleert of juist het (onbedoeld) ontmoedigen ervan
  • hoe  spellingdidactiek beter kan en wat juist verwarring oproept
  • van leerlingen en hun ouders met zowel een opeenstapeling van frustraties maar ook ervaringen van groei, hoop en het  creëren van zelfvertrouwen
  • hoe belangrijk je bent als ouder en docent als rolmodel voor respectievelijk je kind en je leerlingen

Ouders die het gelezen hebben, prijzen het aan als een boek dat elke onderwijsgevende of student van bijvoorbeeld de pabo moet lezen. Zelfs makkelijk en in korte tijd te lezen voor ouders met dyslexie, dus tijdgebrek kan niet het argument zijn dat jou tegenhoudt om het te lezen.
De individuele talenten van leerlingen daadwerkelijk laten schitteren en toekomstdromen helpen najagen. Dat is toch waar het werk als onderwijsgevende om draait?

“Waarom heb je dit boek geschreven, was dat nodig?”

Die vraag werd me onlangs tijdens een reünie met oud-studiegenoten gesteld. Het boek is zeker niet voor niets geschreven en ook de voorbeelden erin zijn bepaald niet alleen van een recent verleden. Het boek was nódig en toevallig dat na het verschijnen er zoveel aandacht is voor het afnemende taal-, spelling-, lees- en rekenniveau.
Waarom het zo nodig was? De ervaringen waarmee ouders nú komen, verschillen helaas niet veel van die van twintig tot dertig jaar geleden. Dáárom dit boek! Dáár gaat dit boek ook over: dat je ondanks de rem op je schoolprestaties die je met je diagnose dyslexie ervaart, nog steeds geen gelijke kansen krijgt. Dat jouw individuele leercapaciteit niet wordt benut! Uit een behoefte om aandacht te vragen voor deze doelgroep met ook een winsituatie voor alle andere leerlingen.

Het antwoord in het jaar 2030?

Waar streven we naar? Blijft die rem erop en zakken we verder weg wat taal-, spelling-, lees- en rekenniveau betreft of grijpen we alle expertise aan en werken we samen om onze leerlingen op dat gebied voor te bereiden op een goede basis voor een zelfstandig leven? Gebruikmakend van elkaars kennis.

Ontwikkelingskansen door een andere benadering zou niet afhankelijk mogen zijn van afkomst, school of docent. Niet afhankelijk mogen zijn of je toevallig de juiste docent(en) treft. Behalve dit boek daarom ook een pleidooi om de wegbezuinigde logopedist (liefst met dyslexiespecialisatie) ten minste in het primair onderwijs te laten terugkeren. Waarom? Omdat de basis voor een goed rekenniveau en al die andere genoemde niveaus voor een zelfstandig volwassen leven ook gelegd wordt via het ‘monitoren’ van de taalontwikkeling uitmondend in een goed taalniveau.

Benieuwd naar het boek?

Dyslexie en onderwijs: op zoek naar jouw puzzelstuk – Gelijke behandeling leidt niet tot gelijke kansen!
Onder andere te bestellen bij Boekscout bestel hier
Of met dit ISBN: 978-94-646-8370-7 in elke (digitale) boekhandel!

Mag ik op net zo’n bijval en steun rekenen als bij de vorige blog? We willen toch allemaal dat ieders individuele leercapaciteit wordt gezien en volledig wordt benut?

Voor diegenen die de blog op LinkedIn hebben gemist:
https://www.logopedie-dyslexie-silvia-linssen.nl/logopedie-ook-relevant-in-2030/

Informatie over SpellingProf: https://www.spellingprof.nl

Die vragen en de inspirerende LinkedIn bijdrage kun je volledig terugvinden via de volgende link.

https://www.linkedin.com/feed/update/urn:li:activity:7061733360678707200/?origin=SHARED_BY_YOUR_NETWORK  **

Read More
Lees meer
Testimonials