Laat jij je zorgvragers in de steek?

“Als jij haar dyslexiebegeleiding op de middelbare school niet voortzet dan laat jij je zorgvrager in de steek.”
“Als jij hem niet begeleidt bij het eindexamen Engels tekst verklaren, zakt hij vanwege zijn dyslexie voor zijn eindexamen. Dan laat je hem met het einde in zicht in de kou staan.”

Kom maar uit je comfortzone

Op mijn tegenwerpingen dat ik geen docent Engels ben, zijn reactie: “Nee, maar je bent wél zijn dyslexiespecialist waar hij alle vertrouwen in heeft. Dan kom je maar eens uit je comfortzone!”
Steeds weer was het die orthopedagoog gespecialiseerd in dyslexie die me aanmoedigde die volgende stap te zetten.
Uit de comfortzone komen en je verder verdiepen in de behoefte van jouw leerling, patiënt/cliënt. Komt dat niet elke hulpverlener bekend voor? En… zijn het niet die hulpverleners van de eerste lijnsgezondheidszorg die net als vuurtorens een baken zijn waar hulpvragers in nood zich als eerste op richten?

De logopedie-zorgbakens verzetten omwille van de hulpvraag

Ouders die op je rekenen en voorzichtig informeren of ik dit werk toch wel blijf doen totdat hun kind het eindexamen heeft gehaald.
Was en ben ik de enige die zo gedurende de uitoefening van het beroep de bakens verzette? Waarschijnlijk niet en zeker niet in een zo veelzijdig beroep als logopedie.

Kwaliteit leveren ondanks te laag behandeltarief

Dat is wat mij en ons eerstelijnsgezondheidszorg drijft. Ook al bleef en blijft waardering vanuit financieel opzicht veel te mager. Al twijfelde ik vaak of ik hetzelfde al veel te lage behandelingstarief ook mocht vragen aan ouders bij een dyslexie hulpvraag. Een hulpvraag die vaak niet door zorgverzekeraars wordt vergoed. Hun dankbaarheid en opluchting dat ze die dyslexiezorg met mij konden delen, vergoedde en vergoedt veel.
Nee, we voelen ons te verantwoordelijk voor de zorg die we leveren en blijven toch kwaliteit leveren.

Beroepen die de gezondheidszorg juist betaalbaar houden

Deze week las ik zo’n mooie post op LinkedIn over de fysiotherapie en dat het beroep juist de gezondheidszorg betaalbaar houdt. Zowel als hulpvrager maar ook vanuit mijn beroep als logopedist deel ik die overtuiging. Ik ben ervan overtuigd dat deze fysiotherapeut op zijn vakgebied net zo’n lijst kan opstellen als ik hieronder deed. Een lijst die met gemak veel langer kan zijn… en die geld en tijd bespaart en veel levensgeluk oplevert!
Dankzij de juiste logopedische therapie werd langdurige uitval voorkomen en kon ik bijvoorbeeld op mijn beurt zorgdragen voor:

• die docenten met stemklachten die daardoor gewoon konden blijven lesgeven, want:
  Als zij weet hoe ze de balans vindt tussen gezond stemgebruik en haar stembelastbaarheid versus stembelasting, hoeft zij zich niet om te scholen.
• die patiënten die vanwege slikklachten een longontsteking dreigden op te lopen, want:
  “Als jij mijn bejaarde vader goed leert slikken dan krijgt hij niet opnieuw een longontsteking en hoeft hij niet weer naar de intensive care.”
• die kinderen die onnodig lange orthodontische hulp dreigden te krijgen. Goedkopere logopedische zorg uiteindelijk, want:
  “Pas als hij weet welke in standhoudende factor die tongdruk  tijdens het slikken en spreken op de kaakvorming en de gebitsstand heeft… Als hij de tongdruk op de juiste manier inzet, heeft orthodontie meer en blijvend effect en gaat die dure zorg ook in kortere tijd.
• die kinderen met dyslexie, die door een aangepaste lees- en spellingprogramma opeens wel goed meekonden op school. Zo kwam hun gedroomde toekomst passend bij hun capaciteiten binnen hun bereik.

Levensgeluk creëren dus en het is toch voor iedereen duidelijk dat gelukkige mensen vaak minder (psychische) gezondheidsklachten hebben?

Betaalbaar houden van de gezondheidszorg

Terugkomend op de post over fysiotherapie denk ik aan de paar keer dat ik een beroep deed op fysiotherapie. Na een verrassend snelle juiste diagnose volgde een op maat gesneden behandeling en gedurende de therapietijd hadden we boeiende gesprekken want er waren zoveel raakvlakken. Naast de gedrevenheid voor ons beroep deelden we datzelfde dilemma: ons niet serieus genomen voelen door zorgverzekeraars en dat eeuwige wantrouwen of we wel kwaliteit leverden en geen afspraak te veel planden.
Deze blog over de geldbesparende eerstelijnszorg kan, denk ik door elk (para)medische beroepsgroep worden geschreven.

Knaagt het bij jou (para)medische eerstelijns hulpverlener ook als passie wordt beantwoord met wantrouwen?

En vind je het vreemd dat die passie toch blijft?
Hoe dat in mijn geval uitpakte? Ik legde de opgedane ervaringen, inzichten en kennis rond de begeleiding van dyslexie en spellingsproblematiek vast in een boek voor al die ouders en hun kinderen met dyslexie.
Voor al die docenten die wél over hun onderwijsmuur kijken en graag van andere hulpverleners willen leren over dyslexie.

“Moest je nou echt dat boek schrijven over dyslexie en onderwijs, over passend leesonderwijs en aangepaste/ ongelijke behandeling?”

• “Ja, want als je leesplezier ziet verdwijnen…
• Als de ervaringen van een moeder van dertig jaar geleden nu ook nog steeds actueel zijn en haar kind die ervaringen ook heeft, laat je ze niet in de kou staan.
• Als spelling het struikelblok vormt en ten onrechte wordt verward met niet slim genoeg zijn voor een bepaalde studie terwijl het IQ iets anders vertelt, dan schrijf ik een boek.
• Dan komt er ook een handleiding hoe spelling beter kan worden aangepakt!”

Een boek over lotgenoten van lotgenoten met dyslexie

Zo ontstaat er een boek, vanuit de overtuiging dat leerlingen met dyslexie maar ook hun leeftijdgenoten zónder deze diagnose zoveel beter kunnen. Hun ervaringen en die van hun ouders gecombineerd met mijn inzichten helpen anderen. Inzichten van lotgenoten omdat ze bijdragen aan goede, gelijkwaardige gesprekken met de docent van je kind. Lotgenoten die net als hun zorgverlener jou en jouw jind niet in de kou laten staan.

Meer over dat boek?