Wat doe je als ouder als je vermoedt dat je dyslexie hebt. Testen of niets doen, want het is toch “te laat”?
Deze vraag stelde ik laatst op mijn Fb pagina.
Een aantal (geciteerde) reacties op:
” Help! Mama of papa is ook dyslectisch, testen of niet?
- “Mijn drie Kinderen zijn intussen jong volwassen. Maar soms…. heel vaak denk ik: “ had ik mij toen ook maar laten testen”. Mijn vraag: Wat zou dat jou dan hebben opgeleverd? Antwoord: “Acceptatie. Handvatten en vooral erkenning” .
- “Ik heb me zelf laten testen én daarna een begeleiding gevolgd. Hierdoor zelf heel veel inzicht gekregen. Waardoor ik mijn kinderen weer beter kan begeleiden in hun eigen traject”.
- “Meten is weten! En dan zie je ook de vooruitgang 👍🏻”
- “Als je graag een bevestiging hebt, moet je dat laten doen, denk ik..”
- “Ik denk het wel… dan vallen er puzzelstukjes op hun plek”.
- “Ik heb zelf toevallig op mijn 30ste een dyslexietest ondergaan. Er kwam uit dat er wel lichte kenmerken aanwezig waren, maar te weinig om het echt dyslexie te noemen. Mogelijk had ik mezelf zodanig leren lezen, schrijven en meer dat de dyslexie al niet of nauwelijks meer meetbaar was. Op het vlak van begrijpend lezen echter kwam er wel wat meer naar voren dat hier het één en ander aan schortte”. Mijn vraag aan de inzender: “Stoort het je nog, want ook als volwassene kun je nog handvatten krijgen”. Antwoord: “Het stoort me zeker. Vooral wanneer ik leren moet voor examens. Dan is het toch vrij ingewikkeld als je niet helemaal begrijpt wat je leest”.
- “Geen ervaring mee. Maar als het vermoeden had, zou ik wel een test doen. Omega 3 is ook altijd heel goed voor de hersenen”.
- “Met welk doel zou je het willen weten”?
- “Zou het niet weten. Maar denk wel dat ik het zou doen”.
- “Als ik er last van zou hebben, zou ik een test laten doen”.
- “Laten testen. Bij onze jongste was er een vermoeden van een autisme spectrumstoornis en om het te weten hebben we het ook laten testen. Dan weet je als ouder waar je aan toe bent en het helpt ook de leerkrachten”.
Conclusie:
De meeste ouders antwoorden hier dat ze zich zouden laten testen op dyslexie!
De praktijk is anders!
Tòch zie ik dat in de praktijk niet terug. Men vermoedt het, maar weet het niet zeker. Men “kon niet zo goed leren”, maar men heeft vaak na die vervelende schoolperiode dankzij het doorzettingsvermogen toch veel bereikt.
Wat houdt deze ouders met mogelijke dyslexie tegen?
- Het kostenplaatje van onderzoek en/of behandeling?
- De gedachte dat het nu toch te laat is en niets meer aan te doen?
- Ik heb er nu geen last meer van… want ik zit niet meer op school?
Een paar antwoorden sprongen er voor mij uit:
“Als het je niet belemmert, waarom dan stempelen?
En met welk doel zou je het willen weten?
Als het lezen en schrijven je in het dagelijks leven echt belemmert en je zou er iets aan willen gaan doen, is het denk ik een ander verhaal.
Ik denk dat het eraan ligt of je er last van hebt of niet.”
Met welk dóel zou je willen weten of je dyslexie hebt?
Het antwoord werd gegeven door een paar anderen:
“Ik heb me zelf laten testen én daarna een begeleiding gevolgd. Hierdoor zelf heel veel inzicht gekregen. Waardoor ik mijn kinderen weer beter kan begeleiden in hun eigen traject”.
“Meten is weten! En dan zie je ook de vooruitgang 👍🏻”
“Dan weet je als ouder waar je aan toe bent en het helpt ook de leerkrachten”.
Mijn antwoord als dyslexie hulpverlener:
Het is niet alleen een investering in jezelf maar vooral ook in je kind! Want… de appel valt vaak niet ver van de boom!
In een volgende blog na de feestdagen en de kerstvakantie meer over dit onderwerp!
Wil je meer lezen over dyslexie in een andere blog?
