Herhalen …, wel 10, 20  -tig keer overschrijven, helpt dat eigenlijk wel bij dyslexie? 

“Conclusie uit dit voorbeeld: Herhalen of wel “tig” keer overschrijven helpt dat bij dyslexie? Herhalen tot je één ons weegt met de gedachte om te leren via inprenten werkt onvoldoende of misschien wel helemaal niet!” Met deze resoluut uitgesproken zin beëindigde hij zijn les voor die avond. De docent die mijn collega en mij had uitgenodigd voor een werkbespreking over een door hem verwezen tiener met dyslexie, stopte het bewijsstuk zorgvuldig terug in zijn dossier.

Inprenten via -tig keer overschrijven bij dyslexie.

Járen later denk ik nog geregeld aan zijn verhaal en heb dan ook weer zo’n spijt dat ik geen geanonimiseerd kopie van het bewijsstuk had gevraagd.

“Heeft vele malen een woord overschrijven met als doel een goede spelling te leren, zin”?  

Dat was de startvraag geweest die wij hem stelden naar aanleiding van een discussie over woordpakketten en spellingregels op school. Zoals we gewend waren van hem, passeerden als antwoord verschillende invalshoeken van diverse dyslexie experts. Tot slot de anekdote die kennelijk voor mijn praktische geest was bedoeld.

De anekdote:

“Ik weet niet of ik dit wel moet vertellen, maar ik maak me zorgen”. Zo begon de buurman op een middag het gesprek met zijn buren. Hij kwam hun tegen terwijl hij zijn hond uitliet. Zijn laatste wandeling met hond voor het slapengaan gebeurde altijd rond twee uur ’s nachts. “Als het in jullie huis al helemaal donker is, zie ik bijna altijd nog licht branden op de kamer van jullie zoon. Heeft hij zoveel huiswerk of heeft hij gewoon nog geen slaap?”,  vervolgde hij zijn verhaal.

De ouders wisten van niets en realiseerden zich opeens dat hun jongste van 14 er de laatste tijd erg moe en bleek uitzag. Als ze informeerden of het wel goed ging met hem, wimpelde hij dat af met een “ja, hoor!” en verdween dan gauw naar boven.

100 keer: ich, du, er, sie, es, wir, ihr, sie/Sie + de vervoeging van het werkwoord müssen.

Ze zocht een vergeten spijkerbroek voor de was op zijn kamer en vond het oefenblaadje. Ich muss, du….. enz. 4 of 5 keer ging de reeks goed en dan… een fout. Driftig doorgekrast en opnieuw…  Soms haalde hij het 8 of 9 keer zonder noemenswaardige correcties om dan toch weer ergens een spellingfout te maken. Zo was het A -tje gevuld aan beide kanten. De tranen sprongen haar in de ogen toen ze dacht aan het gesprek met de buurman van die middag. Daarom dat licht ‘s nachts: Overschrijven en maar herhalen, maar zo te zien werkt dat niet bij haar zoon!

“Waarom haal je voor wiskunde en natuurkunde een 9 en voor mijn vak een 3 of 4?”

Thuis van school wilde haar zoon meteen naar zijn kamer, maar zijn moeder liet hem het A4-tje zien. Bij het zien van het volgeschreven blad barstte haar zoon in tranen uit. Zijn leraar Duits dacht dat hij lui was. Hij moest het maar vaak voluit schrijven dan kwam het wel ooit een keer goed! De mentor had hem daarna in een mentorgesprek gevraagd of hij misschien toch niet liever naar een lager schoolniveau wilde…. Hij was bang om zijn ouders teleur te stellen…, maar hij wist ècht niet waarom die talen zo moeilijk voor hem waren.

Diezelfde dag nog ging bij de docent/orthopedagoog gespecialiseerd in dyslexie de telefoon voor een afspraak.

De afspraak leidde tot een uitgebreid onderzoek. IQ tests, taaltests, dyslexieonderzoek aangevuld met een neurologisch onderzoek. Het gesprek een paar weken later met ouders en zoon gaf zóveel duidelijkheid, rust en voorál opluchting. Duidelijkheid waarom je een 9 kunt halen voor wiskunde en toch een 3 voor Duits. Rust omdat er een réden was met een officiële diagnose voor die vreemde combinatie van hoge en lage punten. Opluchting omdat er nu misschien iets aan gedaan werd.

Dyslexieverklaring en wat nu?

Op een groot aantal middelbare scholen wordt serieus meegedacht en in samenspraak goede afspraken gemaakt. Vaak ook vastgelegd in een dyslexiepasje. Is het probleem daarmee opgelost? Was dat maar waar….. Helaas, zèlfs op scholen die op de Open Dagen reclame maken met hun dyslexievriendelijke beleid wijzen de neuzen van het docenten corps nog niet vanzelfsprekend in dezelfde dyslexievriendelijke richting! Nog tè vaak hoor ik het advies: veel blijven herhalen “tig-keer” overschrijven en dan leer jij met je dyslexie het ook.

Wat betreft de inprenting?

Ik betwijfel niet alleen door deze anekdote, maar door veel meer ervaringen of het de juiste manier is. Ik geef de voorkeur om sámen met de in dyslexie gespecialiseerde orthopedagoog, de persoon in kwestie, de ouders èn de docent(en) te zoeken naar de manier die het beste aanslaat. Vaak overschrijven? Ik weet niet hoe jij erover denkt, maar het “riekt naar” 100 keer: “Ik mag niet praten in de les”.

Dát heeft bij mij in ieder geval nooit geholpen!

Wil je hierop reageren? Dat mag op de FB pagina. Het wordt op woensdag 16 januari gepost of privé via [email protected]

https://www.logopedie-dyslexie-silvia-linssen.nl/help-mama-of-papa-is-ook-dyslectisch-testen-of-niet

/