Een gemiste diagnose visuele beperking en onderwijs
Elke vrijdag spreek ik kranten of tijdschriften in. Tijdens mijn gebruikelijke gang naar de koffieautomaat bij binnenkomst (heerlijke koffie, trouwens!), viel mijn oog op de vernieuwde video die werd afgespeeld. Een slechtziende vrouw vertelde haar aangrijpende relaas als basisschoolkind. Niemand had ontdekt dat ze zwaar slechtziend was en zijzelf? Ach, ze wist niet beter en dacht dat dit normaal was. Steeds die worstelingen bij topografie, dodelijk vermoeid thuiskomen. Haar relaas werd begeleid door beelden uit haar verleden, een leerling met een visuele beperking in een volle klas. Wat de relatie is met de week van de wereldalfabetisering? Dat vertel ik verderop.
Een gemiste diagnose audtieve beperking en onderwijs
Automatisch gingen mijn gedachten naar een oud-cliënt. Ze was zwaar slechthorend en kwam als jonge vrouw voor een cursus spraakafzien om haar auditieve beperking enigszins te compenseren. Ook op haar basisschool had men destijds geen idee wat er aan de hand was. Op elk rapport stond wél steevast de opmerking dat dit meisje geen minuut stilzat. Tja, zij was de hele tijd alleen maar bezig om te zien wat de juf of meester zei of probeerde via haar beste oor nog voldoende informatie op te vangen.
De gemiste diagnose dyslexie en onderwijs
Deze week begint/begon op vrijdag 8 september de week van de wereldalfabetisering.
Dankzij de extra publiciteit door de niet aflatende aandacht die prinses Laurentien ervoor vraagt, komt het in het nieuws.
Hoe vérstrekkend een beperking kan zijn voor je zelfbeeld, je ontwikkelingskansen, je zelfstandigheid en levensgeluk?
Dat vertelden de twee verhalen hierboven en vertellen ook al die verhalen van leerlingen met dyslexie die ik in mijn werkkamer zag en zie. Zoals een mentor onlangs heel eerlijk zei naar aanleiding van een misdiagnose binnen hun schoolteam over een hoogbegaafde leerling met dyslexie:”Er zijn nog flink wat blinde vlekken op onze school.”
De déjà vu van ouders
Hun ouders die de problemen opnieuw beleven want er is helaas vaak een erfelijke factor im het spel. De geschiedenis herhaalt zich:
ten onrechte verkeerde schooladviezen, opmerkingen als harder werken, lui of niet slim genoeg.
De gevolgen op volwassen leeftijd? Steeds die faalangst, die onzekerheid, het gevoel hebben zich extra te moeten bewijzen.
Wat je aandacht geeft…
Het zou al helpen als de klassen kleiner zijn en elke school weer een logopedist binnen de schoolmuren heeft. Een logopedist die als taal- en spraakexpert de taalontwikkeling analyseert, vroegtijdig diagnoses stelt en indien nodig een nader onderzoek adviseert.
Ja, dat hoort toch echt tot een van de expertises van de logopedist. Een juiste diagnose en liefst zo vroeg mogelijk dan houd je het probleem zo klein mogelijk.
Logopedie hóórt binnen de onderwijsmuren!
Natuurlijk wens ik vurig dat het weer vanzelfsprekend is dat een logopedist een volwaardig teamlid wordt op iedere basisschool. Tot die tijd hoop ik dat zoveel mogelijk mensen mijn boek lezen, want als iets aandacht krijgt: groeit de kennis erover en of je nu een visuele, een auditieve beperking of een leesprobleem hebt, ieder mens verdient de kans om het beste uit zichzelf te halen voor een gelukkige en zelfstandige toekomst.
Het boek?
Dyslexie en onderwijs: op zoek naar jouw puzzelstuk- Gelijke behandeling leidt niet tot gelijke kansen!
Onder andere te bestellen bij Boekscout: https://www.boekscout.nl/shop2/boek/9789464683707
Of met dit ISBN: 978-94-646-8370-7 in elke (digitale) boekhandel
Meer lezen over logopedie?
https://www.logopedie-dyslexie-silvia-linssen.nl/de-passende-pleister-voor-jouw-dyslexiewond/