Bij wie hoor ik met een slecht gehoor…..

Diagnose of etiketje bepaalt bij wie ik hoor “Ik ben slechthorend, nee niet doof. Ik ben slechthorend, nee niet dom. Hoor ik bij de doven? Nee. Die verstaan mij niet. Hoor ik bij de horenden? Nee die versta ik vaak niet. Zonder toestellen hoor ik bij de doven, met hoortoestellen hoor ik nergens bij. Slecht horen is erg vermoeiend, dat wil niet zeggen lui. Horenden…. jullie gezelschap is fijn, maar alleen geeft minder stress. Als slechthorende ben je vaak eenzaam, vooral in gezelschap!”  *  

Dit las ik onlangs en herkende er veel van in de gesprekken die ik heb tijdens cursussen spraakafzien.

Bij wie hoor ik met een schorre stem….  

Een stempatiënt met een schorre stem. Ze krijgt standaard aan de telefoon de opmerking of het erg gezellig was gisteravond.

Bij wie hoor ik als ik dyslexie heb….

Een volwassene met dyslexie die liever niet de vergadering notuleert, want spellingfouten maken doe iedereen weleens maar déze? Ze zouden eens denken dat ik…..

Bij wie hoor ik als ik…..

• een blonde dame ben die zich vergist, want de opmerking ligt al klaar. Tjsa…..  blond hè?
• een geboren Amsterdammer ben die inmiddels al járen in het zuiden woont. Hij verstaat het dialect, maar iedereen hoort dat het niet zijn geboortestreek is. Komt hij in Amsterdam dan krijgt hij te horen dat hij een wel erg zachte g begint te krijgen! Een Amsterdammer of een Brabander?
• al járen in Nederland woon, maar mijn Engels accent “mijn geboorteland verraadt”. Blíjf ik dan die Engelstalige tegen wie hardnekkig Engels wordt gesproken terwijl hij/zij overduidelijk Nederlands wil spreken om erbij te horen?

Wie ben ik en welk etiket krijg ik opgeplakt?

Etiketjes plakken…. wie maakt zich er niet schuldig aan? Onterechte of ongewenste etiketjes. Zinvolle etiketjes… zijn die er dan ook?

De diagnoses met een doel

Lang geleden…. een peuter (Sandra**) kwam met haar moeder bij mij. Het spreken kwam niet lekker op gang, maar ook anderhalf jaar later haalde ze niet het verwachte taalniveau dat in ieder geval voldoende was om zich in de kleutergroep veilig te voelen. Verwijzingen volgden via huisarts naar kinderarts, psycholoog en de oorzaak kwam boven water. Een moeilijke boodschap om te brengen en nog méér om te ontvangen.

Diagnoses die je altijd bijblijven

“Wat een mooi en gezond atletisch lijfje heeft uw dochter, fantastisch daar zal ze zeker wat mee kunnen bereiken op sportgebied!” De kinderarts vertelde m.b.v. het psychologisch rapport waar haar intellectuele capaciteiten lagen, maar had ook oog voor de lenigheid en de vanzelfsprekende souplesse waarmee het meisje zich bewoog.

Een zinvolle diagnose, want waar hoort ze het beste thuis?

Haar ouders koesterden de positieve boodschap want het gaf hun steun om de minder goede boodschap te verwerken. Er volgden bezoekjes aan andere scholen (speciaal onderwijs was nog niet uitgekleed of wegbezuinigd), maar ze konden het niet over hun hart verkrijgen om haar van de buurtschool af te halen. Weg van haar vriendjes en vriendinnetjes. Logopedie in mijn praktijk ging voorlopig daarom ook gewoon door.

Diagnose of etiketje bepaalt bij wie ik hoor

Een zinvolle diagnose helpt bij: Waar voel ík me veilig en gelukkig? Een nieuw voorjaar brak aan en na de meivakantie kwam moeder zonder haar dochter binnen. Sandra zou nog een keer meekomen, maar was nu druk met haar afscheid vieren op de basisschool. Op advies van een familielid waren ze toch nog eens samen met Sandra gaan kijken op een andere school. Kleine klasjes, een extra juf of meester in de klas, kinderen waartussen ze niet altijd de laatste was, therapie ingepast in de schooluren…. Sandra straalde en vroeg of ze er kon blijven!

Tijd nodig om te wennen aan een “etiketje”

“Zijn we slechte ouders?”, vroeg ze me. “We hadden haar er vorig jaar al naar toe moeten laten gaan. Nu is er een kostbaar jaar verloren gegaan”. Wat is tijd? Wat is een jaar als ouders er nu volledig achter staan? Een periode van rouw vraagt ook tijd en als je jouw verwachtingen over de toekomst van je kind moet bijstellen heeft dat ook tijd nodig.

Etiketjes plakken we doen het allemaal weleens, (on)terecht en (on)gewenst maar als er dan toch een etiketje geplakt moet worden…. Laat het er dan eentje zijn die een doel heeft. Iemand zó de juiste hulp geven en te zorgen voor díe handreiking naar de plaats waar jij je verder kunt ontwikkelen.

Reacties op Facebook

Uit de vele mooie reacties op een Facebookpost”( hartelijk dank daarvoor allemaal!) heb ik er een gekozen die past bij deze blog: “Soms ook handig om een etiketje te hebben vanwege de geloofwaardigheid. Maar wie is er tevreden met een etiketje? Soms geeft het antwoorden op vragen, maar soms toch ook een deuk in je zelfwaarde”.

Een diagnose of etiketje bepaalt toch bij wie ik hoor?

• Ik ben niet blond dus….
• Dikke mensen zijn meestal gezellig want….
• Dat is een typische nerd want…
• Een Haags bakje koffie…..
• Hij komt uit Brabant dus altijd te laat…..

Ach, we blijven uiteindelijk ook maar mensen!

Met dank aan het inspirerende gedicht uit Nieuwsbrief stichting hoormij van de NVVS Afdeling Zuid-Oost Brabant  * Bron stichting hoormij, waardoor deze blog tot stand kwam.

Vanwege de privacy is de naam Sandra** verzonnen.

Wil je meer blogs lezen rond gehoor en spraakafzien? https://www.logopedie-dyslexie-silvia-linssen.nl/sociaal-isolement-een-taboe/

Wil je meer informatie over het werk van de GGMD, of zoek je een gecertificeerd logopedist spraakafzien in je woonplaats? Kijk op: www.ggmd.nl

of misschien een blog over het communiceren als Nederlands niet je moedertaal is? https://www.logopedie-dyslexie-silvia-linssen.nl/praat-nederlands-met-me/