“Hoi Silvia, ik heb je boek helemaal gelezen, goed boek! Het leest gemakkelijk met vele echte gebeurtenissen die je doel onderstrepen.
Dit boek hoort thuis op de pabo- en lerarenopleidingen/universiteit om zo de beste schooldoelkansen aan scholieren/studenten te kunnen geven. Een samenwerking creëren tussen docenten, ouders, dyslexiespecialisten en orthopedagogen. Een samenwerking waarbij ik me afvraag: staat de leraar centraal of de hulpvraag van de leerling (met dyslexie)?
Gebruik maken van de unieke talenten
Verder vind ik het voorbeeld van jullie M.O.L. wel leuk. Volgens mij kan die het woord ‘hondenfietsmandje’ niet spellen en staat er dus ook niet voor open. Een luchtig voorbeeld van een hardnekkige eigenwijsheid: ‘Ik weet het gewoon beter en ga dus niet in overleg met mijn baasjes.”
Het spontaan gestuurde appje als review van mijn boek
Zo luidde de inhoud van het appje dat ik in de meivakantie toegestuurd kreeg. Een appje van een ouder die anoniem wenst te blijven en die ooit zijn beide kinderen aan mijn zorgen toevertrouwde. Inmiddels al jaren geleden. Beide kinderen hebben de volwassenheid al ruimschoots bereikt.
Toen hij hoorde van het verschijnen van mijn boek, stond hij erop het boek te kopen. We hielden al die jaren contact ondanks verhuizingen en deelden zorgen en hoogtepunten in elkaars leven en in die van onze kinderen.
Herkenbare inhoud
Het ontroerde me eerlijk gezegd, dat uitgerekend hij dit boek grondig las, maar het verbaasde me niet. Hoewel ik er bewust voor koos om in dit boek geen gebruik te maken van hun ervaringen rond dyslexie, bleek de inhoud ook voor hem heel herkenbaar.
Een positief gesprek
Ik herinner me nog als de dag van gisteren hun strijd voor de juiste lesmethodes voor hun beide kinderen. Het gesprek over het onderzoeksverslag bij de orthopedagoog op een warme zomeravond waarbij ook de schooldirecteur aanschoof. Het respect van de orthopedagoog voor de vrijgemaakte tijd van de directeur maar ook de vastberadenheid waarmee hij de cognitieve kwaliteiten van die dochter belichtte. Ze had recht op meer begrip van de docent en daarbij hoorde een andere pedagogische en didactische benadering. Als dyslexiespecialist zou ik volgens hem daarbij meer ruimte en navolging moeten krijgen om mijn inzichten in de praktijk vorm te kunnen geven.
Hoge verwachtingen waarmaken, betekent dagelijkse volharding
Ik reed met de ouders mee naar huis, alle drie in de volle overtuiging dat het op school vanaf die dag beter zou gaan. Vanaf die dag hoopten we op:
- een betere samenwerking
- een betere afstemming met de docent
- alles in het belang voor deze leerling, hun dochter
- de leerling met de specifieke hulpvraag en de cognitieve capaciteiten centraal
En inderdaad… de rest van dat schooljaar leek er geen vuiltje aan de lucht. Een docent die het rapport goed las, de aanbevelingen serieus nam en graag wilde samenwerken. Helaas waren alle goede voornemens het jaar daarna als sneeuw voor de zon verdwenen bij de komst van een andere docent zonder oog en oor voor het onderzoeksrapport en de buitenschoolse expertise.
Vreemd dat het hoofdstuk over M.O.L hem zo aansprak? Het verraste me dat hij dat zo ‘raak’ in zijn samenvatting teruggaf, maar toen ik het hoofdstuk nog eens herlas, begreep ik zijn cryptische feedback volledig. De frustratie na al die jaren zat nog steeds diep!
Benieuwd naar het boek dat hij van kaft tot kaft las? Lees dan mijn boek:
Dyslexie en onderwijs: op zoek naar jouw puzzelstuk – Gelijke behandeling leidt niet tot gelijke kansen!
Onder andere te bestellen bij Boekscout bestel hier
Of met dit ISBN: 978-94-646-8370-7 in elke (digitale) boekhandel!
Meer lezen over dyslexie en (middelbaar) onderwijs?
https://www.logopedie-dyslexie-silvia-linssen.nl/daar-heb-ik-geen-tijd-voor/