“Maak zorg fors eenvoudiger”
Het stond op de voorpagina van het NRC van donderdag 11 juni 2020.
Dit klonk als muziek in mijn oren en in gedachte ging ik terug naar 10 december 2019.
Nog geen sprake van Corona. Opstandig en gefrustreerd bedacht ik hoe mijn werkplezier zó drastisch veranderde sinds de invoering van de marktwerking in de gezondheidszorg in 2006. Steeds méér bemoeienis die aandacht en tijd weghaalden waar het om draait: De zorgvrager!
De kosten in de gezondheidszorg zijn sindsdien alleen maar gestegen.
Denk alleen al aan:
- de “overbehandelingen”
- de geldverslindende reclames die elk jaar vroeger lijken te starten door alle zorgverzekeraars
- het als paddenstoelen uit de grond rijzen van de auditbureaus en aanverwante controle en opleidingsmogelijkheden
De collegialiteit en direct voor de persoon in kwestie patiëntgebonden aandacht is daarentegen gedaald.
Een vurige wens van een nationale “knuffelheld”…
’s Avonds in het praatprogramma 1 Vandaag verzuchtte onze tot “nationale
knuffelheld” gepromoveerde intensivist Dhr. D. Gommers dat “we helaas weer terug zijn bij vergaderen, overleggen en allerlei tijdrovende zaken”.
Het leek bijna alsof hij met weemoed terug verlangde naar de “Niet zeuren maar aanpakken houding “ tijdens de afgelopen slopende Coronaweken in de ziekenhuizen.
Als toeschouwer maar vooral ook als zorgverlener heb ik in die verwarrende tijd bijna met blije verbazing een soort van “flashback” gezien. Ziekenhuizen die sámenwerken, geen onderlinge concurrentie meer die de marktwerking tot gevolg had. Ik zag ondanks de onbekendheid met dit virus snel genomen beslissingen tot op het hoogste niveau of een doeltreffende correctie en vooral héél veel efficiency, goede afstemming en communicatie. Ik zag passie en werkplezier ondanks de moeilijke omstandigheden. Alle aandacht en tijd vooral dáár waar het moest zijn namelijk bij de patiënt en de directe familie. Vermoeide, maar vooral ook voldane, passievolle zorgverleners die hun professie met zoveel overtuiging en kunde uitoefenden.
Vóórdat de marktwerking ontstond
Dít leek op de manier van werken vóór 2006. Althans in mijn beleving als paramedicus. De tijd dat ik met vanzelfsprekende inzet na- en bijscholingen deed zonder aan accreditatiepuntjes te denken, maar uit overtuiging. Werkoverleg in de vrije uren dat ver in tijd mocht uitlopen door leerzame collegiale discussies over werkwijze of nieuwe inzichten. Geen aandacht voor verplichte tijdverspillende administratieve protocollen of je zorgen moeten maken over de juiste formulering in de notulen. Die autonomie misschien? Het voelt zó anders als je iets doet uit vrije wil en overtuiging dan wanneer een protocol bedacht achter een bureau je in een ijzeren greep houdt aan die protocollen.
Controle tot op de komma…
Nog geen” Big Brother is watching you”- achtige praktijken, die nu zelfs doorgedrongen zijn in de voor controle op te sturen notulen voor je kwaliteitsdossier. Een verkeerde formulering leidt tot een reprimande en…. geen punten, tenzij…. Jawel, …overdoen dat verslag voor je accreditatie.
Het voelt als censuur en… dure tijd wordt verspild aan het formuleren in plaats van aan de inhoud. Uit pure frustratie is hierdoor zelfs een goed functionerende kwaliteitskring afgelopen jaar ter ziele gegaan! De motivatie was verdwenen om nog langer hieraan mee te doen.
In tijden van nood leert men hoofdzaken van bijzaken te scheiden
Vreemd… in tijden van nood als de hele wereld in brand staat…. dan hoeven al die administratieve controles opeens niet meer. Die “VAS -scores” worden als een van de eerste dingen afgeschaft, want dat scheelde veel tijd en… we zien zo toch ook wel hoeveel pijn de patiënt heeft? Allerlei ballast werd zonder pardon over boord gegooid en……tòch functioneerde de gezondheidszorg.
Waarom functioneerde de zorg tijdens de pandemie?
Zorg functioneert als het steunt op een heel belangrijke factor: Vertrouwen!
Vertrouwen in de kennis en kundigheid van de professional.
Geloven en vertrouwen dat samenwerking, collegialiteit en over de muren van een ziekenhuis hulp kúnnen en dúrven vragen bij de collega in plaats van de concrrent tot zoveel méér resultaten leidt dan marktwerking.
Tijd voor de frisse wind van samenwerking en collegialiteit
Díe manier van werken moeten we vasthouden, koesteren en opnieuw invoeren. Herontdekken is niet meer nodig, dat heeft deze pandemie al lang duidelijk gemaakt. De draad is gewoon opgepakt, waar die achteloos en bruut is doorgeknipt 14 jaar geleden.
Nu nog de kosten- en tijd verspillende administratie en dure controlebureaus blijvend gaan ontmantelen. De kostenbesparing die dat oplevert?
Daar weten we met ons allen een goed bestemming voor, want van applaus alleen kun je toch niet leven?
De zorg weer centraal regelen en vertrouwen dat de professional weer gewoon doet waar die voor is opgeleid. No nonsense en gáán voor je werk waarin je gelooft!
Wat komt dat dichtbij de blog die ik in december 2019 in een verlangen terug naar zorg “puur en centraal“ in een pennenstreek opschreef.
Voor geïnteresseerden: https://www.logopedie-dyslexie-silvia-linssen.nl/blog-75-je-moet-je-gewoon-veel-meer-profileren/
(voor diegenen met weinig leestijd: vanaf “wat bedoel je met verrassend doeltreffend?”)
Wil je het artikel uit het NRC nalezen? https://www.nrc.nl/handelsblad/2020/06/11/#101