Blog# 153-Blogs of standaard protocollen vullen?

Blogs of standaard protocollen vullen?

Blogs of standaard protocollen vullen?

Waarom schrijf je wel  blogs en haat je die verplichte administratieve protocollen?”
Laatst stelde een bekende mij die vraag, want er zit wel iets tegenstrijdigs in.
De ongezonde nadruk die er lag/ligt op het steeds weer invullen van data, de “ terreur” rond het formuleren van notulen bij kwaliteitsbijeenkomsten ten koste van de vakinhoud, de verplichte evaluaties van patiënten/cliënten. Het voelde voor mij zo verkeerd dat ik geen contract meer tekende.
Vrijwillig tijd nemen voor blogs en daarmee mijn jarenlange ervaring delen. Een kijkje achter de schermen geven…. Eigenlijk doe je dat toch ook met het invullen van die protocollen?
Eh nee, er zitten voor mij grote verschillen.
Het antwoord op: Blogs of standaard protocollen vullen?  Lees  maar even verder….

De meerwaarde van blogs

Wat fijn dat je nu al reageert op mijn bericht. Ik kon vannacht niet slapen omdat het gesprek over mijn kind met school door mijn hoofd bleef spoken. We worden gewoon niet begrepen en de anderen aan de tafel lijken in mijn ogen te weinig kennis/ervaring te hebben op dit gebied. Ja, zelfs dat instituut waarnaar school ons stuurde, leek de plank volledig mis te slaan in onze ogen. Het vervelende is… ze geven het niet toe, want dat zou al zoveel helpen!

Midden in de nacht ging ik op internet speuren naar meer informatie, want ik weigerde te geloven dat wij de enige zijn met deze hulpvraag. Zo vond ik jouw blogs over dyslexie en hoogbegaafdheid. Je bevestigde daarmee dat wij niet de enige zijn, maar waarom begrijpen ze ons dan niet? Mijn nachtelijk mailtje aan jou heb ik uiteindelijk pas vanmorgen aan je verzonden.”

Zo startte het gesprek toen ik besloot na het lezen van het korte bericht haar even te bellen in plaats van te mailen.

Het verschil tussen blogs of standaard protocollen vullen?

Eigenlijk al duidelijk na het bovenstaande verhaal. Bij blogs informeer ik mensen vooraf over een klacht en help ik mensen om een eigen afweging te maken. Bevestig ik vaak mensen in hun vermoeden. Dat helpt om een weloverwogen stap te zetten in het belang van bijvoorbeeld hun kind of in hun eigen belang.
Een protocol vullen heeft natuurlijk nut als je belangrijke stappen vreest over te slaan, maar ter informatie voegt het voor mijn gevoel niets toe voor de hulpvrager. Het voelt voor mij vooral als een controle door de betalende partij…. de zorgverzekering.

Standaard gevulde verplichte protocollen…

In al die jaren dat ik knarsetandend steeds weer voorgekauwde lijsten moest vullen, kreeg ik dit soort berichten nooit. Het onbehaaglijke gevoel dat ik werd gecontroleerd door instanties groeide. Instanties die in het leven waren geroepen om ons professionals te controleren. Ze kwamen in die tijd als (dure) paddenstoelen uit de grond.
Elk jaar weer een nieuwe eis waarbij ik steeds meer de behoefte voelde al die verzekeraars een boekje
“ Rupsje Nooit Genoeg” te sturen.

Soms ook met verbazing ervarend dat het niet mijn beste collega’s waren die wel erg bedreven waren in het vullen van die data tijdens de therapietijd. Alles in de tijd van de patiënt want uiteindelijk moet er ook nog een redelijk salaris worden verdiend.
Kortom: Werkplezier verdween, frustratie kwam ervoor in de plaats.

Want…

Wat wil ik als hulpvrager echt weten?

Ik stelde aan mezelf steeds vaker vragen:

  • Als ik een klacht heb, wat wil ik dan vooral weten over mijn klacht?
  • Ben ik de enige met die klacht?
  • Is er iets aan te doen en hoe dan?
  • Mag ik ervan uitgaan dat de behandeling aansluit bij mijn persoonlijke klacht of is het een standaard protocolbehandeling?
  • Is er ruimte voor mijn vragen en denkbeelden tijdens die therapie?
  • Op welke manier bespreekt en denkt mijn toekomstige hulpverlener zelf over deze klacht?

De stekker eruit!

Onlangs las ik een artikel over een niet langer praktiserende fysiotherapeut in Het blad Arts en Auto. Hij miste de behandelingen en de contacten, maar volstrekt niet die administratieve rompslomp. Hij ging iets anders doen.

Het doorslaggevende moment dat ook de stekker uit mijn fantastische kwaliteitskring dyslexie ging.
Het moment dat we als goed draaiende groep logopedisten/ dyslexiespecialisten allemaal tijdens dezelfde vergadering ons opeens uitspraken over die nutteloos voelende knellende controledwang. We kregen notulen terug van het bureau dat in het leven was geroepen om ons te controleren op het gebied van het naleven van de protocollen tijdens onze vakinhoudelijke vergadering. Bepaalde woordkeuze was niet conform het protocol en er waren ook twijfels of de keuze (en het proces daartoe) van het onderwerp wel relevant genoeg was. Het voelde alsof we als kleuters een standje kregen voor een bijeenkomst waarvan wij zelf de waarde hoog inschatten.

Onvermijdelijke vragen

  • “Willen we zo als groep nog wel verder?”
  • “Laten we toe dat bureaus die veel belastinggeld kosten ons blijven ringeloren?”

Maar ook:

  • “Wat is het alternatief als we afhaken, behalve dat we geen verplichte “kwaliteitspunten” meer ontvangen voor deze waardevolle bijeenkomsten?”
  • “Wie is voor het contract met zorgverzekeringen van deze bijeenkomsten afhankelijk?”

Een gezamenlijk genomen beslissing

Vragen die aantoonden dat we een hechte groep waren met veel collegialiteit, zorg voor elkaar en liefde voor ons werk. De antwoorden logen er niet om. Veel jonge collega’s overwogen al een tijd om dit mooie vak vroegtijdig te verlaten. Sommigen hadden ons al voor een vervolgstudie verlaten en enkelen waren zich aan het oriënteren.

Knellende protocollen

De kwaliteitsgroep die jarenlang zo goed functioneerde werd steeds vaker gehinderd door protocollair geneuzel dat de aandacht van de inhoud ondergeschikt maakte aan opgelegde formuleringsregels.
De motivatie om daar – voor velen zelfs onbetaalde vrije tijd in te moeten steken- begon opeens een rol van betekenis te spelen en na een rondje meningen was de kogel door de kerk.

Persoonlijke beslissing

Uiteindelijk leidde dit voor mij tot het besluit om helemaal geen contracten meer te tekenen, zodat ik mijn handen vrij heb.

Vrij voor o.a.

  • mijn specialisatie dyslexie voor middelbare scholieren en hoogbegaafdheid
  • cursus spraakafzien voor slechthorenden
  • Nederlands voor anderstaligen zie https://www.dutchlessonveldhoven.nl
  • SpellingProf een site die ik samen met twee anderen heb gemaakt en waarvoor ik me met de inhoud bezighoud zie https://www.spellingprof.nl 
  • informatieve blogs waarin ik ervaringen uit de spreekkamer deel

Blogs of standaard protocollen vullen?

De keuze is voor mij overduidelijk. Al bereik ik per blog maar één persoon dan is dat al van oneindig veel meerwaarde dan standaard protocollen vullen voor een onpersoonlijke databank. Ze vertellen niets over de inhoud van het onderwerp en je weet ook nog steeds niets over de werkelijke interesse van de hulpverlener in jou!

Meer informatie?
https://www.logopedie-dyslexie-silvia-linssen.nl/blog151-duurder-wordende-gezondheidszorg-kan-goedkoper/