Logopedische hulp en Dutch Lesson Veldhoven

Spraakafzien is veel méér dan liplezen. Het is net als een hoortoestel niet zaligmakend. Het gaat om de versterkende combinatie van een goed aangepast hoortoestel en de training spraakafzien.  Zó krijg je een ‘optelsom’ van 1+1= 3! Je leert technieken, krijgt allerlei praktische tips. Je goed horende omgeving heeft hierin een belangrijke taak en wordt erbij betrokken!

Over mij

Ik ben opgeleid als logopedist, docent-logopedie en heb
zowel gewerkt met kinderen vanaf 2 jaar als met volwassenen
tot 80+, patiënten en studenten.
Mijn werkervaring heb ik opgedaan als:

• logopedist in het speciaal onderwijs (mytylschool)
• docent stem en uitspraak HBO- Opleiding Logopedie
• praktijkbegeleiding van studenten logopedie
• praktijkhouder/logopedist in mijn logopediepraktijk
• NT2-trainer bij Dutch Lesson Veldhoven

 

Blog

Uitgedaagd worden tot lezen of Veilig Leren Lezen?

Uitgedaagd worden tot lezen of Veilig Leren Lezen?

Kies je als je zou mogen kiezen voor uitgedaagd worden tot lezen of voor Veilig Leren Lezen?
Ooit een wortelkanaalbehandeling gehad bij een tandarts? Of een gaatje laten vullen zonder verdoving? Waarom ik dat vraag? Het voelt namelijk als een ‘open zenuw raken’ en geloof me dat doet zeer! Oh, wat verwoordde ze dat mooi. Een open zenuw raken!

Interview in zomergasten

Waar ik het over heb? Over het interview dat Theo Maassen laatst had in de uitzending zomergasten met schrijfster Bibi Dumon Tak. Hoe treffend was die opmerking van haar: ‘Een open zenuw’ raakte hij met die opmerking over het leesonderwijs op de school van zijn dochter. Ze vergeleek het leren lezen met het overhoren van theaterbezoekers na een avondje uit naar Theo Maassen. Dan verdwijnt toch ook als sneeuw voor de zon het ‘avondje uit plezier’?

‘Veilig Leren Lezen’ vergelijken met ‘een open zenuw raken’

Die open zenuw… alleen als schrijfster kun je zo’n treffende metafoor geven met vervolgens een toepasselijke vergelijking. Zij raakte met haar opmerking ook mijn gevoelige snaar, want dát is precies waarom het  leesniveau in Nederland zorgwekkend is geworden.  Stel dat er een keuzemogelijkheid is tussen uitgedaagd worden tot lezen of voor “Veilig Leren Lezen’ met AVI niveaus. Waar zou jij dan voor kiezen?

Is er een relatie tussen ‘Veilig Leren Lezen’ en het verdwenen leesplezier?

Inderdaad, waar is het plezier in lezen? In welk schril contrast staat dit met hoe mijn en waarschijnlijk haar generatie vroeger leerden lezen? En terecht zoals ze opmerkte dat je iemand ook niet overhoort over het avondje uit naar Theo Maassen, want hoewel de inzender van een commentaar vindt dat de schrijfster twee zaken door elkaar haalt, vertellen praktijkervaringen het tegendeel. Die bevestigen het verhaal van de uitgenodigde gast en anders zijn er wel de AVI-toetsen met veelzeggende termen als frustratie- of instructieniveau. Of wat te denken van de één of drie minuten testen waarbij je zoveel mogelijk woorden in een minuut moet kunnen oplezen. Het lijkt wel een hardloopwedstrijd, maar dan zonder atletiekbaan.

De impact van ‘Veilig Leren Lezen’

In mijn boek wordt ‘die open zenuw’ ook onder andere toegespitst op (hoogbegaafde) lezers met dyslexie. Wat voor een impact heeft dat zogenaamde ‘Veilig Leren Lezen’ op het plezier in lezen? Op je zelfbeeld? Je schoolcarrière en eventueel het latere studeren?   Eigenlijk doet de titel ‘Onveilig Leren Lezen’ meer recht aan deze leesmethode. Het is voor mij echt DE Open Zenuw die de huidige slechte leesvaardigheid en zorgelijke geletterdheid veroorzaakt.

Reacties op de leesmethode ‘Veilig Leren Lezen’

De reacties op LinkedIn bleven dan ook niet uit. Ik haal er een paar uit:

  • ‘Precies waarom onze zesjarige niet wilde leren lezen.’
  • ‘Het gaat nergens over.’
  • Maar ook: ‘het zijn leuke eigentijdse leesboeken.’

Natuurlijk, over smaak valt niet te twisten. De laatste reactie was enigszins ‘gekleurd’ want die was van een schrijfster van AVI-boeken. Niets mis mee en ik wil best geloven dat haar boeken leuk en uitnodigend zijn, maar als je boekkeuze beperkt wordt tot het technische niveau? Tot je instructie- of frustratieniveau?

Welk leeszaadje plant je bij je leerlingen?

Helaas de aanname dat kinderen daarnaast alles kunnen lezen wat ze willen, is te rooskleurig. Mijn praktijkervaring en die van ouders van mijn cliënten met dyslexie vertellen een ander verhaal. Het eerlijke andere verhaal? Dat de starre opstelling rond niveaus en boekkeuzes juist ontmoedigend en demotiverend werken. Het verhaal dat je thuis dan ‘hard moet werken’ om een leuke leeservaring te creëren. Want: Als het zaadje van ‘lezen is saai, lezen mag alleen op dat niveau’ er eenmaal is en is uitgegroeid tot een vaste overtuiging, gaat dat voor je het weet een bepalende rol spelen.

Praten over AVI niveau of over de inhoud van het verhaal?

Meningen zijn dus ook hier weer verdeeld en dat mag, maar is het niet veel leuker als je met elkaar over een boek praat dan over het AVI niveau dat je leest? Als een boek zo spannend wordt dat je de tijd vergeet en je leeftijdgenoten nieuwsgierig maakt en aanmoedigt om het ook te gaan lezen? Geen ‘overhoring’ of controlerende vragen, maar een mening mogen geven?

De parallel tussen ‘Veilig Leren Lezen’ en de verplichte literatuurlijst ervaring in mijn middelbareschooltijd

Als ik de huidige leeservaringen hoor van basisschoolkinderen en hun ouders dan prijs ik me gelukkig dat het in mijn basisschooltijd anders was. Gelukkig is daar mijn leeszaadje ‘vakkundig geplant’. Gelukkig, want de verplichte literatuurlijst Nederlands op mijn middelbare school zou naadloos passen bij de ervaringen rond het ‘Veilig Leren Lezen’.

De impact van de onvrijheid je eigen boeken te kiezen

Er zijn boeken die ik ook nu nog laat liggen omdat ze me werden opgedrongen voor mijn vwo-literatuurlijst. Sommige daarvan pasten (nog) niet in mijn levensfase of gingen gewoon mijn ‘pet te boven’. De leesvreugde was danig beïnvloed na mijn middelbare schooltijd, maar gelukkig was dat zaadje van de basisschool vakkundig geplant!

Selectief leren lezen is ook lezen

Het is net als de krant lezen. Lees jij de krant van A tot Z? Persoonlijk sla ik techniek, herenvoetbal 😊 en ingewikkelde beursberichten over, maar dat betekent toch niet dat ik het NRC niet kan lezen?

Meer weten over uitgedaagd worden tot lezen of juist het effect van boeken opgedrongen krijgen?

In het boek Dyslexie en onderwijs: op zoek naar jouw puzzelstuk- Gelijke behandeling leidt niet tot gelijke kansen! vind je meer over dit onderwerp en hoe het leren lezen veilig, maar vooral plezierig en uitnodigend wordt. Hoe het kan gebeuren dat een boekenserie  opeens helemaal uitgeleend was in de bibliotheek…

Het boek is onder andere te bestellen bij Boekscout:  https://www.boekscout.nl/shop2/boek/9789464683707
Of met dit ISBN: 978-94-646-8370-7 in elke (digitale) boekhandel!

Meer blogs
https://www.logopedie-dyslexie-silvia-linssen.nl/de-passende-pleister-voor-jouw-dyslexiewond/

Read More
Last van selectieve xenofobie?

Last van selectieve ’taal’ xenofobie?

Slagroom

Ze deed onopvallend haar werk op de zuivelafdeling in de plaatselijke supermarkt. Ze was me al vaker opgevallen. De rustige bedrijvigheid. Haar vriendelijke uitstraling en een glimlach op haar gezicht. Opeens klampte een klant haar aan en vroeg in het Engels hoe het met haar ging en of ze nog vakantieplannen had. Haar glimlach veranderde in een stralende lach. Haar man kwam over uit Oekraïne en dan waren ze even als gezin compleet. Ze keek ernaar uit. Het gesprek kabbelde nog even voort en ze namen hartelijk afscheid van elkaar.
Net toen ik mijn weg vervolgde kwam de vraag in onvervalst, plat Brabants, voor het gemak vertaald: “Mevrouw, ik zal er wel naast kijken, maar ik kan de slagroom niet vinden.”
Ik aarzelde, moest ik te hulp schieten? Zou de Oekraïense  Nederlands verstaan en al helemaal dit plaatselijker dan plaatselijke dialect?
De vriendelijke glimlach bleef toen ze reageerde: ”Slagroom? Loopt u maar mee, dan wijs ik u dat.” Ze sprak Nederlands met dat mooie vleugje accent van een ander land. Last van selectieve ’taal’ xenofobie? Geen sprake van! De al aanwezige sympathie voor deze vrouw nam alleen maar toe.

Een andere taal en een andere cultuur respecteren

Fantastisch, deze reactie in het Nederlands maakte mij blij en haar Nederlands vertelde zonder woorden veel tussen de regels door.
Het vertelt mij bijvoorbeeld dat deze vrouw serieus werkt aan haar plan om deel uit te maken van de bevolking waar ze (tijdelijk) woont.
Het toont de bereidheid en de veerkracht om zich te verdiepen in een taal, een cultuur van een land, terwijl je hart en gedachte waarschijnlijk in je vaderland liggen waaruit je voor de veiligheid van je gezin moest vluchten. Alles moest achterlaten wat je lief was inclusief die mooie baan.
Het symboliseert voor mij een teken van wederkerigheid. Van: ‘In ruil voor jullie ontvangst van zoveel vluchtelingen is het minste wat ik kan (terug)doen me jullie taal eigen te maken.’

Nederlands in de verdrukking

De andere realiteit in mijn dorp? Die van een werkgever zoals Philips dat vroeger was, maar toch anders. Begrijp me goed, veel inwoners verdienen er een goedgelegde boterham.
Die realiteit omarm ik voor al die werknemers, maar er hangt ook een vergeten prijskaartje aan het succes van deze werkgever. De Nederlandse taal komt steeds meer in de verdrukking. Er zijn wijken waarin de Nederlandse taal volledig is verdwenen en autochtonen zich in het buitenland wanen.
Overspoeld door hoogopgeleide expats die bij deze multinational en inmiddels Nederlands trots komen werken. In conjuncturele hoogtijdagen komen er maandelijks wel vierhonderd binnen. Hoogopgeleid, Engels sprekend en zich hier (blijvend) vestigend en geen enkele behoefte om Nederlands te gaan leren.Waarom zouden ze ook? Al die Nederlanders ‘oefenen’ toch lekker hun Engels?

Last van selectieve taal xenofobie

Nee, mensen die me kennen, zullen het beamen. Ik ben volstrekt niet xenofoob ingesteld, integendeel. Als een toerist me in het Engels aanspreekt, zal ik natuurlijk uit beleefdheid in het Engels antwoorden. Ook zal ik dan om buitensluiten te voorkomen altijd in een gemeenschappelijke taal spreken. Andere culturen vind ik boeiend en het is leuk als ze ons land bezoeken. Maar… de vanzelfsprekendheid waarmee ze als ínwoner ook na jaren nog steeds Engels blíjven spreken en het Nederlands niet verstaan? Dáár begint mijn onbegrip of misschien noem jij dat dan wel taal xenofobie. Selectief in mijn geval dus, die taal xenofobie.

Ergernis ontstaat waar bereidheid afwezig blijkt

Ben ik de enige die zich begint te ergeren aan de Engelse taal aan de telefoon als ‘ze’ hulp voor hun kind vragen? De vanzelfsprekende Engelse startzin: “Excuse me, could you speak English please?” De vanzelfsprekende overtuiging dat iedereen wel Engels spreekt? De keren dat ik mezelf na afloop van zo’n gesprek haat omdat ik weer  uit (misplaatste) beleefdheid overging in het Engels, wetende dat ze al jaren in Nederland wonen?

Is de taal en cultuur van het gastland leren dan alleen verplicht voor oorlogsvluchtelingen?

Wordt beleefdheid en je aanpassen aan de taal en cultuur van het ‘gastland’ dan alleen van oorlogsvluchtelingen verwacht?
Zijn hoogopgeleide expats die vrijwillig hun veilige vaderland verlaten voor een betere goedbetaalde baan elders gevrijwaard om Nederlands te leren? Dáár wringt voor mij de schoen omdat het voelt als ‘met twee maten meten’.

Nederlandse taal en onze wortels verwaarlozen

Is het daarnaast normaal dat wij Nederlandssprekenden steeds meer onze Nederlandse taal en wortels verwaarlozen en onnodig Engels in onze Nederlandse zinnen mengen?

Waarschuwing voor het uitsterven van Nederlands

Ben ik de enige die zich dat afvraagt?
Kennelijk toch niet, want ik zag onlangs een post op LinkedIn waarin de irritatie werd geuit over onnodig Engels (link*) en in het NRC van 7 augustus (link**) waarschuwden twee hoogleraren voor dit fenomeen. Ja, ik herken de irritatie over het onnodig gebruik van Engels en ik deel de ongerustheid. Ze passen naadloos bij de vanzelfsprekendheid waarmee Engelstaligen (die slechts één taal beheersen) blijven volharden in hun Engelse taalbubbel. Als we zo doorgaan en uit beleefdheid ons aanpassen, sterft onze Nederlandse taal uit en dat gaat echt in een rap tempo. Zó snel dat het de vraag is of het Nederlands als taal aan het einde van deze eeuw nog bestaat!
Vanaf nu neem ik me voor om vriendelijk te antwoorden met de vraag: “Kunt u Nederlands spreken, alstublieft?”

https://www.logopedie-dyslexie-silvia-linssen.nl/blog174-waarom-spreek-je-geen-engels/ 

Voor diegenen die geïnteresseerd zijn in de links:
https://www.linkedin.com/search/results/all/?keywords=post%20over%20onnodig%20Engelse%20woorden&origin=SWITCH_SEARCH_VERTICAL&sid=L7! *
Het opiniestuk in het NRC: ** https://www.nrc.nl/nieuws/2023/08/07/engelse-dominantie-aan-nederlandse-universiteiten-is-cultureel-imperialisme-a4171432

Read More
De passende pleister voor jouw (dyslexie)wond.

De passende pleister voor jouw dyslexiewond

Ken jij ook zo’n moment dat je wilt helpen, maar niet weet hoe en waar te beginnen? Zoals die keer dat een hond werd aangevallen door twee andere viervoeters en mijn eigen hond in paniek ervan doorging de drukke weg over?
Die verdrietige kleuter die in de drukte van de winkel zijn ouders kwijtraakte, maar kennelijk ook had geleerd niet met vreemde mensen mee te gaan? Ook al brengt die mevrouw hem naar de klantenservice waar ze papa en mama kunnen omroepen?

Dat knagende gevoel iets over het hoofd te zien

Ooit voelde ik me hulpeloos toen na een logopedische behandeling de taaltest duidelijk aangaf dat de resultaten meer dan voldoende waren om met dit meisje te stoppen. Toch was er dat onzekere, knagende gevoel dat er nog steeds iets niet klopte. Maar wat dan en waarom reageerde de lerares boos toen ik vroeg haar goed te blijven volgen? “Je advies is toch dat de taaltherapie kan stoppen? Nou, waarom dan die paniek?” De ondertoon was duidelijk: ‘Waarom zeur je nog? De test geeft het toch aan?’

Intuïtie als alarmsignaal is het begin van groei

Het voelde alsof ik iets belangrijks over het hoofd zag. Intuïtief voelde ik dat ik haar, haar ouders en de docent niet de weg naar de oplossing wees. Niets om op de wond te leggen die onder dat dunne korstje therapie nog voortwoekerde. Iets ontbrak misschien aan mijn kennis waardoor ik het niet zag?

Dat inspirerend telefoongesprek over dyslexiebegeleiding

En hoe toevallig dat ik toen dat inspirerend telefoontje kreeg van die orthopedagoog gespecialiseerd in dyslexie. Hij stuurde een kindje met taalontwikkelingsstoornissen door en informeerde terloops of ik geïnteresseerd was in dyslexie. De week erna volgde die lezing tijdens een congres over het hierboven beschreven onbestemde gevoel dat kan opspelen na het beëindigen van een taaltherapie. De lezing die samen met dat telefoongesprek het begin was van cursussen dyslexie en dysorthografie* en van een bijna privé cursus van jaren met veel literatuuropdrachten voor thuis.

Als je weet waarop je moet letten, zie je het pas duidelijk

Heb jij die ervaring ook? Je krijgt rijles en het lijkt of er opeens overal rijlesauto’s rijden. Je bent zwanger en de winkelstraten vullen zich spontaan met zwangere buikjes. Jouw zoon zit altijd vol met blauwe plekken en oh gelukkig, op het schoolplein blijken al die jongetjes op dezelfde plekken ook alle kleuren van de regenboog te hebben.

Signalen gaan zien van niet ontdekte dyslexie

Vanaf dat moment, zie ik de signalen dat er sprake zou kúnnen zijn van een niet ontdekte dyslexie. Later aangevuld met de signalen van niet ontdekte dyslexie op de middelbare school vanwege een eveneens niet ontdekte hoogbegaafdheid.

De passende pleister op jouw dyslexiewond vinden!

Het voelt goed om te weten dat die intuïtie aangevuld is met kennis. Het weten dat er een probleem is dat pijn doet. Pijn, omdat het niet wordt gezien en er dus geen rekening mee wordt gehouden. Een pijn die ik kan helpen oplossen, omdat ik weet waar het begin is om het probleem op te lossen. De overtuiging hebben dat als ik ouders adviseer hun kind te laten testen bij een specialist, ze op de goede weg zijn. Zelfs als de docent hen van het tegendeel wil overtuigen, want ik weet met welke kennis ik dat advies geef. Het advies waarmee voor veel kinderen en hun ouders het begin van de passende pleister wordt ontwikkeld als oplossing voor die zeurende wond.

Ervaringen en inzichten rond dyslexie en onderwijs delen

Vanuit die gedachte heb ik de voorlopige pleister gemaakt. Het delen van kennis en inzicht aangevuld met praktijkervaringen van lotgenoten. Een boek vol ervaringen en inzichten voor al die ouders en hun kinderen die intuïtief twijfelen aan de geruststellende woorden van die docent. Die zich natuurlijk graag laten geruststellen, maar nog liever een eerlijk antwoord willen op hun vragen en twijfels. Een boek óók voor docenten en pabostudenten want wat voor mij gold, geldt ook voor hen. Pas als je weet waarop je moet letten, zie je het pas! Pas als je inziet dat die fantastische methode niet werkt bij jouw leerling met dyslexie, ga je op zoek naar wat wél werkt.

We willen toch allemaal passende pleisters op een (dyslexie)wond plakken en de pijn serieus nemen?

Meer over het boek?
Dyslexie en onderwijs: op zoek naar jouw puzzelstuk-Gelijke behandeling leidt niet tot gelijke kansen

Onder andere te bestellen bij Boekscout:  https://www.boekscout.nl/shop2/boek/9789464683707
Of met dit ISBN: 978-94-646-8370-7 in elke (digitale) boekhandel!

Meer over hoe leesplezier weer terug kan komen?

https://www.logopedie-dyslexie-silvia-linssen.nl/een-hekel-hebben-aan-lezen/

Dysorthografie*: spellingstoornis die vaak voorkomt met dyslexie maar ook alleen onder de noemer dyslexie kan voorkomen zonder leesstoornis.

Read More
Laat jij je zorgvragers in de steek?

Laat jij je zorgvragers in de steek?

“Als jij haar dyslexiebegeleiding op de middelbare school niet voortzet dan laat jij je zorgvrager in de steek.”
“Als jij hem niet begeleidt bij het eindexamen Engels tekst verklaren, zakt hij vanwege zijn dyslexie voor zijn eindexamen. Dan laat je hem met het einde in zicht in de kou staan.”

Kom maar uit je comfortzone

Op mijn tegenwerpingen dat ik geen docent Engels ben, zijn reactie: “Nee, maar je bent wél zijn dyslexiespecialist waar hij alle vertrouwen in heeft. Dan kom je maar eens uit je comfortzone!”
Steeds weer was het die orthopedagoog gespecialiseerd in dyslexie die me aanmoedigde die volgende stap te zetten.
Uit de comfortzone komen en je verder verdiepen in de behoefte van jouw leerling, patiënt/cliënt. Komt dat niet elke hulpverlener bekend voor? En… zijn het niet die hulpverleners van de eerste lijnsgezondheidszorg die net als vuurtorens een baken zijn waar hulpvragers in nood zich als eerste op richten?

De logopedie-zorgbakens verzetten omwille van de hulpvraag

Ouders die op je rekenen en voorzichtig informeren of ik dit werk toch wel blijf doen totdat hun kind het eindexamen heeft gehaald.
Was en ben ik de enige die zo gedurende de uitoefening van het beroep de bakens verzette? Waarschijnlijk niet en zeker niet in een zo veelzijdig beroep als logopedie.

Kwaliteit leveren ondanks te laag behandeltarief

Dat is wat mij en ons eerstelijnsgezondheidszorg drijft. Ook al bleef en blijft waardering vanuit financieel opzicht veel te mager. Al twijfelde ik vaak of ik hetzelfde al veel te lage behandelingstarief ook mocht vragen aan ouders bij een dyslexie hulpvraag. Een hulpvraag die vaak niet door zorgverzekeraars wordt vergoed. Hun dankbaarheid en opluchting dat ze die dyslexiezorg met mij konden delen, vergoedde en vergoedt veel.
Nee, we voelen ons te verantwoordelijk voor de zorg die we leveren en blijven toch kwaliteit leveren.

Beroepen die de gezondheidszorg juist betaalbaar houden

Deze week las ik zo’n mooie post op LinkedIn over de fysiotherapie en dat het beroep juist de gezondheidszorg betaalbaar houdt. Zowel als hulpvrager maar ook vanuit mijn beroep als logopedist deel ik die overtuiging. Ik ben ervan overtuigd dat deze fysiotherapeut op zijn vakgebied net zo’n lijst kan opstellen als ik hieronder deed. Een lijst die met gemak veel langer kan zijn… en die geld en tijd bespaart en veel levensgeluk oplevert!
Dankzij de juiste logopedische therapie werd langdurige uitval voorkomen en kon ik bijvoorbeeld op mijn beurt zorgdragen voor:

  • die docenten met stemklachten die daardoor gewoon konden blijven lesgeven, want:
    Als zij weet hoe ze de balans vindt tussen gezond stemgebruik en haar stembelastbaarheid versus stembelasting, hoeft zij zich niet om te scholen.
  • die patiënten die vanwege slikklachten een longontsteking dreigden op te lopen, want:
    “Als jij mijn bejaarde vader goed leert slikken dan krijgt hij niet opnieuw een longontsteking en hoeft hij niet weer naar de intensive care.”
  • die kinderen die onnodig lange orthodontische hulp dreigden te krijgen. Goedkopere logopedische zorg uiteindelijk, want:
    “Pas als hij weet welke in standhoudende factor die tongdruk  tijdens het slikken en spreken op de kaakvorming en de gebitsstand heeft… Als hij de tongdruk op de juiste manier inzet, heeft orthodontie meer en blijvend effect en gaat die dure zorg ook in kortere tijd.
  • die kinderen met dyslexie, die door een aangepaste lees- en spellingprogramma opeens wel goed meekonden op school. Zo kwam hun gedroomde toekomst passend bij hun capaciteiten binnen hun bereik.

Levensgeluk creëren dus en het is toch voor iedereen duidelijk dat gelukkige mensen vaak minder (psychische) gezondheidsklachten hebben?

Betaalbaar houden van de gezondheidszorg

Terugkomend op de post over fysiotherapie denk ik aan de paar keer dat ik een beroep deed op fysiotherapie. Na een verrassend snelle juiste diagnose volgde een op maat gesneden behandeling en gedurende de therapietijd hadden we boeiende gesprekken want er waren zoveel raakvlakken. Naast de gedrevenheid voor ons beroep deelden we datzelfde dilemma: ons niet serieus genomen voelen door zorgverzekeraars en dat eeuwige wantrouwen of we wel kwaliteit leverden en geen afspraak te veel planden.
Deze blog over de geldbesparende eerstelijnszorg kan, denk ik door elk (para)medische beroepsgroep worden geschreven.

Knaagt het bij jou (para)medische eerstelijns hulpverlener ook als passie wordt beantwoord met wantrouwen?

En vind je het vreemd dat die passie toch blijft?
Hoe dat in mijn geval uitpakte? Ik legde de opgedane ervaringen, inzichten en kennis rond de begeleiding van dyslexie en spellingsproblematiek vast in een boek voor al die ouders en hun kinderen met dyslexie.
Voor al die docenten die wél over hun onderwijsmuur kijken en graag van andere hulpverleners willen leren over dyslexie.

“Moest je nou echt dat boek schrijven over dyslexie en onderwijs, over passend leesonderwijs en aangepaste/ ongelijke behandeling?”

  • “Ja, want als je leesplezier ziet verdwijnen…
  • Als de ervaringen van een moeder van dertig jaar geleden nu ook nog steeds actueel zijn en haar kind die ervaringen ook heeft, laat je ze niet in de kou staan.
  • Als spelling het struikelblok vormt en ten onrechte wordt verward met niet slim genoeg zijn voor een bepaalde studie terwijl het IQ iets anders vertelt, dan schrijf ik een boek.
  • Dan komt er ook een handleiding hoe spelling beter kan worden aangepakt!”

Een boek over lotgenoten van lotgenoten met dyslexie

Zo ontstaat er een boek, vanuit de overtuiging dat leerlingen met dyslexie maar ook hun leeftijdgenoten zónder deze diagnose zoveel beter kunnen. Hun ervaringen en die van hun ouders gecombineerd met mijn inzichten helpen anderen. Inzichten van lotgenoten omdat ze bijdragen aan goede, gelijkwaardige gesprekken met de docent van je kind. Lotgenoten die net als hun zorgverlener jou en jouw jind niet in de kou laten staan.

Meer over dat boek?

Dyslexie en onderwijs: op zoek naar jouw puzzelstuk-
Gelijke behandeling leidt niet tot gelijke kansen
Onder andere te bestellen bij Boekscout:  https://www.boekscout.nl/shop2/boek/9789464683707
Of met dit ISBN: 978-94-646-8370-7 in elke (digitale) boekhandel!

Meer over hoe leesplezier weer terug kan komen?

https://www.logopedie-dyslexie-silvia-linssen.nl/een-hekel-hebben-aan-lezen/

 

Read More
Een hekel hebben aan lezen?

Een hekel hebben aan lezen

Interview met hoogleraar Els Stronks

Op 22 juli zag ik een interview van Frits Spits met hoogleraar Els Stronks. Zij kreeg onlangs een miljoenen subsidie voor onderzoek naar leesvaardigheid in deze digitale tijd.
Het leesonderwijs maar vooral de erbarmelijke kwaliteit van de leesvaardigheid van onze jongeren is ‘hot’! Het komt minstens een maal per week in de media ter sprake. Een hekel hebben aan lezen en de invloed van het digitale verkeer.
Van dit interview werd ik blij en ik hoop zó dat zij het voor elkaar krijgt en de vinger op de zere plek legt. Dat zij de weg vindt terug naar goede kwaliteit leesonderwijs en leesvaardigheid.

Waar begint dit ‘hekel aan lezen’ eigenlijk?

Waarom draait mijn maag zich om als ik een baby in de wandelwagen zie met een ouder die verdiept is in het schermpje. Zó verdiept dat hij of zij alle pogingen van het kleintje tot contact krijgen totaal mist?
Hoe komt het dat ik mijn pas vertraag bij het zien van die peuter in dat speeltuintje dat onvermoeibaar steeds weer een gesprek probeert te voeren met zijn schermpjes kijkende moeder? Diezelfde peuter die mij vervolgens in het vizier krijgt en ‘hai’ zegt. Hij is zichtbaar verbaasd, maar ook blij als mijn ‘hai’ begroeting vrijwel onmiddellijk op de zijne volgt.

Waar begint dat hekel hebben aan lezen?

Begint het daar al? De eerste kennismaking met dat digitale verkeer en ontdekken dat mama’s of papa’s aandacht moeilijk los te weken lijkt van dat kleine schermpje? Dat moet dan toch wel heel bijzonder zijn?

Geen rolmodel krijgen voor het plezier in lezen

Of… begint het hekel hebben aan lezen, omdat er geen rolmodel thuis aanwezig is, behalve dan de fascinatie voor dat schermpje? Het kindje ‘zoet’ houden met jouw telefoon als dat even goed uitkomt? En… hoe vaak komt dat dan goed uit?

Of… begint die hekel aan lezen, omdat je als ouder misschien zelf al een hekel had aan lezen? En waar komt dat dan vandaan? Was die digitale invloed toen ook al zo duidelijk overal aanwezig of heeft het een andere oorsprong?

Welk rolmodel speelt het leesonderwijs?

Speelt het leesonderwijs mogelijk een rol en waar begint dan dat onderzoek?

De eigenzinnige, lekker tegendraadse lezer

Els Stronks… In het interview sprak ze over de lezer die eigenzinnig mag zijn en lekker tegendraads. Ze wenste dat in alle schooltypen het onderzoek en het daaropvolgende advies lezers oplevert die wéten wat teksten hen oplevert. Die de inhoud ervan kunnen duiden en zelf nadenken. Maar… hoe verhoudt zich dat tot de handelswijze van de docent? Zij wenst namelijk dat docenten meer ruimte krijgen in het leesonderwijs, maar hoe gaan die daar dan mee om? Blijven ze doen wat ze deden?

Tien redenen om te lezen 

In een andere post op LinkedIn werden tien redenen genoemd om te lezen.
Een opsomming die ik met gemak zou kunnen aanvullen, maar… daar gaat het hier niet om. Er kwamen veel reacties, positieve en negatieve.

De negatieve reacties op tien redenen om te lezen

Wat mij opviel waren de negatieve reacties, vooral komend uit het onderwijsveld.
Een bloemlezing daarvan? De tijdgeest, de mobieltjes, de sociale media en vooral die onwillige ouders. Ze kwamen allemaal voorbij. De genoemde factoren waarmee vermoedelijk elk land in deze tijd te maken heeft. En toch… ondanks die gedeelde factoren springt Nederland qua leesvaardigheidsniveau er in negatief opzicht uit.

Die ene ontbrekende reden om niet te lezen

Wat er tot mijn verbazing in die opsomming ontbrak?
De rol van het onderwijs, de rol van het leesonderwijs en nee, dat beperkt zich wat mij betreft niet tot de laatste jaren.

De negatieve rol die al decennialang sluimert

Hoe fijn zou het zijn als in dat onderzoek dat leesonderwijs vanaf de basisschool wordt meegenomen. Dat in mijn optiek al decennialang een belangrijke rol speelt bij de ontlezing van Nederland.
Nee, daar kan die bevlogen reagerende docent waarschijnlijk in haar eentje niets aan doen, maar het is voor mij geen toeval dat ook ‘die ouders van tegenwoordig’, nou ja, een deel ervan niet (graag) voorleest en zelf ook geen boek leest.
Hoe dat komt?
Ik zou hier tal van redenen kunnen opsommen om geen boek te lezen als schoolkind en zoals je weet zijn we allemaal ooit dat schoolkind geweest. Redenen die in mijn praktijk worden verteld door ouders en kinderen.

Het predicaat slechte lezer

Els Stronks sprak in het interview over de grote invloed die het predicaat slechte lezer versus goede lezer heeft op iemands leesgedrag (en leesmotivatie). Dat laatste vul ik zelf aan. Dat mag ik hopelijk aanvullen vanwege mijn decennialange ervaring met leerlingen met dyslexie. Leerlingen die vanwege hun diagnose in het ‘verdomhoekje’ lijken te zitten. Zij zijn namelijk voor veel onderwijsgevenden die slechte lezer.

Strijden tegen het predicaat ‘slechte lezer’

Met hun ouders strijd ik tegen dat predicaat en ja, dan word ik blij als ook zij dat predicaat slechte lezer lijkt te verfoeien. Blij en begrepen voel ik me als zij ook streeft naar lezers die lekker tegendraads en eigenwijs lezen wat zij willen!
Lezen zoals ik dat vroeger mocht en deed, toen ons leesonderwijs en de leesvaardigheid nog in hoog aanzien stond.

Over acht jaar

Over acht jaar hoopt zij dat elke lezer minstens een of twee leeservaringen heeft gehad die ervoor zorgen dat blijvend lezen het gevolg is. Die leeservaringen die ik ooit had en al jaren probeer door te geven en meestal met succes!
Acht jaar duurt lang en daarom ben ik zo vrij om tot die tijd mijn op de praktijk gebaseerde ervaringen van meer dan dertig jaar met jullie te delen. Ervaringen die gaan over wat er anders moet en ooit anders was… Ik voel me daarbij gesteund door wat ik haar in dat interview hoor zeggen.
Het is beslist de moeite waard om je daarin te verdiepen, want ik vind het te gemakkelijk om de tijdgeest als schuldige aan te wijzen.
Het is te gemakkelijk om alleen de ouders, de digitale wereld waarin we leven of alleen de onderwijsgevenden als oorzaak aan te wijzen. Benieuwd naar die ervaringen die kinderen en hun ouders aanmoedigen om lekker tegendraads en eigenwijs dat boek te lezen?

Ben je benieuwd naar die ervaringen waarbij ook leerlingen met dyslexie uiteindelijk zelfs kiezen voor een studie waarbij lezen een ‘must’ is? Iets wat ze lange tijd voor onmogelijk hielden?

Een tip van de sluier 

In mijn boek licht ik een tip van de sluier op rond dit thema!  Dyslexie en onderwijs: op zoek naar jouw puzzelstuk. Gelijke behandeling leidt niet tot gelijke kansen!
Daarom een aanrader voor elke onderwijsgevende, student pabo en voor al diegenen die zich professioneel bezighouden met ons spelling- en leesonderwijs.
Met de stiekeme, maar vurige hoop dat ook Els Stronks die ervaringen wil meenemen in haar onderzoek.

Dyslexie en onderwijs: op zoek naar jouw puzzelstuk-
Gelijke behandeling leidt niet tot gelijke kansen
Onder andere te bestellen bij Boekscout:  https://www.boekscout.nl/shop2/boek/9789464683707
Of met dit ISBN: 978-94-646-8370-7 in elke (digitale) boekhandel!

Het interviewfragment van Els Stronks terugkijken? https://www.nporadio1.nl/fragmenten/de-taalstaat/e87e9a43-1818-4c60-aaf9-60e3adb038e0/2023-07-22-hoogleraar-els-stronks-krijgt-miljoenensubsidie-voor-onderzoek-naar-leesonderwijs

Read More
Designkeuken en de relatie met onze dure gezondheidszorg.

Designkeuken en de relatie met onze dure gezondheidszorg

Wat kies jij: Gebruikersgemak of overbodig design?

Ze waren een aantal jaar geleden verhuisd. De kinderen gingen de deur uit en de woning werd een maatje te groot. De nieuwe woning voelde goed, maar vanaf het begin waren er twijfels over de keuken. Inderdaad, een plaatje om naar te kijken, hoog designgehalte en de levensduur was er niet aan af te zien. Eigenlijk doodzonde om deze keuken van zichtbaar hoge en onverwoestbare kwaliteit te slopen. De vorige bewoners aaiden nog eens liefkozend over het aanrechtblad van het ‘schiereiland’ tijdens de gezamenlijke laatste inspectieronde. Het was overduidelijk hun favoriete stekje in huis. Maar… een keuken is toch voor alles bedoeld als een functionele plaats waarin je kookt? De meningen waren verdeeld over de al dan niet noodzakelijke/overbodige aanwezigheid van design en luxe. Zorgden die in het oog springende details werkelijk voor meer comfort en gebruikersgemak en wás de indeling wel zo praktisch?

Show of praktische gebruiksvriendelijkheid

Nieuwe bewoonster tevens vriendin/collega trakteerde me tijdens onze gesprekken geregeld op anekdotes rond haar ‘showroomkeuken’. Hun oude/nieuwe keuken ‘voor de mooi’, voor de show…
“Gelukkig, manlief heeft zich gisteren weer eens flink gestoten aan de designafzuigkap, deelde ze me op een ochtend stralend mee.” Op mijn vragende blik volgde met spijt in haar stem: “Helaas, kon hij de te lage kap verhogen, nu gaat er voorlopig nog geen nieuwe keuken komen. Elke keer weer denk ik:”Yes, nou is ook bij hem de maat vol.” Tal van onpraktische keukenervaringen kwamen tijdens onze pauzes voorbij.

Als uiterlijk vertoon het wint van praktische gebruiksvriendelijkheid

Zo waren er de eetuitnodigingen waarover ze vertelde dat ze steevast iedere aangeboden hulp in de keuken afsloeg omdat je er met z’n tweeën ‘je kont niet kunt keren.’ En inderdaad… stond zij
(maatje 38) voor de kookplaat en wilde je haar passeren (zelfde maatje), dan moest ze wel eerst helemaal tegen de kookplaat aan staan.

Gewenning aan onpraktische overbodigheid tot de ‘bom barst’

Inmiddels verstreken er vier jaar en de ergernissen en ongemakken met de ‘te goede en te dure keuken om te slopen’, bleven want ook een showroomkeuken vol ongemakken went uiteindelijk. Zelfs het feit dat de hogere stand van de afzuigkap niet bijdroeg aan datgene waarvoor hij bedoeld was. Totdat in die strenge winter tegelijkertijd de open haard en de afzuigkap aanstonden. In een oogwenk begon de open haard de kamer als schoorsteen te gebruiken en was koken met geopende keukendeur de enige optie. Milieubewustheid en torenhoge energieprijzen kregen voor elkaar wat die onverwoestbare, maar totaal niet praktische designkeuken al die jaren in ‘leven’ hield.

Voldoen aan standaard eisen zonder franje

“De kogel is eindelijk door de kerk,” juichte ze door de telefoon. “Huh?” “Onze ‘modelkeuken’ gaat eruit! We zijn meteen gaan kijken en oh…. ik kijk er naar uit om eindelijk weer als vanouds te kokkerellen. Geen design, geen overbodige poespas en ik hoef ook geen dure merkkeuken of een kookeiland met cooker, maar wél een goed functionerende hoofdvriendelijke afzuigkap, praktisch overzicht in de kasten en laden, een fatsoenlijk aanrechtblad en voldoende ruimte voor meer dan een persoon.”
Samengevat: Een functionele keuken, recht-toe-recht-aan, geen overbodige dure franjes, maar eentje die voldoet aan de standaard keukeneisen.

Een parallel aan dure overbodigheden

Dat laatste zinnetje… Het bleef in mijn hoofd rondzingen. Functioneel, recht-toe-recht-aan, doen waarvoor je het nodig hebt zonder ongemakkelijke situaties. Geen overbodige, tijdrovende handelingen en daarom zonder ergernissen.
Zíj heeft het over de keuken, maar voor míj benoemt ze precies waarom ik in 2019 als bevlogen eerste lijn logopedist de stekker uit álle zorgcontracten trok.
Een basic keuken mag best mooi zijn, maar moet vooral praktisch en daarom comfortabel zijn om in te werken. Net zoals ook een zorgafspraak precies hoort te beantwoorden aan de hulpvraag van patiënt/cliënt. Functioneel, met alle aandacht voor jou als hulpvrager die op de alleréérste plaats komt. De mens als hulpvrager staat centraal en niet de opgetuigde procedures alvorens eindelijk in veel te weinig overgebleven tijd diens hulpvraag te mogen beantwoorden. Geen snippertjes aandacht voor de patiënt omdat het overgrote deel aan tijdrovende aandacht gaat naar verplicht in te vullen papieren werk om de controlerende duur betaalde instantie(s) te ‘pleasen’.

Feedback die vanzelf het kaf van het koren scheidt

Eerlijke feedback en mond-tot-mond-reclame waarmee vroeger voldoende ‘klandizie’ kwam, want welke kwaliteitsgarantie biedt een keurige protocoladministratie? Niemand gaat toch terug naar een winkel, een garage en dus ook niet naar een hulpverlener als het resultaat te wensen overlaat? Tijd- en geldbesparing betekent dat zorgverzekeraars weer vertrouwen hebben in de zorgexpert, respect tonen voor diens deskundigheid en voor goede eindresultaten. Ik kijk ernaar uit om alle hulpverleners weer gewoon hun werk te zien doen. Het werk waarvoor ze hun beroep kozen zonder de overbodige, baantjesscheppende opsmuk van slecht functionerende opgetuigde beleidsregels en bemoeizucht van mensen buiten de directe (para)medische zorgverlening die zelf alleen maar verdienen aan ons de paramedici. Wat voegt design toe aan gebruikersgemak in een keuken en wat voegt die dure controle laag toe aan goede, betaalbare en juiste zorg? Een zorgvrager wil toch uiteindelijk zonder omwegen direct bij de hulpverlener geholpen worden?
Daarom: besteed zorggeld weer aan datgene waarvoor het is bedoeld namelijk aan directe, goed functionerende zorg!
Maak gezondheidszorg weer betaalbaar en toegankelijk en strip alle dure bemoeienis van instanties en zorgverzekeraars.
Hoe je dat voor elkaar krijgt en beroepen die werken in de zorg toch een goed salaris geeft? Kijk hieronder maar eens ** naar waar het grootste deel van onze zorgpremie naar toe gaat. Daarom is onze Nederlandse zorg zo onbetaalbaar geworden. Het is verbijsterend!    

Meer informatie over efficiënte in plaats van overbodige, blablabla- zorg in de logopediepraktijk?
https://www.logopedie-dyslexie-silvia-linssen.nl/contractvrij-logopedie-met-restitutiepolis/

hier vind je een interessante discussie rond de oorzaak van de oplopende wachtlijsten bij logopedisten.

Dankzij deze bureaucratie en overbodige opsmuk aan lucratieve baantjes is onze zorg onbetaalbaar geworden.**

https://www.linkedin.com/posts/marjetveldhuis_het-zorguniversum-vandaag-in-één-beeld-mijn-activity-7085242700408463360-7Zq-/

 

 

Read More
Testimonials